Powrót nauczyciela tańca

Mankellowi nie wypada dawać złej oceny, ale brnęłam... Ileż razy można objaśniać i powtarzać czytelnikowi te same rzeczy?!

Mankellowi nie wypada dawać złej oceny, ale brnęłam... Ileż razy można objaśniać i powtarzać czytelnikowi te same rzeczy?!

Pokaż mimo to

Ukończona w 2000 roku powieść kryminalna, której bohaterem jest inny niż Kurt Wallander policjant. Fabuła jak zwykle jest wciągająca, aczkolwiek chwilami czułem pewne znużenie przesytem rozterek i wersji pojawiających się w umysłach i rozmowach prowadzących śledztwo bohaterów. Nie mniej jest to efektem sznytu i stylu Autora, ukazującego żmudną policyjną pracę taką, jaka ona jest w rzeczywistości- zmagania ludzi z tajemnicami, które starają się rozwikłać przy pomocy dostępnych środków. Dlatego nie dziwą upływ tygodni w poszukiwaniu sprawcy i nagromadzenie wersji, a także kilkunastogodzinne oględziny. Nie dziwią uzyskiwane żmudnie strzępy informacji układane i dopasowywane do przyjętych wersji. Śledztwo jako element życia a nie tylko praca. Realizm zasługujący na duże uznanie i niebagatelny motyw przewodni nieprawdopodobnej wizyty po latach, będącej kamykiem uruchamiającym całą lawinę tragicznych zdarzeń i odsłaniających wstydliwe tajemnice z przeszłości. Zaangażowane społecznie spojrzenie na Autora na ewolucję zła we współczesnym świecie w rozrachunku z historią fascynacji faszystowskimi Niemcami.

Ukończona w 2000 roku powieść kryminalna, której bohaterem jest inny niż Kurt Wallander policjant. Fabuła jak zwykle jest wciągająca, aczkolwiek chwilami czułem pewne znużenie przesytem rozterek i wersji pojawiających się w umysłach i rozmowach prowadzących śledztwo bohaterów. Nie mniej jest to efektem sznytu i stylu Autora, ukazującego żmudną policyjną pracę taką, jaka ona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krwawe morderstwo na szwedzkiej prowincji -idealny zimny dreszczyk na gorące lato!

Krwawe morderstwo na szwedzkiej prowincji -idealny zimny dreszczyk na gorące lato!

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z twórczością słynnego Mankella - jednak miałam to zrobić dużo wcześniej! Mnie się nic nie dłużyło - może fakt, że słuchałam audiobooka (dzięki Empik premium na czas pandemii) też tu pomógł, ale ja lubię dłużyzny i jakoś się nie nudzę. Mam jeszcze kilka książek autora i już ze spokojem mogę po nie sięgać. :)

Moje pierwsze spotkanie z twórczością słynnego Mankella - jednak miałam to zrobić dużo wcześniej! Mnie się nic nie dłużyło - może fakt, że słuchałam audiobooka (dzięki Empik premium na czas pandemii) też tu pomógł, ale ja lubię dłużyzny i jakoś się nie nudzę. Mam jeszcze kilka książek autora i już ze spokojem mogę po nie sięgać. :)

Pokaż mimo to

Takie sobie; raczej męczące do czytania.

Temat bardzo ciekawy, i początek książki tez całkiem przyzwoity, ale im dalej tym trudniej przebrnąć., bo autor skupia się coraz bardziej na krytyce faszyzmu, ale jakby jednocześnie zapomina o swoich bohaterach, którzy zachowują się coraz bardziej idiotycznie.

Postać Stefana się rozjeżdża. Na poczatku jest to całkiem spójna i ciekawa postać, a potem jest już wszystkim i niczym, jakby nie miał żadnej postaci. Jakby był tylko myślą, a nie człowiekiem.

Najsłabsza jest postać zabójcy. Rozmyślania i rozważania zabójcy są tak żenujące, że nie dałam rady czytać tych fragmentów w których autor przedstawia jego punkt widzenia, jego idiotyczne, bo naprawdę bezsensowne, wahania, jego zawieszenie w próżni.

Samo założenie krytyki faszyzmu, i pokazania tego, że współczesna Szwecja wciąż nie jest wolna od ludzi, którzy wierzą w te idee, jest oczywiscie słuszna i ciekawa, ale może inny ma to wydźwięk w Szwecji, a inny gdy ksiązkę czyta się w Polsce.
Przypuszczam, że w Polsce mniejsze wrażenie robią deklaracje bohaterów, że faszyzm jest zły, bo to trochę tak jakby mówili, że ziemia jest okrągła, a bardziej zwraca uwagę niedopracowanie tych bohaterów, którzy nie są faszystami.

Autor tak sie skupił na faszystach, ze brakło mu chyba energii i czasu, żeby dopracować postacie nie-faszystów.

Za to faszystów przedstawia naprawdę ciekawie i przekonywująco.

Takie sobie; raczej męczące do czytania.

Temat bardzo ciekawy, i początek książki tez całkiem przyzwoity, ale im dalej tym trudniej przebrnąć., bo autor skupia się coraz bardziej na krytyce faszyzmu, ale jakby jednocześnie zapomina o swoich bohaterach, którzy zachowują się coraz bardziej idiotycznie.

