Ciekawy pomysł, ma to ręce i nogi, ale większość przegadana i zakończenie rozczarowuje

Ciekawy pomysł, ma to ręce i nogi, ale większość przegadana i zakończenie rozczarowuje

Moim zdaniem, jedna ze słabszych powieści klasyka SF. O talentach literackich Autora świadczy głównie fakt, iż stosując proste środki wyrazu uczynił swoją opowieść wyjątkowo przygnębiającą i ponurą. Zakładając, iż to właśnie zamierzał, cel osiągnął. Czyta się jednak ten utwór źle. Fabuła (przedstawiana w czasie bieżącym oraz w retrospekcjach) wlecze się i przynudza (przynudza na zaledwie 264 stronach),pełna wątków i wydarzeń niezbyt logicznych, kreacje bohaterów nie porywają, zawodzi nijakie zakończenie. Nie polecam.

Moim zdaniem, jedna ze słabszych powieści klasyka SF. O talentach literackich Autora świadczy głównie fakt, iż stosując proste środki wyrazu uczynił swoją opowieść wyjątkowo przygnębiającą i ponurą. Zakładając, iż to właśnie zamierzał, cel osiągnął. Czyta się jednak ten utwór źle. Fabuła (przedstawiana w czasie bieżącym oraz w retrospekcjach) wlecze się i przynudza...

"Siwobrody" powstał w roku 1964, czyli w okresie tuż po największej eskalacji wydarzeń związanych z tzw. zimną wojną i w zasadzie, powieść ta jest ostrzeżeniem przed skutkami katastrofy nuklearnej. Jednakże, tę książkę można byłoby złośliwie podsumować jako "geriatryczne postapo", zarówno ze względu na obsadę bohaterów, jak i tempo oraz sposób prowadzenia narracji. Akcja dzieje się około roku 2030, 50 lat po "Wypadku", w którym nastąpiło skażenie radioaktywne, w wyniku którego przestały rodzić się dzieci. Pół wieku po incydencie z mieszkańców Ziemi pozostają już tylko niedobitki, prawie wyłącznie starzy ludzie, a resztki cywilizacji chylą się ku upadkowi. Jest to niewątpliwie temat na dobrą powieść, ale niestety, moim zdaniem "Siwobrody" taką nie jest. Największym problemem tej książki jest to, że jest po prostu nudna - ziewałem i przysypiałem podczas czytania. Dla mnie duży zawód, zwłaszcza po niezłej "Cieplarni" i świetnej "Non stop" tegoż autora.

"Siwobrody" powstał w roku 1964, czyli w okresie tuż po największej eskalacji wydarzeń związanych z tzw. zimną wojną i w zasadzie, powieść ta jest ostrzeżeniem przed skutkami katastrofy nuklearnej. Jednakże, tę książkę można byłoby złośliwie podsumować jako "geriatryczne postapo", zarówno ze względu na obsadę bohaterów, jak i tempo oraz sposób prowadzenia narracji. Akcja...

Jak już ktoś napisał, ta książka ma potencjał... Autor wykonał ładny start, ale z rozwinięciem poszło mu już trochę gorzej.

Jak już ktoś napisał, ta książka ma potencjał... Autor wykonał ładny start, ale z rozwinięciem poszło mu już trochę gorzej.

ta akurat książka Aldissowi nie wyszła. sama wizja jest fajna tylko przy punkcie wyjścia.
reszta historii jest trywialna i dość groteskowa.

ta akurat książka Aldissowi nie wyszła. sama wizja jest fajna tylko przy punkcie wyjścia.
reszta historii jest trywialna i dość groteskowa.

Bardzo mi się podobała ta książka.. pomysł na fabułę rewelacyjny, poprowadzenie tematu świetne, koniec jak dla mnie w porządku. Polecam

Bardzo mi się podobała ta książka.. pomysł na fabułę rewelacyjny, poprowadzenie tematu świetne, koniec jak dla mnie w porządku. Polecam

Książka bardziej katastroficzna niż sf. Ciekawy pomysł lecz raczej nużąca fabuła, troszeczkę zabrakło akcji.

Książka bardziej katastroficzna niż sf. Ciekawy pomysł lecz raczej nużąca fabuła, troszeczkę zabrakło akcji.

Niby jest ponuro, ale w sumie dosyć pogodnie i statecznie. Bardziej dramat społeczny, aniżeli s-f. Niby są wszystkie zagrożenia związane z upadkiem cywilizacji, czyli zezwierzęcenie, rozpad dużych skupisk społecznych, gwałty, handel ludźmi, rozboje, brak prawa i rządy podejrzanych typów, jednak podane jest to w formie geriatrycznej (za wyjątkiem oczywiście rozdziałów retrospekcyjnych). Przez książkę przewija się tabun mniej lub bardziej wiekowych, bezzębnych dziadów kalwaryjskich (tudzież bab),ale na szczęście my mamy do czynienia z najmłodszymi (nieco ponad 50 lat) i najatrakcyjniejszymi przedstawicielami zdziadziałego społeczeństwa, tj. Siwobrodym i jego żoną.
Wizja Aldissa chociaż wiekowa (sic!) jest spójna i dobrze się to czyta, brak fajerwerków typowych dla literatury postapokaliptycznej jest przesłonięty bardzo dobrze rozpisaną i sympatyczną parą głównych bohaterów.
Czegoś mi zabrakło, może więcej akcji, a mniej nie najwyższych lotów filozofii, ale można spokojnie polecić miłośnikom gatunku.

Niby jest ponuro, ale w sumie dosyć pogodnie i statecznie. Bardziej dramat społeczny, aniżeli s-f. Niby są wszystkie zagrożenia związane z upadkiem cywilizacji, czyli zezwierzęcenie, rozpad dużych skupisk społecznych, gwałty, handel ludźmi, rozboje, brak prawa i rządy podejrzanych typów, jednak podane jest to w formie geriatrycznej (za wyjątkiem oczywiście rozdziałów...

Ciekawe, ale trochę przereklamowane.

Ciekawe, ale trochę przereklamowane.