DNF

DNF

Pierwsza część policyjnej trylogii o zamachu na premiera Olofa Palmego. Niełatwa w odbiorze ale ukazująca nieudolność, słabość i brak kompetencji szwedzkiego wywiadu.

Pierwsza część policyjnej trylogii o zamachu na premiera Olofa Palmego. Niełatwa w odbiorze ale ukazująca nieudolność, słabość i brak kompetencji szwedzkiego wywiadu.

Niestety, nieudane podejście. za dużo postaci i wątków. Nie wciągnęło mnie, ale może to kwestia moich odmiennych i zbyt wysokich oczekiwań.

Niestety, nieudane podejście. za dużo postaci i wątków. Nie wciągnęło mnie, ale może to kwestia moich odmiennych i zbyt wysokich oczekiwań.

Nie dałam rady, choć nieczęsto mi się to zdarza. Uwielbiam ten typ literatury, ale ta akurat książka mnie znużyła.

Nie dałam rady, choć nieczęsto mi się to zdarza. Uwielbiam ten typ literatury, ale ta akurat książka mnie znużyła.

Książkę faktycznie dość trudno się czyta. Żeby nie pomylić bohaterów, robiłam notatki;-),ale mam wrażenie, że sam autor, tłumacz lub edytor miejscami mylił ich imiona.
Na plus - poczucie humoru autora. Akcja na tyle wciągająca, że sięgnęłam po kolejny tom.

Książkę faktycznie dość trudno się czyta. Żeby nie pomylić bohaterów, robiłam notatki;-),ale mam wrażenie, że sam autor, tłumacz lub edytor miejscami mylił ich imiona.
Na plus - poczucie humoru autora. Akcja na tyle wciągająca, że sięgnęłam po kolejny tom.

Zrezygnowałam, po 3 podejściach. Kompletnie nie interesowała mnie treść i bohaterowie. Może zabrakło mi cierpliwości i akcja rozwija się później.

Zrezygnowałam, po 3 podejściach. Kompletnie nie interesowała mnie treść i bohaterowie. Może zabrakło mi cierpliwości i akcja rozwija się później.

Z jednej strony to jest bardzo ciekawa książka. Nie oszczędza czytelnika, pokazuje mu wszystkie brudy życia policji w Szwecji lat 80.: olewactwo, układy, rasizm, seksizm... I pokazuje masę szczegółów ze środka polityki zimnowojennej.
A z drugiej - mnogość bohaterów, z których większość jest jednakowo odpychająca, odbiera wiele przyjemności z lektury.

Z jednej strony to jest bardzo ciekawa książka. Nie oszczędza czytelnika, pokazuje mu wszystkie brudy życia policji w Szwecji lat 80.: olewactwo, układy, rasizm, seksizm... I pokazuje masę szczegółów ze środka polityki zimnowojennej.
A z drugiej - mnogość bohaterów, z których większość jest jednakowo odpychająca, odbiera wiele przyjemności z lektury.

Znakomite. Uniwersalna historia. Daje do myślenia i w dzisiejszych czasach.

Znakomite. Uniwersalna historia. Daje do myślenia i w dzisiejszych czasach.

W pierwszej część trylogii o zabójstwie Olofa Palme wątek kryminalny pełni rolę marginalną. Mamy za to zjadliwe portrety szwedzkich policjantów i bezpieczniaków: to z małymi wyjątkami ludzie niekompetentni i skorumpowani, poza tym rasiści, sadyści, wręcz gangsterzy. Książka ma sporo dłużyzn i za dużo wątków, ale słuchałem jej z ciekawością w świetnej interpretacji Andrzeja Mastalerza.

Powróciłem po latach do pierwszej części trylogii Perssona traktującej o zabójstwie Olofa Palme. Z tym, że głównym tematem książki nie jest intryga kryminalna, ale świetnie zarysowane sylwetki szwedzkich gliniarzy i bezpieczniaków. Zacznijmy od policjantów, jedni to wspaniali fachowcy, ale jest też sporo głupków, niektórzy to rasiści, a prawdziwą ozdobą tego zawodu jest inspektor Bäckström, bohater prawie wszystkich książek Perssona, przekonany o swojej genialności głupek, pijak, kobieciarz, kombinator, i co tam jeszcze, wzór antygliny. Osobnym typkiem jest komendant sztokholmskiej policji to nadęty idiota, aż się nie chce wierzyć, że ktoś taki może kierować dużą grupą ludzi, ale cóż, Persson wie o czym pisze, bo przepracował w policji parę lat...

