Przyznaję, że trochę mi zeszło z przeczytaniem drugiej części.
Nadal zastanawiam się czy to plus czy może minus. Z pewnością przy dłuższym okresie czytania w mojej głowie utrwaliły się pewne wnioski. Przede wszystkim, drugi tom jest bardziej ‘barwny’. Proszę tego nie mylić ze słodko pierdzący wróżkami, trollami etc. Pierwsza część była budowaniem historii, wątków, przesycaniem klimatu do zdań - dla wielu było ponuro, dla innych (patrząc po recenzjach) za nudno, a dla niektórych pewnie i za ciężko. Drugi tom jest bardzo dobrym rozwinięciem historii, widać że autor posługuje się tu częściej żartem… no i właśnie, zaś ten żart.

Były momenty, w których brechłam w głos ale były także takie, gdzie skrzywiłam się z zażenowania. Tak jakby autor nie do końca wiedział, w których scenach jego żart będzie pasować, a w których lepiej się nim nie posługiwać. Kolejną rzeczą, próbującą nabrać tutaj swojej formy jest kwestia romansu i uczuć między bohaterami.
Z przykrością stwierdzam, że tym razem, bardziej niż poprzednio, odczuwalny jest tu brak tu kobiecej ręki, która tej bezkształtnej masie zaczęłaby nadawać piękny kształt. Brakuje wyczucia, delikatności i rozbudowania.

Natomiast rzeczą, na którą najbardziej psioczyłam był jeden konkretny rozdział, który wygląda, jakby nie pisał go autor, albo jakby kazano usunąć z niego pięć stron. Łapałam się za głowę nie mogąc uwierzyć, że jeden z najważniejszych wątków został tak uproszczony.

Prawdopodobnie ostatnią moją narzekajką będzie przerost formy nad treścią.
W książce są momenty, w których włos się na głowie jeży. Jest brutalnie, jest bezkompromisowo, jest mrocznie i potem nagle dochodzi do pomieszania tego z czymś śmiesznie bajkowym (specjalnie lawiruję między zdaniami, żeby ominąć jakiekolwiek spojlery). Kiedy czytam, że jakaś magiczna postać/stworzenie zmienia swój kształt z trolla na centaura a potem na pająka i tak dalej, to mam niesmak i minę na miarę Cilliana Murphyiego. Takiego przerostu nad treścią naprawdę, łagodnie mówiąc, nie lubię.

Jednakże wiele razy, naprawdę wiele razy byłam onieśmielona niesamowitą budową zdań, wyszukanymi i eleganckimi porównaniami autora. Była to uczta dla osób, które szukają i czerpią radość z takich smaczków.

Mimo niższej oceny niż przy pierwszym tomie, nadal polecam tą serię, przede wszystkim za oryginalność.

Przyznaję, że trochę mi zeszło z przeczytaniem drugiej części.
Nadal zastanawiam się czy to plus czy może minus. Z pewnością przy dłuższym okresie czytania w mojej głowie utrwaliły się pewne wnioski. Przede wszystkim, drugi tom jest bardziej ‘barwny’. Proszę tego nie mylić ze słodko pierdzący wróżkami, trollami etc. Pierwsza część była budowaniem historii, wątków,...

A nie morilam zarwana noc i chce jeszcze

A nie morilam zarwana noc i chce jeszcze

Niesamowicie dobra seria. Na początku trochę się rozkręca, ale potem rusza z kopyta i jest świetnie. Każdemu kto lubi ciekawe dark fantasy, opowieści o skrytobójcach, intrygi i ciekawe historie niech koniecznie przeczyta. Z każdą częścią jest coraz lepiej. 8+

Niesamowicie dobra seria. Na początku trochę się rozkręca, ale potem rusza z kopyta i jest świetnie. Każdemu kto lubi ciekawe dark fantasy, opowieści o skrytobójcach, intrygi i ciekawe historie niech koniecznie przeczyta. Z każdą częścią jest coraz lepiej. 8+

Dużo lepsza od Tomu I.

Dużo lepsza od Tomu I.

Pozycja dość specyficzna i kolokwialnie to ujmując "coś w niej nie gra". Czytając, często w myślach błądziłem,zastanawiając się nad kolejnym tytułem, bo książka nużyła. Ciągnęła się nieprzyjemnie. Choć napisana bardzo przyjemnym językiem. Pod koniec natomiast następowało gwałtowne przyspieszenie akcji, jakby znudzony autor stwierdził, że ma już dość. Porzucał przyjemny styl pisania na korzyść skrótów akcji, niedopowiedzeń, ale wydatnie przyspieszał wydarzenia. Mimo to, przyjemny styl pisania połączony z rozwlekłą akcją mniej przypadł mi go gustu niż szybki i chaotyczny. Ostatecznie, przerzucając ostatnią stronę, stwierdziłem że calosc, całkiem mi się podobała.

