Rok magicznego myślenia

Może i posiada wartość, ale jak dla mnie za smutna.

Może i posiada wartość, ale jak dla mnie za smutna.

Najważniejsza książka o żałobie.

Najważniejsza książka o żałobie.

Specyficzna książka bo i temat trudny. Dla jednych jest o żałobie, bo jest o żałobie, dla innych o miłości, bo jest o miłości, a dla mnie o umieraniu. Bo umierać zaczynamy tak naprawdę wiele, wiele lat wcześniej niż podaje data w nekrologu. I niezależnie od kraju, kultury, statusu społecznego czy materialnego, ci co pozostają są tym odkryciem tak samo wciąż zdziwieni, wystraszeni, zasmuceni, czasem wręcz przerażeni, bo przecież wszystko wiedzieli, krok po kroku, tą zbliżającą się nieuchronność, i mogli coś zrobić, bo sygnałów było wiele. A może nie mogli? Z własnego doświadczenia wiem że do końca swoich dni nie poznam odpowiedzi.

Ale jest coś jeszcze. Coś co łączy mnie z autorką i jej bliskimi. Bezduszność systemu zdrowia. Wszyscy jesteśmy tylko przypadkami medycznymi, beneficjentami nowoczesnej medycyny, procedur i świadczeń. Odhumanizowanym kolejnym problem, który "sam sobie jest winien". Dziś wiem, że pod biblijnym Drzewem Życia, wąż który równał się z Bogiem, który zmienił losy Adama i Ewy, losy świata, miał na imię Eskulap. Fuck.

Specyficzna książka bo i temat trudny. Dla jednych jest o żałobie, bo jest o żałobie, dla innych o miłości, bo jest o miłości, a dla mnie o umieraniu. Bo umierać zaczynamy tak naprawdę wiele, wiele lat wcześniej niż podaje data w nekrologu. I niezależnie od kraju, kultury, statusu społecznego czy materialnego, ci co pozostają są tym odkryciem tak samo wciąż zdziwieni,...

Przeczytane w jeden dzień. Książka ma coś magicznego w sobie ale nie znalazłaby się na mojej liście najważniejszych książek do przeczytania. Uderza pewna "bommerska" narracja. Jest to opis przeżyć amerykańskich literatów stąd też niekiedy trudno się z nimi utożsamiać. Jedna gwiazdka poszła rowniez za przydługie opisy medyczne które w pewnych momentach były nużące.

Przeczytane w jeden dzień. Książka ma coś magicznego w sobie ale nie znalazłaby się na mojej liście najważniejszych książek do przeczytania. Uderza pewna "bommerska" narracja. Jest to opis przeżyć amerykańskich literatów stąd też niekiedy trudno się z nimi utożsamiać. Jedna gwiazdka poszła rowniez za przydługie opisy medyczne które w pewnych momentach były nużące.

Nie spodziewałam się, że można w tak ładny , wyważony i elegancki sposób mówić o nagłej stracie najbliższej osoby. Tak szczegółowo, a jednocześnie w sposób tak stonowany.

Ten tytułowy rok magicznego myślenia to próba zrozumienia tego, co się stało. Co doprowadziło do nieodwracalnych wydarzeń i czy na pewno nie było wcześniej żadnych sygnałów ostrzegawczych. A może tylko niczego wcześniej nie zauważyliśmy?

W moim odczuciu dużo w tym było gdybania i wracania myślami do przeszłości. Być może mało samych emocji autorki. Ciężko to oceniać, bo każdy ma swój własny sposób na przeżycie żałoby. Myślę też, że książkę mocniej silniej mogą odebrać osoby, które miały podobne doświadczenia.

Nie spodziewałam się, że można w tak ładny , wyważony i elegancki sposób mówić o nagłej stracie najbliższej osoby. Tak szczegółowo, a jednocześnie w sposób tak stonowany.

Ten tytułowy rok magicznego myślenia to próba zrozumienia tego, co się stało. Co doprowadziło do nieodwracalnych wydarzeń i czy na pewno nie było wcześniej żadnych sygnałów ostrzegawczych. A może tylko...

Dla mnie ta książka była ciężka do przejścia. Treść to mix cytatów i wierszy na temat śmierci oraz zapisków autorki z życia prywatnego, w których przodują mało znaczące, za to męczące dane (nazwy ulic i restauracji, menu kolacji oraz randomowi ludzie wymieniani imieniem i nazwiskiem). Odbioru nie ułatwiają dygresje i nielinearne retrospekcje. Brak tu jakiegoś głębszego przekazu, autorka ślizga się po powierzchni. Dość męcząca i irytująca lektura.