A potem mamy równie zjadliwe portrety funkcjonariuszy szwedzkiej służby bezpieczeństwa. Szef bezpieki to niekompetentny głupek, jego zastępca jest inteligentnym ale też skorumpowanym i cynicznym sadystą. Jeszcze inny bezpieczniak to zwykły bandzior, dla którego zabić człowieka to jak splunąć. Piękny obrazek...

Poza tym bardzo ciekawie przedstawia Persson kulisy pracy służb specjalnych i policji, widać, że temat jest mu dobrze znany. Na przykład wszyscy policjanci piją na potęgę, to tak jak u nas, mocno realistycznie zresztą.

A intryga zaczyna się tak, że z 15 piętra akademika w Sztokholmie wypada amerykański stypendysta. Bäckström chce szybko zamknąć sprawę i uznać, że było to samobójstwo, bo śpieszy mu się na wódkę, ale rzecz się komplikuje bo pewne tropy od denata prowadzą do Larsa Martina Johanssona, wysoko postawionego policjanta, ale też znakomitego gliny. No właśnie, Johansson jest jednym z niewielu w książce pozytywnych bohaterów, współpracownicy mówią, że wie jak się rzeczy naprawdę mają oraz widzi przez ścianę. Ale i on nie rozwiązuje sprawy Amerykanina, chociaż czuje, że to nie było samobójstwo.

A główny temat trylogii, zabójstwo szwedzkiego premiera Olofa Palme, jest przedstawiony na końcu książki. Persson ma swoją teorię co do tego morderstwa: w książce od razu znamy tożsamość i motyw zabójcy oraz jego pomocników, oczywiście to fikcja literacka, bo zabójstwo Palmego jest do dzisiaj zagadką.

Wielką słabością książki są dłużyzny i masą wątków, dowiadujemy się na przykład o życiu prywatnym szefa szwedzkiej bezpieki, Berga, o tym co, gdzie i kiedy jada Johansson, o życiu erotycznym policjantów, mamy nawet rozważania geopolityczne. Wydaje się, że autor chciał napisać wszystko co wie, za dużo tego, gdyby skrócił książkę o połowę, wyszłoby jej tylko na dobre.

Audiobook jest znakomicie interpretowany przez Andrzeja Mastalerza, szkoda, że ten aktor nie czyta więcej.

W pierwszej część trylogii o zabójstwie Olofa Palme wątek kryminalny pełni rolę marginalną. Mamy za to zjadliwe portrety szwedzkich policjantów i bezpieczniaków: to z małymi wyjątkami ludzie niekompetentni i skorumpowani, poza tym rasiści, sadyści, wręcz gangsterzy. Książka ma sporo dłużyzn i za dużo wątków, ale słuchałem jej z ciekawością w świetnej interpretacji Andrzeja...

Dla niektórych książek szkodliwe jest ustawianie ich na konkretnych półkach. Tak jest z tą pozycją. Nie jest to kryminał czy thriller, jest to powieść o kondycji państwa szweckiego w latach 80. Autor, snując nieśpiesznie wątek kryminalny, opisuje indolencję policji, problemy z alkoholem (ale może to dostrzegam tyko ja?),prywatę, przepychanki polityczne i problemy społeczne - rasizm, szowinizm, przemoc domową. Sporo tego. Chociaż mogłabym wyobrazić sobie taką historię w Polsce - tylko wulgaryzmów brakowało (ciekawe czy to niedopatrzenie autora, czy Szwedzi mają bardziej powściągliwy język potoczny).
Obraz jest ponury, mam nadzieję, że to takie przerysowane rozliczenie z przeszłością. Na pewno dużo bardziej zrozumiała dla Szwedów.

Dla niektórych książek szkodliwe jest ustawianie ich na konkretnych półkach. Tak jest z tą pozycją. Nie jest to kryminał czy thriller, jest to powieść o kondycji państwa szweckiego w latach 80. Autor, snując nieśpiesznie wątek kryminalny, opisuje indolencję policji, problemy z alkoholem (ale może to dostrzegam tyko ja?),prywatę, przepychanki polityczne i problemy...