Gdyby każdy krewny zmarłych rodziców związanych z literaturą miał w sobie tyle siły, chęci i determinacji, żeby stworzyć tak piękną książkę jak "Srebrna Natalia", to na pewno jako społeczeństwo czytelnicze bylibyśmy bogatsi. Kira Gałczyńska w bardzo sentymentalnym, momentami nieco onirycznym tonie przedstawiła bliżej sylwetkę swojej matki, która zawsze zdawała się stać nieco w cieniu swojego słynnego męża. Wielu recenzentu zarzuca Kirze Gałczyńskiej brak obiektywności. Jak tu być obiektywną, skoro opisuje się losy zmarłych już rodziców?
W tej książce wiele jest Natalii, ale prawie tyle samo jest też Konstantego. Myślę, że warto byłoby zmienić proporcje, bo w końcu tytuł i zdjęcie na okładce sugerują jednoznacznie, o kim jest ta opowieść.
Wydawnictwo Marginesy, jak zawsze zresztą, stanęło na wysokości zadania. "Srebrna Natalia" to bez wątpienia jedna z najwspanialej wydanych książek, jakie przeczytałam w tym roku.

Gdyby każdy krewny zmarłych rodziców związanych z literaturą miał w sobie tyle siły, chęci i determinacji, żeby stworzyć tak piękną książkę jak "Srebrna Natalia", to na pewno jako społeczeństwo czytelnicze bylibyśmy bogatsi. Kira Gałczyńska w bardzo sentymentalnym, momentami nieco onirycznym tonie przedstawiła bliżej sylwetkę swojej matki, która zawsze zdawała się stać...

po latach znów byłam w Praniu i wrócił do mnie Gałczyński. razem ze słynnym, piwowskim tomem wierszy ściągnęłam z półki w domu rodzinnym "Srebrną Natalię" Kiry Gałczyńskiej. niekoniecznie udana to książka. bywa chaotyczna. zbyt emocjonalna. niedoskonała formalnie. najbardziej działa (wyjęta z całości, spisana przez córkę) opowieść osobista Natalii. zaczadzonej miłością. co do reszty nie trzeba, choć można ją czytać. bez szkody dla siebie i poezji. bo wakacje, Mazury. "W dzień niebo się zaśmiewa, a nocą się zagwieżdża, gwiazdy w gniazda spadają. Żal będzie stąd odjeżdżać."

po latach znów byłam w Praniu i wrócił do mnie Gałczyński. razem ze słynnym, piwowskim tomem wierszy ściągnęłam z półki w domu rodzinnym "Srebrną Natalię" Kiry Gałczyńskiej. niekoniecznie udana to książka. bywa chaotyczna. zbyt emocjonalna. niedoskonała formalnie. najbardziej działa (wyjęta z całości, spisana przez córkę) opowieść osobista Natalii. zaczadzonej miłością. co...

Pięknie wydana i bardzo interesująca historia Natalii Gałczyńskiej wciąga i czaruje. Nie mogłam się jednak oprzeć wrażeniu, że fakt spisania dziejów matki przez córkę odebrał opowieści trzeźwy osąd i obiektywność. Z drugiej strony jest to relacja pełna uczucia, dość osobista i emocjonalna, co w pewnym sensie jest jej zaletą.

Pięknie wydana i bardzo interesująca historia Natalii Gałczyńskiej wciąga i czaruje. Nie mogłam się jednak oprzeć wrażeniu, że fakt spisania dziejów matki przez córkę odebrał opowieści trzeźwy osąd i obiektywność. Z drugiej strony jest to relacja pełna uczucia, dość osobista i emocjonalna, co w pewnym sensie jest jej zaletą.

(...)
O swych bliskich trudno jest pisać obiektywnie. Przed niełatwym zadaniem stanęła więc Kira Gałczyńska, chcąc spisać historię swej matki. Srebrna Natalia. Opowieść o Natalii Gałczyńskiej jest książką ogromnie osobistą, przesiąkniętą nostalgią, poezją, ciepłem. Czy obiektywną? Trudno to ocenić. Kochająca córka nigdy nie spojrzy na swą matkę w ten niezabarwiony emocjami sposób. Nie uda jej się nabrać dystansu. Powstaje więc pomnik. Ładny, wygładzony, poruszający.

Na Natalię Gałczyńską pada jasne, ciepłe światło. Jej córka spogląda na nią z podziwem, szacunkiem, miłością. Z jednej strony jej wspomnienia nabierają dzięki temu emocjonalnego zabarwienia, z drugiej, trudno Srebrną Natalię potraktować jako rzetelną biografię. Jest to opowieść córki o matce. I ojcu, bo choć Natalia Gałczyńska tłumaczyła literaturę rosyjską i ma na koncie kilka książek, choć na pewno zasługuje na to, by to jej poświęcić opowieść, jej postać oceniana jest głównie przez pryzmat związku z Konstantym Ildefonsem.
(...)

