Niebo i Piekło. Piekło i Niebo. To jeden z często poruszanych tematów w książkach fantastycznych. Często też postacie z nimi związane biorą czynny udział w akcji powieści, zwłaszcza tutaj, na ziemi. Powieści, gdzie główną rolę odgrywają "ci z zaświatów" to m. in. "Szeptem" B. Fitzpatrick, "Zawsze Przy Mnie Stój", "Upadli" Kate Lauren, czy też dzieło naszej rodaczki "Ja, Diablica". Książek na ten temat jest wiele, więc nie będę ich wszystkich wymieniać. Na "Ucznia Diabła" zwróciłam uwagę dzięki recenzji Sujeczki, bowiem gdyby nie ona, zapewne nie dowiedziałabym się nigdy o niej. Tak więc dziękuję i zapraszam do lektury pierwszej części "Wielkiej Wojny Diabłów".

Autorem powieści jest Kenneth B. Andersen. Znane nazwisko, prawda? Bo któż nie słyszał o baśniach Andersena? Niestety, to nie ten Andersen, ale miejmy nadzieję, że okaże się równie dobry, jak jego poprzednik. Na okładce znajduję informację "Duński Król Fantastyki", co zapewne tyczy się autora. Pisarz debiutujący w moim ulubionym gatunku, w dodatku z takim tytułem nie może zwiastować nic złego, zwłaszcza po poprzedniej, niezbyt udanej lekturze (czytaj - "Inne Okręty" Romualda Pawlaka). Potrzebowałam czegoś odprężającego i miałam nadzieję, że "Uczeń Diabła" mi jej dostarczy.

Filip Engel, to prawdziwe, trzynastoletnie ucieleśnienie dobra. Zawsze miły, uczynny, nigdy nie kłamie. Od takiej ilości dobra, nawet starszym paniom zbiera się na mdłości. Na skutek wypadku chłopiec umiera przedwcześnie i nikogo nie zdziwiłby fakt, że znajdzie się blisko Pana Boga. Jednak tak się nie dzieje.

Lucyfer jest śmiertelnie chory i potrzebuje następcy, który zastąpi go na tronie przywódcy Piekła. Na skutek pomyłki przysłano Filipa. Władca Ciemności szybko orientuje się, że to nie ten chłopiec. Nie ma jednak odwrotu i Lucyfer postanawia zrobić z niego rasowego diabła. Filip zaczyna więc naukę w Podziemiu, wkurzając przy tym połowę demonicznego towarzystwa. Jak się okazuje, ten świat niewiele różni się od ziemskiego, a cały aż kipi od intryg. Wielu ma ochotę na czarny tron. Czy dobroć Filipa wykończy doszczętnie Lucyfera? Czy Pan Ciemności zdąrzy wychować następcę zanim nadejdzie jego czas? Piekło, to Piekło, ono wszystko potrafi.

Bardzo podoba mi się koncepcja Piekła pana Andersena. Jak w "Ja, Diablica", było ono pełne zabawy i niekończącego się dobrobytu, tak tutaj... Tylko diabły się bawią. Ludzie często są skazywani na bezsensowne roboty, jak noszenie kamieni w jedno miejsce, by inni zanieśli je z powrotem. Muszę przyznać, że zdziwiłam się, iż nawet tam mają biurokrację, a małe diabełki chodzą do szkoły, gdzie uczą się, jak skutecznie kusić ludzi. Im bardziej są złe, tym dłuższe mają rogi, a z czasem wyrastają im też ogony i skrzydła.

Podoba mi się postać Lucyfera. Król Piekła jako najlepszy przyjaciel Pana Boga, któremu z okazji Wielkiego Festiwalu Paskudnych Kawałów diabełki zwinęły ulubione kapcie. Ponad to bardzo przypadły mi do gustu imiona mieszkańców Piekła np. Moczybroda, czy Lucyfaks. Takie mroczne. Sam główny bohater nie był taki idealny, jakby się mogło początkowo wydawać. Ucieleśnienie dobra okaże się mieć sporo wad. Dowiemy się także, że nawet aniołki są wodzone na pokuszenie i nie zawsze się temu opierają.

Kiedy już mowa o dobroci, to w książce autor zwraca uwagę na to, że zło wcale nie jest takie złe. Okazuje się, że jest potrzebne, by na świecie pojawiło się dobro. One się równoważą, dzięki czemu na Ziemi jest porządek. Ponad to, autor przekazuje nam, że mamy wolną wolę. Co z tego, że Pan Bóg i Lucyfer grają w kości o każdą duszę. To ona sama decyduje o tym, jak postąpi, czego przykładem może być Filip. Pan Andersen daje nam do zrozumienia, iż mimo wszystko nadal jesteśmy panami własnego losu i od nas wiele zależy.

Styl autora nie ma sobie nic do zarzucenia. Jest prosty i przyjemny, dzięki czemu miło się czyta "Ucznia Diabła", który jest powieścią zarówno dla młodszych, jak i starszych czytelników. Ci bardziej doświadczeni powinni podejść do lektury trochę z przymrużeniem oka, bowiem książki, które im odpowiadają, mogą zanudzić dzieci i pisarz świetnie o tym pamiętał. W powieści bardzo dużo się dzieje. Nie tylko bawi, ale także i uczy. W końcu nawet w Piekle mają poczucie humoru. Rozdziały są krótkie, a mimo to, czuć klimat powieści. Narracja trzecioosobowa nie zanudza nas pięknymi opisami piekielnej przyrody, ale nie zapomina o uczuciach głównego bohatera.

Muszę przyznać, że jestem pod wielkim wrażeniem tej powieści. Kenneth B. Andersen stworzył świat na miarę Potterowskiego. Dzięki lekturze miło spędziłam czas, a także przypomniałam sobie kilka wartości, o których z życiu codziennym człowiek zapomina. Książkę "Uczeń Diabła" polecam wszystkim z całego serca, bowiem nie jest to tylko zwykła książka dla dzieci i młodzieży, bowiem czegoś takiego nie zapomnicie .Gdy tylko mój najmłodszy brat podrośnie jestem pewna, że wepchnę mu tę książkę do rąk, a tymczasem ja niedługo wezmę się za "Kostkę Śmierci", czyli drugi tom "Wielkiej Wojny Diabłów". Mam nadzieję, że będzie równie dobry, jak pierwszy.

Niebo i Piekło. Piekło i Niebo. To jeden z często poruszanych tematów w książkach fantastycznych. Często też postacie z nimi związane biorą czynny udział w akcji powieści, zwłaszcza tutaj, na ziemi. Powieści, gdzie główną rolę odgrywają "ci z zaświatów" to m. in. "Szeptem" B. Fitzpatrick, "Zawsze Przy Mnie Stój", "Upadli" Kate Lauren, czy też dzieło naszej rodaczki "Ja,...