Nie czytałam wcześniej w życiu nic spod pióra (lub zapewne raczej klawiatury) pisarza islandzkiego. Islandia to dość dziwny kraj z tymi jej czynnymi wulkanami, reprezentacją piłki nożnej która doszła do ćwierćfinału mistrzostw Europy, chociaż na Islandii ludzi jest chyba mniej niż owiec, niesamowitymi krajobrazami i innymi takimi. Książka islandzkiej produkcji to dla mnie intrygująca nowość. Po lekturze mam uczucia mieszane, trochę na tak, a trochę na nie. Otóż, jak znam pisarzy z północy, spodziewałam się, że powieść będzie raczej ponura w wydźwięku. Trudno po prostu zachować pogodny optymizm jak jest szalenie zimno i bez przerwy pada, a jedyne, co możesz zjeść w ramach luksusowej przekąski, to obślizgła ryba. Jon Kalman serwuje czytelnikom dokładnie zgodną z moimi oczekiwaniami ponurą historię islandzkich rybaków, którzy mają, ogólnie rzecz nazywając, ciężkie życie. Historia koncentruje się wokół losów bezimiennego chłopca-sieroty, który stracił na morzu najlepszego przyjaciela i szuka nowej pracy na wyspie, a resztę bohaterów można generalnie odróżnić przede wszystkim po strukturze i jakości zarostu twarzowego (wygląda na to, że wszyscy, dosłownie wszyscy faceci na Islandii są brodaci - ten aspekt z powieści również jest zgodny z moją broszurką islandzkich stereotypów). Autor ucieka się do narracji senno-mistycznej, która momentami jest naprawdę inspirująca i ciekawa, ale niekiedy nie byłam pewna, czy nie mam po prostu do czynienia z północną wersją Paulo Coelho. Warstwa obyczajowa jest dość dobrze zrealizowana, ale odniosłam (bardzo rzadkie u mnie, pragnę podkreślić) wrażenie, że w fabule za mało się dzieje - do czego by nie doszło, gdyby powieść "pracowała" językiem i/lub warstwą obyczajową właśnie. Na szczęście nie była bardzo długa (zawsze smutno coś takiego pisać na temat książki) więc ogólnie przeczytanie jej mogę zaliczyć do przyjemnych zdarzeń w życiu. Niemniej chyba pierwszy poznany pisarz islandzki nie stanie się moim ulubionym na tej półce.

Nie czytałam wcześniej w życiu nic spod pióra (lub zapewne raczej klawiatury) pisarza islandzkiego. Islandia to dość dziwny kraj z tymi jej czynnymi wulkanami, reprezentacją piłki nożnej która doszła do ćwierćfinału mistrzostw Europy, chociaż na Islandii ludzi jest chyba mniej niż owiec, niesamowitymi krajobrazami i innymi takimi. Książka islandzkiej produkcji to dla mnie...