Słowa są silniejsze niż śmierć. Ale żeby wyznawać odpowiedzialną i szlachetną zasadę trzeba być dzieckiem. Tylko w niewinnym umyśle zasady mają tak olbrzymie znaczenie. No i trzeba czytać. Miłość do literatury to cecha, która wyróżnia i sugeruje szczególną wrażliwość na słowa.

Zimna długa noc i rybacka wyprawa. Powieść uczy. A potem niezwykle wzrusza. W takiej kolejności. Gęsta narracja i "Raj utracony" w tle.

Niezła lektura.

Słowa są silniejsze niż śmierć. Ale żeby wyznawać odpowiedzialną i szlachetną zasadę trzeba być dzieckiem. Tylko w niewinnym umyśle zasady mają tak olbrzymie znaczenie. No i trzeba czytać. Miłość do literatury to cecha, która wyróżnia i sugeruje szczególną wrażliwość na słowa.

Zimna długa noc i rybacka wyprawa. Powieść uczy. A potem niezwykle wzrusza. W takiej kolejności....

Jakoś nie przemówiła do mnie ta książka. Może dlatego że nie przeżyłam straty kogoś z kim byłabym tak mocno związana emocjonalnie. Miejscami atmosfera książki jest bardzo przygnębiająca. Było też kilka wątków, które mnie drażniły. Na tylnej okładce umieszczono spoiler na pół książki.

"Są słowa, które potrafią zmienić świat, potrafią nas pocieszyć i otrzeć łzy. Są słowa jak pociski i słowa jak dźwięk skrzypiec. Niektóre potrafią stopić lodowiec wokół serca, czasem nawet ratują w złych czasach, gdy człowiek żyje, a jakby nie żył."
"Wszystko, co było z człowiekiem związane, staje się wspomnieniem, które z całych sił starasz się utrzymać, bo zapomnieć byłoby zdradą."

Jakoś nie przemówiła do mnie ta książka. Może dlatego że nie przeżyłam straty kogoś z kim byłabym tak mocno związana emocjonalnie. Miejscami atmosfera książki jest bardzo przygnębiająca. Było też kilka wątków, które mnie drażniły. Na tylnej okładce umieszczono spoiler na pół książki.

"Są słowa, które potrafią zmienić świat, potrafią nas pocieszyć i otrzeć łzy. Są słowa...

Literatura utrzymana w melancholijnym klimacie, zarówno w kwestii tła wydarzeń jak również przeżyć bohaterów ujętych w książkę. Pomimo, iż dzieło opiera się na tragedii chłopca to uważam, iż właśnie drugoplanowe postacie, mają znaczenie więcej do zaoferowania. Śmierć najbliższej osoby, zawiść, alkoholizm , kalectwo, nieszczęśliwe małżeństwo, kwestie te pomimo, iż ujęte w zimnym skandynawskim świecie dotyczą każdego z nas przez co książka jest na swój sposób dosyć interesująca.
Próżno jednak w powieści Stefansson’a szukać głębi, no chyba ze oceanicznej :). Książka w znacznej większości jest płytka, a nie poetycka.
Niebo i piekło spisane jest prozą , jednocześnie fabuła jest spójna i ciekawa co ukazuje kunszt pisarza. Warto przeczytać choćby dlatego .

Literatura utrzymana w melancholijnym klimacie, zarówno w kwestii tła wydarzeń jak również przeżyć bohaterów ujętych w książkę. Pomimo, iż dzieło opiera się na tragedii chłopca to uważam, iż właśnie drugoplanowe postacie, mają znaczenie więcej do zaoferowania. Śmierć najbliższej osoby, zawiść, alkoholizm , kalectwo, nieszczęśliwe małżeństwo, kwestie te pomimo, iż ujęte w...

