Swobodna parodia dramatu rodzinnego zrywająca z naturalistyczną poetyką, siłą absurdu kreśląca zarys matczyno-synowskiej relacji, i siłą absurdu odżegnująca się od wszelkiej "klasycznej" bezpośredniości w akcie trzecim.
Wzrost idei (ideologiczny) kosztem pasożytnictwa materialnego (rodzinnego). "Wampiryzm" Leona to ni mniej, ni więcej dokarmianie jego rozwoju intelektualnego kosztem sił Matki -wysoka poznawcza abstrakcja żyjąca kosztem "niskiej", głęboko emocjonalnej miłości.
Podobnie jak w dramatach Ibsena i Strindberga (do których Witkacy celowo się odwołuje) demontaż wartości relacji rodzinnych prowadzi tu do winy, która jednak prędko jest obnażona i ośmieszona absurdalną konsekwencją.
W ogóle kukła Matki w ostatnim akcie zdaje się być prześmiewczą pretensją wobec szeroko pojętej sztuczności pozornie prawdziwych dramatów (lub po prostu psychologicznym motywem - sztuczność żalu jako przedmiotu psychicznego).
Rozbudowany katastrofizm społeczny oraz przebłyski metafizyczne ambicji pozornie ironiczne, lecz tak na prawdę szczerze i wprost z serca Witkacego (a przynajmniej tak to zrozumiałem z jego intelektualnej biografii)

Swobodna parodia dramatu rodzinnego zrywająca z naturalistyczną poetyką, siłą absurdu kreśląca zarys matczyno-synowskiej relacji, i siłą absurdu odżegnująca się od wszelkiej "klasycznej" bezpośredniości w akcie trzecim.
Wzrost idei (ideologiczny) kosztem pasożytnictwa materialnego (rodzinnego). "Wampiryzm" Leona to ni mniej, ni więcej dokarmianie jego rozwoju...

Im dłużej trwa, tym gorsze, ale akt pierwszy uznać mogę za arcydzieło! Artysta-megaloman doskonale ukazany, kiedy to jego świat nie dociera do innych i pozostaje jedynie wątły, żałosny, pretensjonalny głosik.

Im dłużej trwa, tym gorsze, ale akt pierwszy uznać mogę za arcydzieło! Artysta-megaloman doskonale ukazany, kiedy to jego świat nie dociera do innych i pozostaje jedynie wątły, żałosny, pretensjonalny głosik.

Witkacy, jak jego Leon (wydaje się, że rezoner) spróbował wyssać z czytelników miałkość i małomiasteczkowość. Jakoś to nadmuchane jak balonik, który od ciśnienia ma pęknąć. No i popatrz ktoś faktycznie wykitował. Stronie od szablonowych ujęć, więc napiszę, że to dla mnie przerost idei nad formą albo odwrotnie. Tak, zdecydowanie odwrotnie. Ale dynamika, komizm, groteska, czytając, widziałem to na scenie.

Witkacy, jak jego Leon (wydaje się, że rezoner) spróbował wyssać z czytelników miałkość i małomiasteczkowość. Jakoś to nadmuchane jak balonik, który od ciśnienia ma pęknąć. No i popatrz ktoś faktycznie wykitował. Stronie od szablonowych ujęć, więc napiszę, że to dla mnie przerost idei nad formą albo odwrotnie. Tak, zdecydowanie odwrotnie. Ale dynamika, komizm, groteska,...

Tyle samo bełkotu co w "Szewcach" czy "Pożegnaniu Jesieni", za to bez ruchania, które od tych bełkotów czasami pozwalało odpocząć.

Tyle samo bełkotu co w "Szewcach" czy "Pożegnaniu Jesieni", za to bez ruchania, które od tych bełkotów czasami pozwalało odpocząć.

Ale cudownie niesmaczna pozycja. Cała ta zabawa czystą formą, pokręcony, surrealistyczny świat. Masa czarnego humoru. Błyskotliwe dialogi, romansujące z nihilizmem.

Panie Witkacy, chapeau bas.

Wielka szkoda, że podczas całej mojej edukacji, żaden z nauczycieli nie wspomniał o Witkiewiczu nawet słowem. Wielki twórca.

Ale cudownie niesmaczna pozycja. Cała ta zabawa czystą formą, pokręcony, surrealistyczny świat. Masa czarnego humoru. Błyskotliwe dialogi, romansujące z nihilizmem.

Panie Witkacy, chapeau bas.

Wielka szkoda, że podczas całej mojej edukacji, żaden z nauczycieli nie wspomniał o Witkiewiczu nawet słowem. Wielki twórca.

Świetna pozycja. Może lepsza na początek przygody z dramatami Witkacego niż bardzo dziwaczni i rozbuchani "Szewcy". Czyta się dobrze, nawet bez znajomości filozoficzno-metafizycznej obudowy dramaturgii autora, którą warto poznać z opracowań. Do tego kapka czarnego humoru i groteski.

