Czym jest zło? Jakie może być zło? Czym się charakteryzuje?

"Czerwony kogut leci wprost do nieba" to powieść o różnych odmianach zła.

Zło może być instynktem. Zło może wynikać ze wstydu. Zło bywa efektem bezradności. Zło może być nieuzasadnione. Zło może być brutalne. Zło może wynikać z miłości. Zło to efekt uboczny bycia człowiekiem.

Gdy czytałam o Maharemie i Iliji, przypomniała mi się fraza "He hit me and it felt like a kiss", bo i takie zło istnieje. Wymieszane z miłością i niewytłumaczalne (no dobrze, tutaj może i się wyjaśni pod koniec książki).

"Kogut" to powieść specyficzna. Składa się w większości z krótkich rozdziałów napisanych prostym językiem o prostych ludziach. Jest wulgarnie i przepoetycko jednocześnie.

Surowa i przepełniona gwałtownym erotyzmem opowieść, w niej przemoc, złość, śmierć, religia, samotność, rozczarowanie, wiejskie wesele, a to wszystko tonące w ognistej rakiji.

Niesamowita książka. Taka, której nie zanotuję jako "najlepszą" czy "ulubioną", ale taka, która będzie gdzieś we mnie siedzieć i co jakiś czas o sobie przypominać.

Czym jest zło? Jakie może być zło? Czym się charakteryzuje?

"Czerwony kogut leci wprost do nieba" to powieść o różnych odmianach zła.

Zło może być instynktem. Zło może wynikać ze wstydu. Zło bywa efektem bezradności. Zło może być nieuzasadnione. Zło może być brutalne. Zło może wynikać z miłości. Zło to efekt uboczny bycia człowiekiem.

Gdy czytałam o Maharemie i Iliji,...

Świetna książka. To ciekawe, jak bohaterowie, z pewnego punktu widzenia mogący zostać uznani za kompletnych szaleńców, odbierają świat w sposób bogaty, metaforyczny - wręcz mitologiczny. Naprawdę bardzo dobre. Eksperyment formalny z dialogiem o nogach też bardzo udany.

Świetna książka. To ciekawe, jak bohaterowie, z pewnego punktu widzenia mogący zostać uznani za kompletnych szaleńców, odbierają świat w sposób bogaty, metaforyczny - wręcz mitologiczny. Naprawdę bardzo dobre. Eksperyment formalny z dialogiem o nogach też bardzo udany.

Misery is the river of the world. Everybody row!

Mała czarna książeczka, sam nie wiem czy bardziej przeraża, czy raczej wzmacnia głód piękna i dobra. Tak czy inaczej warta lektury, piękna i straszna!

Misery is the river of the world. Everybody row!

Mała czarna książeczka, sam nie wiem czy bardziej przeraża, czy raczej wzmacnia głód piękna i dobra. Tak czy inaczej warta lektury, piękna i straszna!

Próbka dialogów z tej przepysznej prozy.

„Ismet przewrócił żabimi oczyma.
Nie oblewaj ją rakiją – ofukną go Srecko. - Tylko tego jeszcze biedaczce brakowało.
Nie zaszkodzi je raka ani nie pomoże – powiedział Ismet głosem kaznodziei.
Biedactwo – powiedział Srecko. - Doczekała się, że ją za marne grosze chowają włóczykije.
Uważaj co mówisz – powiedział Ismet, unosząc rube brwi do pół czoła.
Jesteś zwyczajny łobuz – rzekł Srecko.
Mylisz się – zaprzeczył Ismet szybko. - Jestem dobrym człowiekiem. Wrażliwym. Mam tylko jedą wadę: nie mogę żyć, jeśli nie zrobię czegoś złego. Tyko tyle. A naprawdę jestem bardzo dobrym człowiekiem. Wszyscy o tym wiedzą.”

„Ich oczy odpoczywały w przestrzeni. Milczeli nasłuchując zgiełku kotłującego się na drodze. Może by im się wydawało, że stracili głos i że im szczęki zdrętwiały, gdyby się Jovan nie odezwał.
A może byśmy się do jakiej pracy wzięli? Przestalibyśmy się po całych dniach wodzić jeden drugiego jak ślepcy...
Tyle jest uczciwie pracujących, że aż mdło się człowiekowi robi – powiedział Petar półgłosem.
Moglibyśmy spróbować – rzekł Jovan. - Zobaczymy przynajmniej, jak to wygląda.”

