To nie było czytanie, tylko mordęga. Dla tych kilku zabawnych momentów, nie było warto tracić czasu. Spodziewałam się czegoś bardziej na wesoło

To nie było czytanie, tylko mordęga. Dla tych kilku zabawnych momentów, nie było warto tracić czasu. Spodziewałam się czegoś bardziej na wesoło

Darzę tę powieść wielkim sentymentem i mogę niemało fragmentów cytować z pamięci, chociaż nie wracałam do niej dobrych 10 lat.
Kwintesencja powieściowego postmodernizmu. W dużej mierze opiera się na czczej zabawie formą (pastiszem popularnej baśni, także w jej odsłonie Disneyowskiej, ironicznym kolażem prasowych psychotestów, poetyckich obrazków i sloganów reklamowych). Jest to jednak prekursorska gra, protopowieść tego typu, która zawiera wszystko, co w temacie ważne i przynosi wiele przyjemności. Mówi też parę rzeczy na temat kultu piękna i rozmaitych klisz w myśleniu, choć nie są to oczywiście jakieś wybitne filozoficzne dywagacje, ale od Paulo Coelho też leżą całkiem daleko.
1. Ten kto ma najgorzej ma doktorat honoris causa Uniwerystetu w Minnesocie, słone łzy w małej fiolce.
2. Był w niższej fazie stanów średnich.
3. Ocali mnie przed pięknem natury.
4. Śpiewali hymn do ojca swego, który nie jest zbyt interesujący. Drzewo jest bardziej interesujące. Kamień jest bardziej interesujący. Mówią o tym słowa hymnu. Fakt ten jest wyraźnie zaznaczony w tekście.

Darzę tę powieść wielkim sentymentem i mogę niemało fragmentów cytować z pamięci, chociaż nie wracałam do niej dobrych 10 lat.
Kwintesencja powieściowego postmodernizmu. W dużej mierze opiera się na czczej zabawie formą (pastiszem popularnej baśni, także w jej odsłonie Disneyowskiej, ironicznym kolażem prasowych psychotestów, poetyckich obrazków i sloganów reklamowych)....

Nie rozumiem, nie znam się, nie mówi do mnie.
Ani forma, ani treść.
Wyjścia są dwa: albo jestem zupełnym, słabym nawet na mniej subtelne aluzje, jełopem, albo jeden facet spłodził dla żartu totalny bełkot, a kupa pseudoznawców dorabia teraz do tego wyższe teorie pełne coraz to bardziej dziwacznie brzmiących terminów. Wasz wybór.

Nie rozumiem, nie znam się, nie mówi do mnie.
Ani forma, ani treść.
Wyjścia są dwa: albo jestem zupełnym, słabym nawet na mniej subtelne aluzje, jełopem, albo jeden facet spłodził dla żartu totalny bełkot, a kupa pseudoznawców dorabia teraz do tego wyższe teorie pełne coraz to bardziej dziwacznie brzmiących terminów. Wasz wybór.

Postmodernistyczne gówno. Irytująca pseudo - zabawa słowem i konwencjami znudziła mnie bardzo szybko. Typowy przykład przerostu formy nad treścią, której zwyczajnie tu brak.

Postmodernistyczne gówno. Irytująca pseudo - zabawa słowem i konwencjami znudziła mnie bardzo szybko. Typowy przykład przerostu formy nad treścią, której zwyczajnie tu brak.

Bajka/NieBajka.
Opowieść na pierwszy rzut oka, wycięta z kolorowej książeczki Disneya ze śliczną Królewną i uroczymi Krasnoludkami. Jednak naraz w tym wszystkim wyrasta wielkie imperium Stanów Zjednoczonych ze swą hipokryzją wolności i demokracji. Książka aż kipi barwami i humorem, często bardziej sarkazmem niżeli czystym humorem, jednak to dodatkowo dodaje jej smaku.
Powieść w stylu: "jak wygląda świat bajkowy to cudownym pocałunku Księcia".

Bajka/NieBajka.
Opowieść na pierwszy rzut oka, wycięta z kolorowej książeczki Disneya ze śliczną Królewną i uroczymi Krasnoludkami. Jednak naraz w tym wszystkim wyrasta wielkie imperium Stanów Zjednoczonych ze swą hipokryzją wolności i demokracji. Książka aż kipi barwami i humorem, często bardziej sarkazmem niżeli czystym humorem, jednak to dodatkowo dodaje jej...