Po ciężkich, wymagających skupienia książkach człowiek ma czasami ochotę zrelaksować się przy lekkiej, banalnej lekturze. Tak było również w moim przypadku. Musiałam dać swojej głowie odpocząć, dlatego postanowiłam sięgnąć po Szepty dzieci mgły...

Nigdy nie przepadałam za opowiadaniami. Krótkie historie nie wciągają
tak jak obszerne księgi. Bohaterowie, z którymi mam do czynienia, są ze mną tylko przez chwilę. Bardzo szybko o nich zapominam, a że się z nimi nie utożsamiam, nie mam zamiaru się z nimi znów "spotykać".

Trudi Canavan zaoferowała swoim czytelnikom pięć magicznych opowiadań.
Ich tajemnicze tytuły (np. Szepty dzieci mgły , Przestrzeń dla siebie) wprowadzają nas w klimat i dodatkowo zmuszają do zadania sobie pytania: O czym to będzie?.

Pierwsze z opowiadań od razu przenosi czytelnika do świata, z którym
mogliśmy się już zetknąć przy czytaniu Trylogii Czarnego Maga. Jesteśmy świadkami magicznych pojedynków (jeden jest opisany nawet z tyłu na okładce) i wspaniałych podróży przez niebezpieczny kraj. Niestety nie mogłam strawić tego, że opowiadanie było strasznie chaotyczne. Ciężko było się w nim połapać, a to psuje trochę zabawę. To ono jednak dostało nagrodę Aurelis dla najlepszego opowiadania fantasy w 1999 roku. Dla mnie jednak było po prostu dobre.

Drugie opowiadanie bije na głowę wszystkie pozostałe. Może
dlatego, że jest najdłuższe i autorka mogła w pełni wykazać się swoimi umiejętnościami. Opowiada historię chłopaka, który wywołał w Gildii Magów niemały "bałagan". Żeby nie spoilerować, więcej na ten temat nie powiem. Przyznać jednak muszę, że niezmiernie spodobało mi się to, że autorka skupiła się również na psychice bohaterów, co w połączeniu z wartką akcją dało rewelacyjny wynik.

Trzecie nadal trzyma poziom. Nadal ma klimat i nadal rozgrywa
się w magicznym świecie. W dodatku jest chyba najbardziej tajemnicze ze wszystkich i w pewnym momencie może nas nawet mocno zaskoczyć.

Niestety tutaj kończy się sielanka. Czytelnik zostaje wyproszony ze
świata magów i wrzucony prosto do szarej rzeczywistości. Choć pozostałe dwa opowiadania są naprawdę oryginalne i pomysłowe, nie spodobały mi się tak bardzo jak poprzednie. Ich zaletą jest jednak to, że delikatnie oddziałują na psychikę czytelnika i zachęcają go do refleksji. Niemniej jednak, właśnie przez to przeskoczenie do realnego świata, książka dla mnie traci na wartości.

Każde z opowiadań kończy się podsumowaniem autorki. Trudi Canavan
czasami wyjaśnia niektóre tajemnicze kwestie, pisze skąd czerpała inspiracje, dodatkowo pobudza ciekawość czytelnika, albo chwali się nagrodami, które dane opowiadanie dostało.

Przyznaję jednak bez bicia, że jestem oczarowana oprawą graficzną książki; cudowna, gruba okładka przedstawiająca zakapturzoną kobietę. Dość duża czcionka, przez co książkę czytało mi się z wieeelką łatwością. Brawo!

Nie pozostaje mi nic innego jak polecić te opowiadania wszystkim fanom
Trylogii Czarnego Maga (dla nich jest to obowiązkowa lektura), a także tym, którzy chcą spotkać się z niebezpiecznymi magami, przeżyć ciekawą przygodę, a przy okazji odprężyć się przy lekkim piórze pani Canavan.


opublikowane na http://magica-mundi.blogspot.com/

Po ciężkich, wymagających skupienia książkach człowiek ma czasami ochotę zrelaksować się przy lekkiej, banalnej lekturze. Tak było również w moim przypadku. Musiałam dać swojej głowie odpocząć, dlatego postanowiłam sięgnąć po Szepty dzieci mgły...

Nigdy nie przepadałam za opowiadaniami. Krótkie historie nie wciągają
tak jak obszerne księgi. Bohaterowie, z którymi mam do...