Otwierasz oczy. Uświadamiasz sobie, że właśnie się obudziłeś. Boisz się wstać z łóżka. Jest twoją bezpiczeną przystanią. Niepokoi cię nowy dzień, kolejny spędzony w samotności. Patrzysz w sufit i cierpisz - z braku przyjaciół, miłości. Myślisz: "Nienawidzę świata!", ale i tak wstajesz, choć masz wrażenie, że już dawno się poddałeś. Kroczysz ze spuszczoną głową. Nie chcesz rzucać się w oczy. Boisz się, że jeśli ktoś spojrzy ci w oczy, rozpłaczesz się. Nie zwracasz uwagi na nic, co cię otacza. Pragniesz zniknąć. Myślisz nawet o samobójstwie, ale strach jest silniejszy. Nie potrafisz tego zrobić... Nawet jeśli nikt nie będzie za tobą tęsknił, boisz się swojej nieodwracalnej decyzji. Nie wiesz, że ludzie mogą cię potrzebować. Nie zauważasz swoich atutów. Dręczysz się. Dobijasz. Nie czujesz się potrzebna, lecz zbędna... Wieczorem, kończąc swój dzień, płaczesz w poduszkę. Nienawidzisz świata, bo jest tak okrutny... Skazał cię na samotność.

Weronika jest z natury pesymistyczna. Ze swoimi poglądami nie pasuje do innych koleżanek z klasy zaczytanych w kolorowych magazynach. Nie ma przyjaciół i nie wierzy w to, że kiedyś ich znajdzie. Pewnego dnia sięga po "Zmierzch" Stephanie Meyer i zaczyna fantazjować na temat idealnego chłopaka. Edward Cullen - bohater powieści - staje się jej wymarzonym kandydatem, którego - niestety - nie spotyka w rzeczywistości. Weronika zamyka się w świecie, w którym stwarza wirtualnego odpowiednika Edwarda. Oszukuje siebie oraz innych - czytelników jej bloga. Gdy spotyka o kilka lat starszego od siebie Filipa, jest przekonana, że chłopak to siódmy cud świata. Nastolatka snuje nierealne marzenia na temat studenta, które opisuje na swoim blogu. Pewnego dnia Weronika postanawia sprawdzić, czy "chłopak z pociągu" wciąż ją pamięta. Filip jednak przez długi czas nie odpisuje... Weronika popada w hormonalną depresję. Gdy otrzymuje wiadomość od chłopaka, czuje się szczęśliwa i zauważona. Zgadza się na wszystko...

Małgorzata Gutowska-Adamczyk po raz kolejny napisała wspaniałą powieść o nastoletniej miłości. Wydawać by się mogło, że więcej takich Weronik na świecie nie ma, ale to nieprawda. Gdy silnie odczuwamy czegoś brak, w tym przypadku jest to miłość i przyjaźń, snujemy różne refleksje i wymyślamy historie, które w rzeczywistości nie miały miejsca. "Wystarczy, że jesteś" to także ukazanie dojrzewania do miłości. Gdy na siłę chcemy się zakochać, nie widzimy wad drugiej osoby. Gdy kochamy naprawdę, akceptujemy je. Weronika pochłonięta snuciem dalekosiężnych planów, nie zauważała, że Filip nie jest ideałem, lecz zapatrzonym w siebie egoistą. Być może nie chciała tego zauważać... Chłopak był dla niej tym jedynym i tym pierwszym. Książka pani Małgorzaty pokazuje nam dojrzewanie do prawdziwej miłości. Opisuje historię z punktu widzenia samotnej nastolatki. Niekiedy wydawało mi się nawet, że Weronika jest zdesperowana i nienormalna. Tak bardzo pragnęła czyjejś bliskości, że było to chore. Gutowska-Adamczyk ukazała w książce, że tak naprawdę trudno jest zrozumieć to, co naprawdę wartościowe oraz dostrzec coś wykraczającego poza horyzont.

"Wystarczy, że jesteś" to wspaniała powieść dla młodzieży. Przede wszystkiem polecam ją nastolatkom, by mogły zobaczyć, że są na świecie osoby, które zostały oszukane przez los; którym też doskwiera samotność i brak poczucia się potrzebym; które też czują się zagubione i mają małe poczucie własnej wartości, a przede wszystkim takie, które nie zauważają swoich atutów. Książka jest naprawdę pomocna i, choć główna bohaterka to pesymistka, zakończenie zawiera jednak nutkę optymizmu. Powieść poleciłabym także chłopcom, by mogli zrozumieć, jak ważne jest to, by ktoś nas zauważył, prawił komplementy, a przede wszystkim, by nie bawił się nami jak zabawką, którą można wziąć do ręki i tydzień później rzucić do kąta. Wydaje mi się, że warto przeczytać "Wystarczy, że jesteś". Na mnie książka wywarła wielkie wrażenie. Polecam gorąco!

Otwierasz oczy. Uświadamiasz sobie, że właśnie się obudziłeś. Boisz się wstać z łóżka. Jest twoją bezpiczeną przystanią. Niepokoi cię nowy dzień, kolejny spędzony w samotności. Patrzysz w sufit i cierpisz - z braku przyjaciół, miłości. Myślisz: "Nienawidzę świata!", ale i tak wstajesz, choć masz wrażenie, że już dawno się poddałeś. Kroczysz ze spuszczoną głową. Nie chcesz...