Nie wiem właściwie jak ocenić tę książkę... Mam wrażenie, że wszystko, co się w niej zawiera, jest kompletnie pozbawione jakiejkolwiek nadziei. Autorzy grają sobie na okrucieństwie, śmierci jak na cymbałkach. Po takich wydarzeniach, jakie spotkały naszych bohaterów, chyba położyłabym się gdzieś w tych obskurnych tunelach i czekała na śmierć, bo miałabym już naprawdę dość takiej tułaczki bez cienia szczęścia. Jest mi po prostu przykro. Wątek Sary Jerome - ciekawy do pewnego momentu. Kiedy uwierzyła Styksom, ja nie uwierzyłam w nią. Jakim cudem kobieta, która tak dobrze poznała Styksów, ich brutalność i okropne metody działania, była skłonna tak szybko uwierzyć w ich kłamstwa?
Wątek ojca Willa - jak majaczenie osoby chorej psychicznie. Ma za nic rodzinę, której nie widział tyle czasu, jakimś cudem unika wszelkich kłopotów i zachwyca się światem, w którym dzieją się przecież tak straszne rzeczy. A najgorsze jest to, że Will tak w niego wierzy, tak tęskni i szuka w nim rozwiązania swoich kłopotów i czeka aż się w końcu nim ktoś zaopiekuje...
Dodatkowo, bohaterowie również stają się antypatyczni. Żaden z nich nie wzbudza sympatii - chłopaki gryzą się ze sobą o byle co, chodzą wściekli, zamiast myśleć i się wspierać. A apogeum osiągnął Chester w swoim wybuchu do Willa.
Plus za wprowadzenie niewielu z pozytywnych postaci w tej serii - Elliot i Drake'a oraz za więcej informacji o Koprolitach i otaczającym świecie.

Nie wiem właściwie jak ocenić tę książkę... Mam wrażenie, że wszystko, co się w niej zawiera, jest kompletnie pozbawione jakiejkolwiek nadziei. Autorzy grają sobie na okrucieństwie, śmierci jak na cymbałkach. Po takich wydarzeniach, jakie spotkały naszych bohaterów, chyba położyłabym się gdzieś w tych obskurnych tunelach i czekała na śmierć, bo miałabym już naprawdę dość...