"Rzekobieg" Joan Didion to kolejna perełka wśród moich zakupów książkowych za grosze. Akcja książki rozgrywa się w Ameryce lat czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku i opowiada o rodzinie kalifornijskich plantatorów. Nuda? Absolutnie! Już w pierwszym rozdziale mamy morderstwo z premedytacją. Postacie wykreowane przez autorkę są niezwykle wyraziste, a ich warstwa emocjonalna bardzo rozbudowana. Właściwie w każdym z bohaterów możemy odnaleźć siebie. Jednocześnie w książce jest opisany rozpad rodziny, który jest niejako symbolem upadku ładu moralnego w ówczesnej Ameryce. Książka wciągająca, ciekawa intrygująca, a przy tym mądra. Naprawdę warto przeczytać!

"Rzekobieg" Joan Didion to kolejna perełka wśród moich zakupów książkowych za grosze. Akcja książki rozgrywa się w Ameryce lat czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku i opowiada o rodzinie kalifornijskich plantatorów. Nuda? Absolutnie! Już w pierwszym rozdziale mamy morderstwo z premedytacją. Postacie wykreowane przez autorkę są niezwykle wyraziste, a ich...

Trzeba przyznać, że książka ta naprawdę mnie wciągnęła. Jako opowieść o pustym, pozbawionym celu i zasad moralnych życiu jest przygnębiająca, zaś zachowanie głównej bohaterki potrafi irytować-ale myślę, że właśnie o to chodziło autorce. Świetnie nakreślone postacie.

Trzeba przyznać, że książka ta naprawdę mnie wciągnęła. Jako opowieść o pustym, pozbawionym celu i zasad moralnych życiu jest przygnębiająca, zaś zachowanie głównej bohaterki potrafi irytować-ale myślę, że właśnie o to chodziło autorce. Świetnie nakreślone postacie.

Tytułowy neologizm obrazuje bierność, z jaką główna bohaterka poddaje się temu, co przynosi jej los. Nie tyle żyje, co daje się unieść prądowi życia, niesiona przez nie niczym kawałek drewna. Tonąc w bezbrzeżnej nudzie i gnuśności, zarówno umysłowej jak i fizycznej, egzystuje zaledwie, odizolowana od otoczenia swoją nijakością i letniością, brakiem umiejętności zorientowania się w swoich uczuciach i potrzebach. O ile jej mąż zajmuje się utrzymaniem majątku i dochodów ze zbioru chmielu i owoców, o tyle jej rola kobiety, żony i człowieka ogranicza się jedynie do wydania na świat dwojga dzieci (bez specjalnej potem nad nimi opieki, bo to zostaje na głowie gosposi),mizernych i nieefektownych spotkań towarzyskich, jednorazowych przygód seksualnych, podejmowanych tylko dlatego, że się przydarzyły, oraz dłuższych romansów z mężczyznami, których nawet nie darzy sympatią. W swej bezwolności i zobojętnieniu nie potrafi nawiązać żadnych naprawdę głębokich relacji ani z mężem, ani z własnymi dziećmi, ani ze szwagierką, rozpaczliwie potrzebującą pomocy i czyjejś bliskości.

Z całą pewnością nie budzi sympatii, obserwuje się ją jednak raczej z politowaniem niż złością. Jest nieodrodnym dzieckiem swoich czasów i swego środowiska - rodzin bogatych kalifornijskich właścicieli ziemi, od pokoleń rozpieszczanych zamożnością i poczuciem, iż stanowią swoistą śmietankę towarzyską. W rzeczywistości bardziej przypominają brudną pianę, wzbudzaną na fali smagnięciami wiatru, a potem chlaśnięciem wody osadzaną na piasku, i jak o niej, można o nich powiedzieć jedynie, że są.

To także powieść o zmarnotrawionym życiu, przeoczonym szczęściu, nieumiejętności dokonywania przemyślanych wyborów, co koniec końców prowadzi do tragedii. Wciągająca, choć miejscami przykra.

Tytułowy neologizm obrazuje bierność, z jaką główna bohaterka poddaje się temu, co przynosi jej los. Nie tyle żyje, co daje się unieść prądowi życia, niesiona przez nie niczym kawałek drewna. Tonąc w bezbrzeżnej nudzie i gnuśności, zarówno umysłowej jak i fizycznej, egzystuje zaledwie, odizolowana od otoczenia swoją nijakością i letniością, brakiem umiejętności...

Książka poruszająca ciekawe motywy i bogata formalnie. Choć trzeba tu przyznać, że to bogactwo to istny syndrom debiutanta (w tym przypadku debiutantki): jest tu mnogość środków wyrazu na zasadzie 'horror vacui', masa odniesień, słowo- i myślotoków, retrospekcji i stylistycznych ozdobników (nie mówiąc już o pojawiających się tu i ówdzie odautorskich "presjach emocjonalnych", czyli takim wyczuwalnym rozgrywaniu tematu, które ma na celu wywołanie jak największego wrażenia na czytelniku). Wszystko to razem wzięte jest - a jakże - atrakcyjne, tylko jeszcze trochę jakby chaotyczne. Cóż, duch czasów...

Książka poruszająca ciekawe motywy i bogata formalnie. Choć trzeba tu przyznać, że to bogactwo to istny syndrom debiutanta (w tym przypadku debiutantki): jest tu mnogość środków wyrazu na zasadzie 'horror vacui', masa odniesień, słowo- i myślotoków, retrospekcji i stylistycznych ozdobników (nie mówiąc już o pojawiających się tu i ówdzie odautorskich "presjach...