Książka nie przypadła mi do gustu, prawdę mówiąc, wymęczyłam ją raczej niż przeczytałam. Sprawił to prawdopodobnie cień Wallandera, który się nad nią snuje. Sama historia również snuje się od przypadku do przypadku, od skojarzenia do skojarzenia, od jednego cudem wydobytego z pamięci wspomnienia do innego. To, na co przymykałam oko przy bohaterze, którego lubiłam, przy jego irytującej podróbce kłuje w oczy jak zużyty schemat. Słabość przestępców do teatralnych gestów, niewyjaśnione napady złości głównego bohatera, ciągłe reasumpcje zdarzeń. No i w końcu, last but not least, przechodzenie do porządku dziennego nad najtrudniejszymi problemami, przed którymi stanął morderca. Może coś przespałam, ale niech mi ktoś wytłumaczy, jakim cudem ten gość przemycił do Szwecji cały arsenał broni? W bagażu podręcznym?
No, dobra, nawet pastwić mi się nie chce. Widocznie Mankell bez Wallandera to nie dla mnie i czas już się z nim pożegnać.

Książka nie przypadła mi do gustu, prawdę mówiąc, wymęczyłam ją raczej niż przeczytałam. Sprawił to prawdopodobnie cień Wallandera, który się nad nią snuje. Sama historia również snuje się od przypadku do przypadku, od skojarzenia do skojarzenia, od jednego cudem wydobytego z pamięci wspomnienia do innego. To, na co przymykałam oko przy bohaterze, którego lubiłam, przy jego...