7/10 - BARDZO DOBRY

Grzesiek Bednar dwudziestokilkuletni mieszkaniec blokowiska na warszawskiej Pradze zostaje pobity przez dwóch dresiarzy, którzy kradną mu komórkę. Ze złamanym nosem chłopak trafia do szpitala, gdzie oczekiwać będzie na zabieg. Razem z nim na jednej sali leżą: przedsiębiorca w średnim wieku "Kurz", wieczny malkontent „Maruda” oraz tajemniczy „Czwarty”, który całymi dniami zaczytuje się w prozie Josepha Conrada. Kiedy pewnego dnia ten ostatni zaczyna gorączkować z jego ust wypływa niezwykła opowieść, którą karze przelewać Grześkowi na papier. W międzyczasie w szpitalu zaczynają dziać się bardzo dziwne rzeczy.

Sięgając po książkę autorstwa Jakuba Małeckiego nie sądziłem, że będę miał do czynienia z tak wciągającą literaturą. Spodziewałem się napisanej prostym językiem i niezbyt skomplikowanej powieści grozy, a otrzymałem dojrzałą i intrygującą książkę będącą połączeniem horroru, fantastyki i ludowej gawędy. „Dżozef” opowiada o samotności, konsekwencjach podejmowanych wyborów, poszukiwaniu własnego „ja” oraz codziennej walce z demonami, które zamieszkują w każdym z nas. Jest to zanurzona w melancholijnym klimacie powieść, która w ostatecznym rozrachunku okazuje się pełną pozytywnych emocji, dającą nadzieję rozprawą o życiu i troskach młodego człowieka. Nie od razu jednak można dojść do takiego wniosku, początkowo bowiem autor buduję atmosferę zagubienia, strachu i smutku. Widać to zarówno w opowiadanej przez „Czwartego” utrzymanej w baśniowym tonie historii Stasia Baryłczaka, jak i w niezwykłych wydarzeniach mających miejsce w szpitalnych murach. Małecki bardzo sprawnie porusza się w dwóch różnych „rzeczywistościach”, płynnie przeskakując między nimi, zaciera granicę pomiędzy realnymi wydarzeniami a zwykłą ułudą. „Dżozef” to jednak nie tylko popis wyobraźni autora, ale również niemałego kunsztu pisarskiego oraz zmysłu obserwacji. To w jaki sposób w zależności od czasu, otoczenia oraz bohaterów zmienia się sposób prowadzenia dialogów zasługuje na spore uznanie. Dodatkowym smaczkiem jest wprowadzenie do tej fikcyjnej przecież historii prawdziwej postaci – dwukrotnego mistrza olimpijskiego w podnoszeniu ciężarów pana Waldemara Baszanowskiego, który odgrywa w niej niepośrednią rolę.

Jakub Małecki okazał się być świetnym gawędziarzem, to bardzo zdolny młody człowiek z niezwykłym talentem do opowiadania historii. „Dżozef” będący małym pomnikiem jaki autor postawił innemu pisarzowi Josephowi Conradowi godnie reprezentuje hasło „Dobre bo Polskie”. Polecam!

7/10 - BARDZO DOBRY

Grzesiek Bednar dwudziestokilkuletni mieszkaniec blokowiska na warszawskiej Pradze zostaje pobity przez dwóch dresiarzy, którzy kradną mu komórkę. Ze złamanym nosem chłopak trafia do szpitala, gdzie oczekiwać będzie na zabieg. Razem z nim na jednej sali leżą: przedsiębiorca w średnim wieku "Kurz", wieczny malkontent „Maruda” oraz tajemniczy „Czwarty”,...