Całość na:
http://soy-como-el-viento.blogspot.com/2015/02/kira-gaczynska-srebrna-natalia-dom.html

(...)
O swych bliskich trudno jest pisać obiektywnie. Przed niełatwym zadaniem stanęła więc Kira Gałczyńska, chcąc spisać historię swej matki. Srebrna Natalia. Opowieść o Natalii Gałczyńskiej jest książką ogromnie osobistą, przesiąkniętą nostalgią, poezją, ciepłem. Czy obiektywną? Trudno to ocenić. Kochająca córka nigdy nie spojrzy na swą matkę w ten niezabarwiony emocjami...

Ja bym raczej zatytułowała "święta Natalia"

Ja bym raczej zatytułowała "święta Natalia"

Zafascynowana XIX wiekiem nie zwracam uwagi na współczesne biografie, dlatego też lekturę "Natalii" zaczęłam od przeglądu zdjęć. Były w ulubionym przez mnie "starym" klimacie więc postanowiłam więc przeczytać także treść. Książka początkowo mnie wciągnęła i zafascynowała potem rozczarowała. Nie tego oczekiwałam.
Myślałam, że będzie to opowieść o kobiecie: mądrej, odważnej, silnej czasami może zagubionej i potrzebującej wsparcia ale autentycznej. Tymczasem dostałam miałką papkę, z której z trudem można wyłowić szczątkowe informacje o prawdziwej bohaterce.Oczekiwałam historii o Natalii, o jej osiągnięciach, marzeniach, problemach, o jej życiu. Niczego takiego nie odnalazłam. Natalia została ukazana całkowicie poprzez pryzmat małżeństwa ze Konstantym Gałczyńskim. Czytając książkę odnosi się wrażenie, że wszystko w jej życiu zaczyna się i kończy na nim. Oczywiście mogę zrozumieć, że był silną osobowością, mocno oddziałującą na otoczenie, które było mu całkowicie podległe i poddane, ale gdzieś w tym wszystkim zgubiła się główna bohaterka książki. Zawsze obok nigdy na pierwszym planie. Żyje jak chce mąż, tam gdzie on chce, myśli jak on chce i stanowi wieczną podporę.
I jeszcze jedno, być może autorka celowo tak przedstawia sytuację, ale ja nie znam kobiety, która przeszłaby do porządku dziennego, bez jednego słowa skargi czy wyrzutu, nad licznymi romansami męża. Nad tym, że ją zostawił hulając po świecie, podczas gdy ona była ciężko chora.Stąd mój zarzut o jednostronność i brak obiektywizmu.
Jednym słowem rozczarowanie. Natalia od początku książki kreowana jest na osobę silna, wytrwałą ale cech tych nie wykorzystuje dla siebie. One są dla męża, wielkiego poety. Czy tak było naprawdę? Nie mnie to oceniać. Nie mam do tego żadnych uprawnień ani stosownych możliwości, ale taka Natalia jet dla mnie po prostu nieprawdziwa. Nie ma w niej żadnych wahań żadnych wątpliwości. Trochę przypomina zaprogramowanego robota, którego jedynym celem jest całkowite podporządkowanie właścicielowi. A gdzie słynny gruziński charakter, gdzie zadziorność? Nie ma , nic nie ma. Zdecydowanie nie dla mnie.

Zafascynowana XIX wiekiem nie zwracam uwagi na współczesne biografie, dlatego też lekturę "Natalii" zaczęłam od przeglądu zdjęć. Były w ulubionym przez mnie "starym" klimacie więc postanowiłam więc przeczytać także treść. Książka początkowo mnie wciągnęła i zafascynowała potem rozczarowała. Nie tego oczekiwałam.
Myślałam, że będzie to opowieść o kobiecie: mądrej, odważnej,...

Wzruszająca książka-hołd oddany Natalii Gałczyńskiej. Dowód na to jak
nieprawdopodobne scenariusze pisze los. Opowieść o życiu z Poetą ,ale jednocześnie świadectwo piękna i bogactwa duszy bohaterki.

Wzruszająca książka-hołd oddany Natalii Gałczyńskiej. Dowód na to jak
nieprawdopodobne scenariusze pisze los. Opowieść o życiu z Poetą ,ale jednocześnie świadectwo piękna i bogactwa duszy bohaterki.

Piękna, przepełniona miłością książka.

Piękna, przepełniona miłością książka.