Wybór "Ciemnej strony Długiego Słońca", jako początku przygody z twórczością Gene Wolfe'a, może wydawać się niezbyt sensownym posunięciem, ponieważ jest to pierwszy tom serii prequeli do najbardziej cenionego przez fanów autora cyklu, noszącego tytuł "Księga Nowego Słońca". Na niniejszą książkę padło jednak zupełnym przypadkiem i, chcąc nie chcąc, musiałem się z tym pogodzić.

O dziwo, nie przeszkadzało mi to absolutnie, albowiem jeśli powieść ta odwołuje się - co jest chyba faktem - do wcześniej napisanych książek Wolfe'a, to samoistnie stanowi dzieło czytelne, a dzięki pewnym niedomówieniom - które w przypadku znajomości dzieł wcześniejszych niedomówieniami mogą nie być - potrafi nieźle zaciekawić. Ani przez chwilę nie miałem uczucia, że autor nie pisze o czymś, bo zakłada, że powinienem o czymś wiedzieć, ale po prostu nie mówi wszystkiego, by z czasem te brakujące elementy układanki w mistrzowski sposób, odkryć. Żadnego poczucia zagubienia, jedynie stopniowe odkrywanie coraz większego obrazu całości.

Świat jest naprawdę niebanalny, choć zakładam, że po pierwszej powieści poznałem zaledwie maleńki wycinek tego, co ma do zaoferowania. Znajomo brzmiące nazwy, nawiązujące do religii i mitologii, technologiczny regres, sugerujący, że świat ów spotkała jakaś katastrofa, tajemniczy bogowie komunikujący - a raczej dawniej komunikujący się, bowiem w okresie, kiedy toczy się akcja książki, w niejasnych okolicznościach ich kontakt ze światem się urwał - za pośrednictwem wielkich ekranów. To naprawdę nietuzinkowy, pełen skrywanych sekretów świat, wciągający i przedstawiony w niesamowicie sugestywny sposób.

Sama historia też jest mocno niejasna, a rola protagonisty, kapłana o imieniu Jedwab, ciężka do przewidzenia. Jego celem jest uratowanie przed zamknięciem swej podupadającej świątyni, ale gdzieś tam, za horyzontem jego osobistych kłopotów, czai się coś o wiele donioślejszego.

Bardzo podobało mi się, że, jego historia, układa się nieco w opowieść w stylu noire. Chociaż być może doszukuję się tych tropów nieco na siłę, lecz po głębszym zastanowieniu mnóstwo przesłanek przemawia ku temu, że Gene Wolfe tak to właśnie sobie zamierzył. Oczywiście, nie można na to patrzyć wprost, ale Jedwab wzorem bohaterów wzmiankowanego typu powieści, jest outsiderem, borykającym się z ciągłym brakiem środków, samotnie stawiającym czoła problemom, występującym zarówno przeciw prawu, jak i trzęsącym podziemiem bonzom tego świata, spotykającym femme fatale, a na dokładkę jest błyskotliwym detektywem. Wszystko to układa się w zgrabną całość, hołdującą - w pewnym stopniu - czarnemu kryminałowi. Dodam jednak, że to tylko moja interpretacja, być może błędna.

Na osobną uwagę zasługują dialogi między bohaterami - nie pamiętam już książki, w której wypadałyby tak naturalnie, jak tutaj. Rozmowy są naprawdę wciągające, soczyste, doskonale oddające charaktery konwersujących postaci. Naprawdę, mimo tego, że narracja sama w sobie jest świetnie prowadzona, to ja nie mogłem się wręcz doczekać kolejnych rozmów pomiędzy bohaterami.

Mimo, iż fabuła toczy się spokojnym rytmem, to niewątpliwą jej zaletą jest to, że jest kompletnie nieprzewidywalna. Zachowania poszczególnych postaci, zwroty akcji, kilka momentów, gdy autor odkrywa rąbka tajemnicy, tak, że możemy dostrzec szersze spektrum wydarzeń - wszystko to składa się na fakt, że od "Ciemnej strony Długiego Słońca" nie sposób się oderwać. A na dokładkę, w finale powieści Wolfe stosuje klasyczny cliffhanger, powodujący, że niemal natychmiast chce się sięgnąć po tom kolejny. Co z pewnością zrobiłbym, gdybym nie miał innych planów czytelniczych, ale tom drugi, czyli "Jezioro Długiego Słońca", zyskał u mnie wysoki priorytet.

Polecam!

Wybór "Ciemnej strony Długiego Słońca", jako początku przygody z twórczością Gene Wolfe'a, może wydawać się niezbyt sensownym posunięciem, ponieważ jest to pierwszy tom serii prequeli do najbardziej cenionego przez fanów autora cyklu, noszącego tytuł "Księga Nowego Słońca". Na niniejszą książkę padło jednak zupełnym przypadkiem i, chcąc nie chcąc, musiałem się z tym...