Kolejna z pozycji Bulatovicia, którą można wpisać w nurt realizmu magicznego. Poziom absurdu i fantastyki osiągnął w "Wojnie..." taki poziom, że cokolwiek napiszę, nie odda to charakteru tej powieści. Bo jest w niej wszystko: chora, wręcz grzeszna, miłość żołnierza do żółwicy, jeńcy wojenni urzekający swych oprawców śpiewem pieśni religijnych, radość ze zstępującego z nieba bohatera siedzącego na ośle, są umarli, którzy zmartwychwstają przerażeni tym, że mogą zostać niegodnie pochowani, jest burdel w centrum Rzymu, w którym generałowie szaleńczo szukają rozkoszy, są prostytutki monstrualnych wielkości, jest cyrk z biczującą się widownią, kloszard o imieniu François Villon mordujący prezydenta i jest ekipa filmowa, która na złamanie karku jeździ jeepem po śmietniku Europy i kręci cały ten surrealistyczny teatr. Jest absurdalność wojny i tragizm pokoju, a radość bohaterów jest radością błaznów, którzy nie zdają sobie sprawy, że żyją w więzieniu szaleństwa.

Kolejna z pozycji Bulatovicia, którą można wpisać w nurt realizmu magicznego. Poziom absurdu i fantastyki osiągnął w "Wojnie..." taki poziom, że cokolwiek napiszę, nie odda to charakteru tej powieści. Bo jest w niej wszystko: chora, wręcz grzeszna, miłość żołnierza do żółwicy, jeńcy wojenni urzekający swych oprawców śpiewem pieśni religijnych, radość ze zstępującego z nieba...

Książka napisana w latach 70-tych. Jugosłowiański dyktator zezwala na wyjazd wielu obywateli na Zachód. Jednakże Zachód obawia się dzikiego Wschodu. Holenderscy dziennikarze w książce pytają czy nie zniszczą im kwiatów i nie zepchną ich do morza owi Słowianie, przy czym jest dla nich wszystko jedno czy to Słowak, Słoweniec, Węgier, Grek, Albańczyk czy mieszkaniec Czarnogóry jak mieszka na wschodzie to Słowianin czyli dziki. Tam czas się zatrzymał, zresztą czy w ogóle na Wschodzie jest czas? "A my słyszeliśmy, że Słowianie nie mają w ogóle czasowników" - w książce mówi jeden Włoch, który słyszał powtarzane przez jedna Angielkę nieustannie słowo "j...ć" jako słowiański czasownik. Przez książkę przewija się stale Bijelo Polje w Czarnogórze - miasto rodzinne autora. Na moment "odwróć się i spójrz! - zawołał Antonio, kiedy kolumna ruszyła. - Mój nieubłagany Montenegro coś zobaczysz! Coś pięknego i potwornego, coś godnego ciebie i mnie! Tylko na moment się odwróć a potem na moment patrz... ku Zachodowi" To jakby utrata tożsamości i wielka fascynacja Zachodem. Wydaje mi się że przez książkę przebija się obawa o utratę tożsamości, dzikiej wprawdzie - ale naszej Młodszej europie
Książka po latach warta jednak przemyślenia, niby mieszkamy w jednej Europie, ale cóż tak naprawdę wiemy o sobie. Każdego innego traktujemy jak pensjonariusza domu wariatów. Przewijające się także okrucieństwo wojny 1940-1945 powtórzyło się w latach 90-tych. Dodam już poza książką że ostatni wyrok nabicia na pal miał miejsce w Nowym Sadzie w 1946 roku, skazanym na tak okrutna śmierć generał Ferenc Szombotheli. W tej miejscowości Węgrzy wyrznęli w czasie II wojny światowej 3 tysiące Serbów i Żydów. czyż zachód nie ma prawa się obawiać zdziczałego Wschodu. No i jeszcze ten pokój jakże różny dla narodów Wschodnich po II wojnie światowej i dla Zachodu. Czasem można pomyśleć, że "Wojna była lepsza" tam znano konkretnego wroga, po wojnie wrogiem był sąsiad, a nie rzadko ktoś z rodziny. Dobra książka warta polecenia

Książka napisana w latach 70-tych. Jugosłowiański dyktator zezwala na wyjazd wielu obywateli na Zachód. Jednakże Zachód obawia się dzikiego Wschodu. Holenderscy dziennikarze w książce pytają czy nie zniszczą im kwiatów i nie zepchną ich do morza owi Słowianie, przy czym jest dla nich wszystko jedno czy to Słowak, Słoweniec, Węgier, Grek, Albańczyk czy mieszkaniec Czarnogóry...