Świetna pozycja. Może lepsza na początek przygody z dramatami Witkacego niż bardzo dziwaczni i rozbuchani "Szewcy". Czyta się dobrze, nawet bez znajomości filozoficzno-metafizycznej obudowy dramaturgii autora, którą warto poznać z opracowań. Do tego kapka czarnego humoru i groteski.

Tytułową bohaterką jest pani von und zu Obrock przez ck. Jest uzależniona od robienia robótek na drutach, aby zarobić na utrzymanie siebie i swojego syna oraz alkoholu, w wolnym czasie słyszy głosy swojego zmarłego męża, który został skazany na śmierć i stracony w Brazylii za przestępstwa. Jej syn Leon, ze względu na to, że ma źródło utrzymania zajmuje się myśleniem, organizuje odczyty swoich myśli dotyczących głównych nurtów filozoficznych ówczesnych czasów. Żeni się z kobietą, która pracuje jako nocne pogotowie (prostytucja). Sam potajemnie przed wszystkimi jest utrzymankiem innej kobiety. Podczas spotkania rodzinnego zakrapianego alkoholem i kokainą, Leon rozmawia z Murdelem-Bęskim, na temat interesów dotyczących szpiegostwa wojskowego. Jest to jego kolejne źródło utrzymania. Mówi o tym otwarcie, jak również wyznaje, że wykorzystywał matkę i jej ciężką pracę. Matka podsłuchuje rozmowę i pada martwa. Pomimo iż autor określił sztukę w dwóch aktach, jest jeszcze trzeci „epilogowaty”….
Po raz kolejny autor opisuje patologię społeczną. Rodzina pani von und zu Obrock przez ck, wydaje się „schizofreniczna”, Kobieta mówi dwoma rodzajami głosu (jakby miała „rozdwojenie jaźni”),słyszy głosy. Leon również słyszy głosy swojego ojca, zamartwia się tym, że matka się zapracowuje, jednak nic nie robi, aby ją od tego odwieźć i poinformować o prawdziwych źródłach utrzymania. Dramat daje dużo do myślenia i pobudza do refleksji: Czy autor jest geniuszem czy pajacem? Czy jest wybitnym autorem czy zwykłym prowokatorem szukającym taniej sensacji? Czy sztuka to arcydzieło czy objaw szaleństwa? Czy sztuka jest obrazą widza/czytelnika czy brutalnie powiedzianą prawdą prosto w oczy?

Tytułową bohaterką jest pani von und zu Obrock przez ck. Jest uzależniona od robienia robótek na drutach, aby zarobić na utrzymanie siebie i swojego syna oraz alkoholu, w wolnym czasie słyszy głosy swojego zmarłego męża, który został skazany na śmierć i stracony w Brazylii za przestępstwa. Jej syn Leon, ze względu na to, że ma źródło utrzymania zajmuje się myśleniem,...

Ah! Cóż to jest za wybitny dramat! Jak na Witkacego przystało pełno w nim absurdu i zabawy formą. Pomiędzy tym wszystkim można odnaleźć wyznawaną przez autora filozofię i upajać się prawdziwą sztuką literacką w tym samym czasie. Nie należy jednak umniejszać tego dzieła i ograniczać się do stwierdzenia, że opowiada ono o relacji matka i syna. Oczywiście, że ten element również zawiera, jednakże na "Matkę" należy patrzeć z szerszej perspektywy, do czego serdecznie zachęcam.

Ah! Cóż to jest za wybitny dramat! Jak na Witkacego przystało pełno w nim absurdu i zabawy formą. Pomiędzy tym wszystkim można odnaleźć wyznawaną przez autora filozofię i upajać się prawdziwą sztuką literacką w tym samym czasie. Nie należy jednak umniejszać tego dzieła i ograniczać się do stwierdzenia, że opowiada ono o relacji matka i syna. Oczywiście, że ten element...

Mimo wszystko - nie udało mi się wczuć w ten dramat. Całość mnie, niestety, dość mocno wymęczyła.

Mimo wszystko - nie udało mi się wczuć w ten dramat. Całość mnie, niestety, dość mocno wymęczyła.

Twórczość Wikacego zawsze mnie porywała i lubię czasem do niego sięgnąć, by poczytać, podumać lub pośmiać się jak tym razem. Matka to nie tylko udany dramat, to fantastyczna komedia. Śmiałam się siedząc teatrze, śmiałam się czytając.

Twórczość Wikacego zawsze mnie porywała i lubię czasem do niego sięgnąć, by poczytać, podumać lub pośmiać się jak tym razem. Matka to nie tylko udany dramat, to fantastyczna komedia. Śmiałam się siedząc teatrze, śmiałam się czytając.