„Są słowa, które potrafią zmieniać świat, potrafią nas pocieszyć i otrzeć łzy. Są słowa jak pociski i słowa jak dźwięk skrzypiec. Niektóre potrafią stopić lodowce wokół serca, czasem nawet ratują w złych czasach, gdy człowiek żyje, a jakby nie żył” - „Niebo i piekło” Jón Kalman Stefánsson. To opowieść przesiąknięta do głębi jak sam zimny i mroźny Ocean o utracie kogoś bliskiego. Książka przepełniona jest ogromną ilością tak ważnych słów i zdań, ze nie sposób zastanowić się nad własnym życiem. Na uwagę zasługuje fakt, ze w książce nie znajdziemy ani jednego dialogu a jedynie wspaniały opis islandzkiej rzeczywistości. Tak realnej, ze momentami ma się wrażenie, ze czytając, człowiek przenosi się na głęboki Ocean, czy do rybackiej wioski. „Piekło to być martwym i zorientować się, że nie żyło się pełnia życia, gdy była ku temu okazja”.
..................
Pieśń wiatru, życia i Oceanu. Życia trudnego i skomplikowanego ale pełnego emocji stylu narracji. Czytając, trzeba przełączyć się na tryb - trudne życie, trudne czasy ....
.................
„Przekleństwem jest mieć ręce, a nie mieć nimi kogo objąć”.

„Są słowa, które potrafią zmieniać świat, potrafią nas pocieszyć i otrzeć łzy. Są słowa jak pociski i słowa jak dźwięk skrzypiec. Niektóre potrafią stopić lodowce wokół serca, czasem nawet ratują w złych czasach, gdy człowiek żyje, a jakby nie żył” - „Niebo i piekło” Jón Kalman Stefánsson. To opowieść przesiąknięta do głębi jak sam zimny i mroźny Ocean o utracie kogoś...

Opis książki mnie kompletnie nie przekonał. Byłam nawet do niej negatywnie nastawiona, no bo jak taka historia ma być ciekawa ? Po przeczytaniu opinii czytelników sięgnęłam po nią z przekory. Tak prosta z pozoru nieciekawa historia opisana w tak zachwycający sposób. Ma się wrażenie jakby stało się dosłownie obok bohatera i uczestniczyło w danych wydarzeniach. Ciekawe historie poboczne. Cieszę się na samą myśl, że przede mną jeszcze druga część :)

Opis książki mnie kompletnie nie przekonał. Byłam nawet do niej negatywnie nastawiona, no bo jak taka historia ma być ciekawa ? Po przeczytaniu opinii czytelników sięgnęłam po nią z przekory. Tak prosta z pozoru nieciekawa historia opisana w tak zachwycający sposób. Ma się wrażenie jakby stało się dosłownie obok bohatera i uczestniczyło w danych wydarzeniach. Ciekawe...

Poemat prozą, ale nie bójcie się, nie w sensie przeraźliwie trudnego w odbiorze strumienia obrazów, lecz w sensie poetyckiego, zadumanego, zwiewnego, pełnego emocji stylu narracji. A rzecz jest o życiu w miejscu, gdzie żyć jest niełatwo, i o życiu ludzkim w ogóle, które, jak wiadomo, łatwe nie jest. Pieśń wiatru, śpiew oceanu, przy akompaniamencie gór, deszczu, śniegu i strwożonych ludzkich serc.

Poemat prozą, ale nie bójcie się, nie w sensie przeraźliwie trudnego w odbiorze strumienia obrazów, lecz w sensie poetyckiego, zadumanego, zwiewnego, pełnego emocji stylu narracji. A rzecz jest o życiu w miejscu, gdzie żyć jest niełatwo, i o życiu ludzkim w ogóle, które, jak wiadomo, łatwe nie jest. Pieśń wiatru, śpiew oceanu, przy akompaniamencie gór, deszczu, śniegu i...

Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej książki. Jest to wysokich lotów proza poetycka, którą usiłowałam przeczytać chyba od roku i nie mogłam przejść przez początek. Nie zniechęcajcie się jednak, jeśli myślicie, że nic z tego nie zrozumiecie. Z każdym rozdziałem jest łatwiej i naprawdę można bardzo łatwo przywyknąć do tego stylu i zachwycać się wyobraźnią autora i rozważaniami, dlaczego morze jest słone... Dziwi mnie trochę fakt, że powstał drugi tom, bo dla mnie ta historia jest skończona. Choć z drugiej strony myślę, że kiedyś sięgnę po kontynuację, choćby z ciekawości, ponieważ druga część przełożona została przez innego tłumacza. Jestem więc bardzo ciekawa czy język "Smutku aniołów" zachwyci mnie tak bardzo jak "Niebo i piekło".

Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej książki. Jest to wysokich lotów proza poetycka, którą usiłowałam przeczytać chyba od roku i nie mogłam przejść przez początek. Nie zniechęcajcie się jednak, jeśli myślicie, że nic z tego nie zrozumiecie. Z każdym rozdziałem jest łatwiej i naprawdę można bardzo łatwo przywyknąć do tego stylu i zachwycać się wyobraźnią autora i...

Nie czytałam wcześniej w życiu nic spod pióra (lub zapewne raczej klawiatury) pisarza islandzkiego. Islandia to dość dziwny kraj z tymi jej czynnymi wulkanami, reprezentacją piłki nożnej która doszła do ćwierćfinału mistrzostw Europy, chociaż na Islandii ludzi jest chyba mniej niż owiec, niesamowitymi krajobrazami i innymi takimi. Książka islandzkiej produkcji to dla mnie intrygująca nowość. Po lekturze mam uczucia mieszane, trochę na tak, a trochę na nie. Otóż, jak znam pisarzy z północy, spodziewałam się, że powieść będzie raczej ponura w wydźwięku. Trudno po prostu zachować pogodny optymizm jak jest szalenie zimno i bez przerwy pada, a jedyne, co możesz zjeść w ramach luksusowej przekąski, to obślizgła ryba. Jon Kalman serwuje czytelnikom dokładnie zgodną z moimi oczekiwaniami ponurą historię islandzkich rybaków, którzy mają, ogólnie rzecz nazywając, ciężkie życie. Historia koncentruje się wokół losów bezimiennego chłopca-sieroty, który stracił na morzu najlepszego przyjaciela i szuka nowej pracy na wyspie, a resztę bohaterów można generalnie odróżnić przede wszystkim po strukturze i jakości zarostu twarzowego (wygląda na to, że wszyscy, dosłownie wszyscy faceci na Islandii są brodaci - ten aspekt z powieści również jest zgodny z moją broszurką islandzkich stereotypów). Autor ucieka się do narracji senno-mistycznej, która momentami jest naprawdę inspirująca i ciekawa, ale niekiedy nie byłam pewna, czy nie mam po prostu do czynienia z północną wersją Paulo Coelho. Warstwa obyczajowa jest dość dobrze zrealizowana, ale odniosłam (bardzo rzadkie u mnie, pragnę podkreślić) wrażenie, że w fabule za mało się dzieje - do czego by nie doszło, gdyby powieść "pracowała" językiem i/lub warstwą obyczajową właśnie. Na szczęście nie była bardzo długa (zawsze smutno coś takiego pisać na temat książki) więc ogólnie przeczytanie jej mogę zaliczyć do przyjemnych zdarzeń w życiu. Niemniej chyba pierwszy poznany pisarz islandzki nie stanie się moim ulubionym na tej półce.

Nie czytałam wcześniej w życiu nic spod pióra (lub zapewne raczej klawiatury) pisarza islandzkiego. Islandia to dość dziwny kraj z tymi jej czynnymi wulkanami, reprezentacją piłki nożnej która doszła do ćwierćfinału mistrzostw Europy, chociaż na Islandii ludzi jest chyba mniej niż owiec, niesamowitymi krajobrazami i innymi takimi. Książka islandzkiej produkcji to dla mnie...

Moja ukochana, z cyklu tych którą najpierw przeczytałam, a później musiałam mieć. Czytanie jej po raz kolejny nie osłabiło jej mocy. Studium wrażliwości w okolicznościach, gdzie wrażliwość jest nie na miejscu. Dziki ocean i bezradność człowieka wobec ogromu przyrody.... i "Raj utracony", książka która zabija ( muszę przeczytać),ale " blask gwiazd bez ciebie, nie może być słodki. "

Moja ukochana, z cyklu tych którą najpierw przeczytałam, a później musiałam mieć. Czytanie jej po raz kolejny nie osłabiło jej mocy. Studium wrażliwości w okolicznościach, gdzie wrażliwość jest nie na miejscu. Dziki ocean i bezradność człowieka wobec ogromu przyrody.... i "Raj utracony", książka która zabija ( muszę przeczytać),ale " blask gwiazd bez ciebie, nie może być...

Jedna z lepszych książek jakie czytałam.

Jedna z lepszych książek jakie czytałam.