Pozycja dość specyficzna i kolokwialnie to ujmując "coś w niej nie gra". Czytając, często w myślach błądziłem,zastanawiając się nad kolejnym tytułem, bo książka nużyła. Ciągnęła się nieprzyjemnie. Choć napisana bardzo przyjemnym językiem. Pod koniec natomiast następowało gwałtowne przyspieszenie akcji, jakby znudzony autor stwierdził, że ma już dość. Porzucał przyjemny styl...

Pomimo, że po przeczytaniu części pierwszej nie byłem szczególnie zadowolony postanowiłem sięgnąć po kontynuację. Tym razem moje odczucia po przeczytaniu były trochę lepsze. Chyba jednak przeczytam zakończenie tej serii.
Plusy:
- kolejne przygody i wyzwania znanych już bohaterów Logana, Kylara i Vi;
- bezwzględna walka z Królem – Bogiem o przetrwanie Cenarii;
- świat jest pełen niegodziwców, zdrajców i fałszywych przyjaciół;
- życie to ciągłe niełatwe wybory, podejmowanie trudnych decyzji;
- niesamowicie przedstawiona walka o przetrwanie Logana na Dnie;
- lekka, nie wymagająca większego skupienia rozrywka i relaks;
- pełna zwrotów akcji i dynamiki druga połowa książki (pierwsza statyczna);
- oryginalne opisy toczonych walk za pomocą oręża i różnego rodzaju magii;
- coraz lepiej poznajemy wykreowane uniwersum, rządzące nim prawa;
- zaskakujące, niejednoznaczne zakończenie.
Minusy:
- za dużo tych burdeli, prostytutek i wątków związanych z pieprznym seksem, na pewno nie dla młodego czytelnika;
- miejscami zbyt nudne przeciąganie i rozwlekanie akcji.
Ogółem książka dobra.

Pomimo, że po przeczytaniu części pierwszej nie byłem szczególnie zadowolony postanowiłem sięgnąć po kontynuację. Tym razem moje odczucia po przeczytaniu były trochę lepsze. Chyba jednak przeczytam zakończenie tej serii.
Plusy:
- kolejne przygody i wyzwania znanych już bohaterów Logana, Kylara i Vi;
- bezwzględna walka z Królem – Bogiem o przetrwanie Cenarii;
- świat jest...

Książka do zakochania się w twórczości Weeksa. Historia młodego zabójcy, który pod wodzą swojego mistrza szykuje się do zawodu. Niezwykła i magiczna opowieść o dobru i złu, gdzie czasem te dwa pojęcia całkowicie tracą swą definicję.

Książka do zakochania się w twórczości Weeksa. Historia młodego zabójcy, który pod wodzą swojego mistrza szykuje się do zawodu. Niezwykła i magiczna opowieść o dobru i złu, gdzie czasem te dwa pojęcia całkowicie tracą swą definicję.

Przy każdym drugim tomie książki, która naprawdę mi podpasowała, mam chwile napięcia, czy mi autor nie zabije tej frajdy. Nie tylko nie zabił, ale bawił się oczekiwaniami, rzucał w wir akcji, rozpacz i nadzieje.

Przy każdym drugim tomie książki, która naprawdę mi podpasowała, mam chwile napięcia, czy mi autor nie zabije tej frajdy. Nie tylko nie zabił, ale bawił się oczekiwaniami, rzucał w wir akcji, rozpacz i nadzieje.

Tyci słabsze od jedynki, ale nadal spoko.
Dorian i jego historia (zwłaszcza jej przewrotność) ciągnie mnie najbardziej.
Kylar z ukochaną w obcym mieście... Cóż, ten wątek jest przesłodzony i dziecinny trochę. Nadmiernie cnotliwy.
Robi się lepiej, gdy odwiedza ich... przyjaciółka z łukiem :)
W książce dużo się dzieje, sensownie kontynuuje wątki z jedynki.
Nadal polecam.

Tyci słabsze od jedynki, ale nadal spoko.
Dorian i jego historia (zwłaszcza jej przewrotność) ciągnie mnie najbardziej.
Kylar z ukochaną w obcym mieście... Cóż, ten wątek jest przesłodzony i dziecinny trochę. Nadmiernie cnotliwy.
Robi się lepiej, gdy odwiedza ich... przyjaciółka z łukiem :)
W książce dużo się dzieje, sensownie kontynuuje wątki z jedynki.
Nadal polecam.

Dużo bardziej ta część mi się podobała niż pierwsza. Lepiej zrozumiałam świat i bardziej polubiłam bohaterów. Była pełna akcji i trzymała w napięciu. Nie mogę doczekać się kolejnej części.

Dużo bardziej ta część mi się podobała niż pierwsza. Lepiej zrozumiałam świat i bardziej polubiłam bohaterów. Była pełna akcji i trzymała w napięciu. Nie mogę doczekać się kolejnej części.