"...Wracaliśmy do naszej sytuacji więźniów skazanych na przeszłość i jeśli nawet niektórzy z nas doznawali pokusy, by żyć przyszłością, wyrzekali się tego tak szybko, jak tylko to było możliwe, czując rany, jakimi wyobraźnia karze w końcu tych, co jej ufają".

Zaczęło się od szczurów, skończyło na śmierci tysiąca ludzi. W mieście Oran (Algieria) zidentyfikowano dżumę.
Albert Camus świetnie opisał przebieg zarazy. Poznajemy bohaterów ostrzej zarysowanych i tych, co są wymieniani bez nazwiska. Na każdej postaci odcisnęło się piętno choroby.
Szczegółowo opisane cierpienia niewinnych, agonia na łożu śmierci. Camus nie bawi się w subtelności i w szczęśliwe przypadki, zaraza nie omija nikogo.
Pisarz wyróżnił każdego z głównych postaci.
Lekarz Bernard Rieux, który walczy z bezsilnością i zmęczeniem. Cottard i jego zmienne nastroje wraz z przebiegiem zarazy. Rambert, dziennikarz owładnięty chęcią ucieczki z miasta, w którym znalazł się przypadkowo. Grant i jego żałoba za dawnym życiem.
Zakończenie tej opowieści, które z jakąkolwiek interpretacją nie może być zadowalające. Bo jak nauczyć się po tym wszystkim żyć?
Jak żyć w mieście, gdzie śmierć zebrała takie żniwo?

"Nic w świecie nie jest warte, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha".

"...Wracaliśmy do naszej sytuacji więźniów skazanych na przeszłość i jeśli nawet niektórzy z nas doznawali pokusy, by żyć przyszłością, wyrzekali się tego tak szybko, jak tylko to było możliwe, czując rany, jakimi wyobraźnia karze w końcu tych, co jej ufają".

Zaczęło się od szczurów, skończyło na śmierci tysiąca ludzi. W mieście Oran (Algieria) zidentyfikowano...