Pierwsze skojarzenie jakie miałem w czasie czytania tego błyskotliwego i wirtuozerskiego tekstu, to Tortilla Flat. Pijaczki, wagabundzi, dandysi,wioskowi wykolejeńcy i ich symboliczna rola w społeczności, z założeniem, że im mniejsza i bardziej zwarta społeczność, z tym bardziej przykrymi konsekwencjami dla odgrywania swoich ról musieli się liczyć. Z innych nawiązań, film „ Pociąg życia” również posiada bohatera tak zwanego wioskowego głupca, który niesie ze sobą pozytywne przesłanie dla innych, ratując przed zgubnym losem.

W Czerwonym kogucie... wszelka inność jest naznaczona dosyć fatalistycznym odcieniem egzystencji, co tworzy konstelację postaci dość smutnych, zamkniętych w swoim świecie, kipiących przywarami i niedoskonałościami tyle śmiesznymi, co żałosnymi. Wszystko sprzęga się w nieprawdopodobną groteskę, żałość i ilustrację marności ludzkiego życia. Opowiadanie niby przybijające, a jednak dostarcza czytelniczej frajdy. Wysokich lotów opisy przyrody, wcale nie nudzące, finezja niuansów i delikatnych absurdów wprawia w przyjemny stan zachwytu nad możliwościami literatury i bogatą wyobraźnią twórcy.

Seria Nike trzyma poziom. Sobie pomyślałem, że warto czasami dać o jedną więcej gwiazdkę tym dziełom, które są na dalekich obrzeżach głównego nurtu czytelniczego, na których to sytuuje się właśnie ta seria. Choćby po to, by zachęcać innych, by sięgali po ambitniejsze, cokolwiek to znaczy( niefrasobliwe dość określenie),pozycje literatury światowej z dawnych lat.

Próbka dialogów z tej przepysznej prozy.

„Ismet przewrócił żabimi oczyma.
Nie oblewaj ją rakiją – ofukną go Srecko. - Tylko tego jeszcze biedaczce brakowało.
Nie zaszkodzi je raka ani nie pomoże – powiedział Ismet głosem kaznodziei.
Biedactwo – powiedział Srecko. - Doczekała się, że ją za marne grosze chowają włóczykije.
Uważaj co mówisz – powiedział Ismet, unosząc rube...

Zgodnie ze swoim zwyczajem podróżnym, wybierając się do Czarnogóry zabrałem z sobą książkę tamtejszego autora i próbowałem poczuć realia tego kraju nie tylko poprzez naoczną obserwację przyrody i kontakt z ludźmi ale też "od środka", od strony literatury. Spodziewałem się nadmorskich klimatów w stylu Andricia, a trafiłem w spiekotę czarnogórskiego interioru.

Bulatowić ukazuje w "Czerwonym kogucie..." jeden dzień z życia mieszkańców wsi. Jest to dzień nie byle jaki, bo dla bohaterów książki brzemienny w wydarzenia, które odmieniły ich losy. Ale nawet ślub, możliwość zaspokojenia głodu czy pożądania nie przynoszą im oczekiwanej ulgi. Przeciwnie, widzimy na kolejnych stronach powieści coraz więcej nieszczęść, upokorzenia, niespełnienia i rozczarowania. Zło zagnieździło się w duszach ludzkich i nie pozwala nikomu wyrwać się z kręgu beznadziejności. Jedynymi, którzy podejmują próby przeciwstawienia się złu są osoby wykluczone ze społeczności. Kiedy próby te okazują się nieskuteczne, biernie poddają się oni własnemu losowi.

Może nie jest to najlepsza lektura na wakacyjny wyjazd, ale warto ją przeczytać choćby ze względu na świetne dialogi.

Zgodnie ze swoim zwyczajem podróżnym, wybierając się do Czarnogóry zabrałem z sobą książkę tamtejszego autora i próbowałem poczuć realia tego kraju nie tylko poprzez naoczną obserwację przyrody i kontakt z ludźmi ale też "od środka", od strony literatury. Spodziewałem się nadmorskich klimatów w stylu Andricia, a trafiłem w spiekotę czarnogórskiego interioru.

Bulatowić...

O tym, że świat jest zły, a tylko jednostki są dobre. O tym, że dobro jest wyborem człowieka. O tym, że w rzeczywistości niewiele w tym sensu, bo człowiek umrze, a zła jest i tak więcej. O tym, że nie warto być częścią masy i zatracać swoich wartości w jej imię. Że warto być sobą no matter what. Bo życie jest ciężkie, ale dobry jesteś dla siebie, a nie dla innych.

O tym, że świat jest zły, a tylko jednostki są dobre. O tym, że dobro jest wyborem człowieka. O tym, że w rzeczywistości niewiele w tym sensu, bo człowiek umrze, a zła jest i tak więcej. O tym, że nie warto być częścią masy i zatracać swoich wartości w jej imię. Że warto być sobą no matter what. Bo życie jest ciężkie, ale dobry jesteś dla siebie, a nie dla innych.