Bardzo króciutki zbiór opowiadań Tennessee Williamsa, i moja pierwsza poważna styczność z tym autorem (przewinął się w trakcie studiów na literaturze amerykańskiej, ale wówczas niezbyt zainteresował). Każda z historii jest oryginalna i zapada w pamięć. Wnikliwe analizy psychologiczne poszczególnych postaci, to na pewno jedna z wielu zalet tych opowiadań, ale również klimat i język (świetny przekład).
Czyta się z wypiekami na twarzy.

Bardzo króciutki zbiór opowiadań Tennessee Williamsa, i moja pierwsza poważna styczność z tym autorem (przewinął się w trakcie studiów na literaturze amerykańskiej, ale wówczas niezbyt zainteresował). Każda z historii jest oryginalna i zapada w pamięć. Wnikliwe analizy psychologiczne poszczególnych postaci, to na pewno jedna z wielu zalet tych opowiadań, ale również klimat...

Niewielki objętościowo zbiór opowiadań waży tematycznie mniej więcej tyle, co zawartość popularnych sztuk teatralnych Williamsa. Jest równie odważnie, momentami kontrowersyjnie, wbrew społecznym i obyczajowym klimatom. I co ciekawe, te opowiadania nawet dziś tchną aktualnością, wywołują wrażenie szoku momentami. Autor też dowodzi, że jest mistrzem nie tylko dramatu, ale i krótkiej formy prozatorskiej. Rewelacja.

Niewielki objętościowo zbiór opowiadań waży tematycznie mniej więcej tyle, co zawartość popularnych sztuk teatralnych Williamsa. Jest równie odważnie, momentami kontrowersyjnie, wbrew społecznym i obyczajowym klimatom. I co ciekawe, te opowiadania nawet dziś tchną aktualnością, wywołują wrażenie szoku momentami. Autor też dowodzi, że jest mistrzem nie tylko dramatu, ale i...

Z kamerą wśród zwierząt, w każdym razie jak zwierzęta, a nawet gorzej od nich, traktowanych. Opowiadania Tennessee Williamsa to kolejny, po jego dramatach, bedeker po świecie outsiderów, tłumionych pragnień, wstydliwych obsesji, chorych namiętności i, przede wszystkim, ich pochodnej – samotności. Williams przygląda się temu chocholemu tańcowi wyrzutków z sympatią. Widzi w tych, którzy przez społeczeństwo bigotów, hipokrytów oraz egoistów uważani są za podludzi, esencję człowieczeństwa – sumę grzechów, wad i małości.
Literacko opowiadaniom daleko od wielkich dramatów tego jednego z największych ludzi pióra. Żadne z nich nie dorównuje klasą „Tramwajowi...”, „Kotce…”, „Słodkiemu ptakowi....”, „Szklanej…” czy „Nocy…”. Widać to wyraźnie w nawiązujących do tych dwóch ostatnich arcydzieł miniaturkach – brak im ich głębi, narrator prześlizguje się po tragedii, chwilami można odnieść wrażenie, zwłaszcza w – bardzo różniącej się od wersji scenicznej – „Nocy…”, że na obsesje i zahamowania bohaterki, patrzy z ironią, bardziej interesują go panowie z drugiego planu.
Literacko jest słabiej, ale obyczajowo zdecydowanie odważniej. I nie chodzi tu wcale o przewijające się na każdej prawie stronie wątki homoseksualne. Williams idzie tu jeszcze dalej. Daleko tak, że „American Psycho” uchodzące za szczyt współczesnego obyczajowego hardkoru, wydaje się dziełem pruderyjnym, powieścią kuchty napisaną dla kucht. Nawet dziś, w czasach kiedy już praktycznie można pisać wszystko, nawet o małych czarodziejach, niewielu ludzi pióra ośmieliłoby się wydać aż tak mocny kawałek o relacjach masażysty i jego klienta. A przecież Williams pisał to w latach 40. i 50. Wówczas w kinie nawet małżonkowie spali w osobnych lóźkach. A tu pewna córka kaznodziei zachowuje się tak, że feministki i wyznawczynie poliamorii mogą się zarumienić.
No, ale odwaga jest jedną z oznak wielkości. A Tennessee Williams był wielki. Był i pozostanie gigantem. „Jednoręki” jest tego kolejnym dowodem.

Z kamerą wśród zwierząt, w każdym razie jak zwierzęta, a nawet gorzej od nich, traktowanych. Opowiadania Tennessee Williamsa to kolejny, po jego dramatach, bedeker po świecie outsiderów, tłumionych pragnień, wstydliwych obsesji, chorych namiętności i, przede wszystkim, ich pochodnej – samotności. Williams przygląda się temu chocholemu tańcowi wyrzutków z sympatią. Widzi w...

W zasadzie twórczość tego pisarza poznałam poprzez ekranizacje. Tramwaj zwany Pożądaniem, Kotka na gorącym blaszanym dachu, Noc iguany. Kazdy z tych filmów to arcydzieło samo w sobie. Teraz jednak udało mi się zapoznać z prozą tego autora. Zbiorek zawiera 8 opowiadań, wśród nich Noc iguany, sfilmowana w 1964r. Nie będę przytaczać tu treści opowiadań. Powiem, że 2 z nich trochę mnie przerosło. Nie mam zastrzezeń do kunsztu pisarskiego autora, który jest bardzo wysoki. Te opowiadania to małe arcydziełka. Chodzi mi o treść, która z całym szacunkiem dla pana Williamsa wzbudziła we mnie obrzydzenie. Ale to mój osobisty odbiór. W tych opowiadaniach podoba mi się zarówno styl jak i język a także głęboka i przystępna dla czytelnika analiza psychiki bohaterów. W sumie więc polecam ten zbiór opowiadań.

W zasadzie twórczość tego pisarza poznałam poprzez ekranizacje. Tramwaj zwany Pożądaniem, Kotka na gorącym blaszanym dachu, Noc iguany. Kazdy z tych filmów to arcydzieło samo w sobie. Teraz jednak udało mi się zapoznać z prozą tego autora. Zbiorek zawiera 8 opowiadań, wśród nich Noc iguany, sfilmowana w 1964r. Nie będę przytaczać tu treści opowiadań. Powiem, że 2 z nich...

Opowiadania, napisane przez wrażliwego, mądrego pisarza, będącego bystrym obserwatorem gatunku ludzkiego. Napisane niezwykłym językiem, który trafia prosto do serca. Metafory cudne jak nigdzie indziej. Williams porusza trudne tematy, o których nie myśli się na co dzień. otwiera czytelnikowi oczy na nędzę ludzkiego ciała i ducha również. Niesamowity obraz miłości do zwierząt, opis cierpienia kota wycisnął na mnie piętno, które zostanie na zawsze. Dobra, mądra, choć bardzo smutna proza...

Opowiadania, napisane przez wrażliwego, mądrego pisarza, będącego bystrym obserwatorem gatunku ludzkiego. Napisane niezwykłym językiem, który trafia prosto do serca. Metafory cudne jak nigdzie indziej. Williams porusza trudne tematy, o których nie myśli się na co dzień. otwiera czytelnikowi oczy na nędzę ludzkiego ciała i ducha również. Niesamowity obraz miłości do...

Przekleństwo - 8/10

Przekleństwo - 8/10

Mistrzowskie opowiadania, bardzo smutne

Mistrzowskie opowiadania, bardzo smutne