Postać Stefana się rozjeżdża. Na poczatku jest to całkiem spójna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka solidna. Na mój gust mogłaby być krótsza - 100 stron mniej by pomogło w dynamice akcji. Niemniej polecam jak macie wolny wieczór.

Książka solidna. Na mój gust mogłaby być krótsza - 100 stron mniej by pomogło w dynamice akcji. Niemniej polecam jak macie wolny wieczór.

Pokaż mimo to

Z moich mistrzów skandynawskiego kryminału Mankell prezentuje styl najcięższy. Niemniej jednak książka ciekawa, zachowująca klimat, jakiego oczekujemy po kryminale z północy Europy. Główni bohaterowie są sympatyczni i chce się śledzić ich losy. Trochę irytujące może być wielokrotne podsumowywanie tego, co "już wiemy" oraz ciągłe dylematy i zmiany zdania. No i te włamania samowolki policjanta na zwolnieniu! Ale w ogólnym rozrachunku jest ok.

Z moich mistrzów skandynawskiego kryminału Mankell prezentuje styl najcięższy. Niemniej jednak książka ciekawa, zachowująca klimat, jakiego oczekujemy po kryminale z północy Europy. Główni bohaterowie są sympatyczni i chce się śledzić ich losy. Trochę irytujące może być wielokrotne podsumowywanie tego, co "już wiemy" oraz ciągłe dylematy i zmiany zdania. No i te włamania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam problem. Wiadomo, że Mankell wielkm pisarzem jest. Tylko jakoś nie możemy się dotrzeć. Autor ma irytującą (dla mnie) manierę wielokrotnego powtarzania swoich myśli (czasem nawet na jednej stronie), tak jakby chciał sie upewnić, że wszystko dobrze zrozumiałam i podążam za jego tokiem rozumowania. Tak właśnie jest w Powrocie nauczyciela tańca. I bynajmniej nie chodzi tu o niuanse.
Mam też zastrzeżenia do konstrukcji postaci głównego bohatera. Jeszcze nie spotkałam tak niezdecydowanego policjanta. Nie wie czy chce prowadzić śledztwo, czy nie. Wraca do domu i za chwile decyduje o pozostaniu w miejscu popełnienia zbrodni. Jeździ tam i z powrotem po Szwecji. Rozmyśla czy zdradzić swoją partnerkę, czy pozostać jej wiernym. Wykazuje też zadziwiające otępienie umysłowe w pobliżu pięknej córki denata, z którą spędza noc, grzecznie leżąc obok niej w łóżku (ręce trzyma przy sobie). O nic jej nie podejrzewa i nawet wraca do niej samolotem, gdy ta prosi go o szybki powrót, nawet nie wyjaśniając w jakim celu. No, litości. Naprawdę? Taki super glina?
Najlepsza część książki to początek. Trzyma w napięciu. Udzielają się emocje, strach i przerażenie. Literacki majstersztyk. I właśnie za to kocham Mankella. Plus za informacje o faszyzmie w Szwecji. Sześć gwiazdek.

Mam problem. Wiadomo, że Mankell wielkm pisarzem jest. Tylko jakoś nie możemy się dotrzeć. Autor ma irytującą (dla mnie) manierę wielokrotnego powtarzania swoich myśli (czasem nawet na jednej stronie), tak jakby chciał sie upewnić, że wszystko dobrze zrozumiałam i podążam za jego tokiem rozumowania. Tak właśnie jest w Powrocie nauczyciela tańca. I bynajmniej nie chodzi tu o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bez fajerwerków, rzetelna książka, którą się dobrze czyta.

Bez fajerwerków, rzetelna książka, którą się dobrze czyta.

Pokaż mimo to

Hitleryzm w wydaniu skandynawskim proponuje nam w swojej powieści Henning Mankell. Na pierwszy rzut okiem zgrany temat aż do immentu. Zemsta za grzechy popełnione podczas zawieruchy II wojny światowej jest bezwględnie wymierzana. Nie do końca popłuczyny, choć momentami wątek początkowo fachowo splątany przez autora rozplątuje się aż w nadto łatwy sposób. Główny bohater zmaga się dodatkowo z odroczoną karą śmierci - pypeć na jego języku jest nieuchronną zapowiedzią raka. Miałem nieodparte wrażenie, że czytam 'książkę drogi' - kiedy tylko bohater starał się powrócić do swojej partnerki wydarzało się coś lub ktoś natychmiastowo dokonywał czegoś co uniemożliwiało bohaterowi szczęśliwy powrót do domu. Miota się on zatem po rubieżach Szwecji w poszukiwaniu prawdy. Odrobinę przegadane dzieło z lekko zgranym tematem, który jednak ulega literackiemu liftingowi. Tak, że tego...

Hitleryzm w wydaniu skandynawskim proponuje nam w swojej powieści Henning Mankell. Na pierwszy rzut okiem zgrany temat aż do immentu. Zemsta za grzechy popełnione podczas zawieruchy II wojny światowej jest bezwględnie wymierzana. Nie do końca popłuczyny, choć momentami wątek początkowo fachowo splątany przez autora rozplątuje się aż w nadto łatwy sposób. Główny bohater...

więcej

mniej

Pokaż mimo to