Dla mnie ta książka była ciężka do przejścia. Treść to mix cytatów i wierszy na temat śmierci oraz zapisków autorki z życia prywatnego, w których przodują mało znaczące, za to męczące dane (nazwy ulic i restauracji, menu kolacji oraz randomowi ludzie wymieniani imieniem i nazwiskiem). Odbioru nie ułatwiają dygresje i nielinearne retrospekcje. Brak tu jakiegoś głębszego...

Czytało się szybko, lekko i przyjemnie. Mimo to spodziewałam się czegoś innego, miała skłonić do łez, a nie skłoniła.

Czytało się szybko, lekko i przyjemnie. Mimo to spodziewałam się czegoś innego, miała skłonić do łez, a nie skłoniła.

Na początku zapowiadała się całkiem ciekawie. Na pewno znajdzie swoich odbiorców, ale mnie osobiście zmęczyła. Za dużo retrospekcji.

Na początku zapowiadała się całkiem ciekawie. Na pewno znajdzie swoich odbiorców, ale mnie osobiście zmęczyła. Za dużo retrospekcji.

Sięgnąłem po tę książkę, wiedząc mniej więcej o czym ona będzie. Podczas czytania jednak zdałem sobie sprawę, że moje wszystkie przewidywania były błędne. Zamiast o śmierci była to książka o miłości. Tylko ta jedna myśl, wciąż gdzieś wdzierała się do zakamarków podświadomości, czy to jednak dobrze? Dziwna to była miłość, wyrażona w odruchach, przyzwyczajeniach, we wspólnym odgadywaniu właściwych słów. Chyba najpiękniejsza jest miłość, gdy się jeszcze nie wie, czym ona jest.

“Kiedy opłakujemy to, co straciliśmy, zarazem opłakujemy samych siebie. Jakimi byliśmy. Jakimi już nie jesteśmy. To, że pewnego dnia nie będzie nas wcale.”

Znalazłem wiele cech autorki, które były podobne do moich. Dogłębna, często bezsensowna, analiza, tego co się już wydarzyło. Próba przypomnienia sobie niezbyt istotnych faktów. Próba znalezienia wytłumaczenia dla wszystkich zjawisk. Pełna wiara w determinizm. Plan B, nawet do planu B. Tląca się nadzieja, że wszystko można zmienić, za pomocą odpowiednich “narzędzi”.

Byłem w tym stanie i już chyba nie wrócę. Teraz wędruję tam, gdzie mnie intuicja prowadzi, jednocześnie odrzucając dogłębne przygotowania. Idę tam, gdzie jest nieznane, gdzie, niemałe już doświadczenie, podpowiada mi, że będzie lepiej, gdzie będę mógł powiedzieć “Bardziej niż jeden więcej dzień”.

To wieczne napięcie, między nauką i wiarą, przyczynowością i jej brakiem, chaosem i porządkiem nigdy nie odejdzie.

Czym dla Ciebie, drogi Czytelniku, jest ta książka?

Sięgnąłem po tę książkę, wiedząc mniej więcej o czym ona będzie. Podczas czytania jednak zdałem sobie sprawę, że moje wszystkie przewidywania były błędne. Zamiast o śmierci była to książka o miłości. Tylko ta jedna myśl, wciąż gdzieś wdzierała się do zakamarków podświadomości, czy to jednak dobrze? Dziwna to była miłość, wyrażona w odruchach, przyzwyczajeniach, we wspólnym...

Ten tytuł rzucał mi się w uszy wiele, wiele razy. Nawet jeszcze wtedy nie wiedziałam, o czym jest ta książka. No a kiedy się już dowiedziałam, to temat okazał mi się bardzo potrzebny, bo 1,5 roku temu odeszła moja mama. Czytanie książek o żałobie pomaga mi bardzo, pokazuje, że nie jestem nienormalna przeżywając różne stany, zmagając się z różnego rodzaju myślami, które przez wielu mogą zostać uznane za dziwne, nienormalne czy też wręcz chorobliwe. Właśnie te same obawy miała Jane Didion, kiedy po przyjeździe ze szpitala od córki, przebywającej w śpiączce z powodu powikłań grypowych, nagle przy kolacji upada i umiera jej mąż. Córka zresztą też umrze jakieś 2 lata po śmierci ojca, ale tego autorka jeszcze wtedy nie wiedziała. Ten tytuł jest lekturą obowiązkową dla wszystkich, którzy trwają przy śmiertelnie chorych bliskich, jak i dla tych, którzy już to odejście mają za sobą.

Ten tytuł rzucał mi się w uszy wiele, wiele razy. Nawet jeszcze wtedy nie wiedziałam, o czym jest ta książka. No a kiedy się już dowiedziałam, to temat okazał mi się bardzo potrzebny, bo 1,5 roku temu odeszła moja mama. Czytanie książek o żałobie pomaga mi bardzo, pokazuje, że nie jestem nienormalna przeżywając różne stany, zmagając się z różnego rodzaju myślami, które...