Wprawdzie instytucja triumfu kojarzy się nam bardziej z epoką republikańską, to przecież nie zniknęła wraz z nastaniem pryncypatu. Triumfy Rzymu cesarskiego (od Augusta po Dioklecjana) również stanowiły bardzo ważny element świata rzymskiej polityki i ideologii. Analiza Autorki pokazuje, w jaki sposób przetworzono dawne pomysły i jak uczyniono je jednym z elementów propagandy cesarskiej. Ciekawe jest nie tylko to, kto triumfy odbywał, ale i to, kto tego nie uczynił i dlaczego tak się stało (przyczyny były bowiem różne).

Najdłuższy rozdział III prezentuje w układzie chronologicznym kolejnych triumfatorów epoki cesarstwa. Oparty jest nie tylko o źródła pisane, ale także o epigrafikę, numizmatykę oraz archeologię. Daje to wrażenie kompletności i dużo wnosi do wiedzy nie tylko o samym triumfie, ale o całej polityce epoki Cesarstwa, dziedziczeniu władzy oraz budowaniu ideologii władzy na tzw. teologii zwycięstwa. Uderzyło mnie zdanie Autorki, z pozoru dość oczywiste, ale na dobrą sprawę bardzo głębokie: władza Augusta (i wielu jego następców, którzy uzyskali tron dzięki wojnie domowej) rzeczywiście oparta była o sukces militarny nad przeciwnikami i zwycięstwo w wojnie rzeczywiście stanowiło kamień węgielny rządów rzymskich cesarzy.

Tomasz Babnis

Wprawdzie instytucja triumfu kojarzy się nam bardziej z epoką republikańską, to przecież nie zniknęła wraz z nastaniem pryncypatu. Triumfy Rzymu cesarskiego (od Augusta po Dioklecjana) również stanowiły bardzo ważny element świata rzymskiej polityki i ideologii. Analiza Autorki pokazuje, w jaki sposób przetworzono dawne pomysły i jak uczyniono je jednym z elementów...

Książka opisująca historię triumfu w czasach cesarstwa. Zwraca uwagę na jego znaczenie i zmiany jakie zachodziły od czasów Oktawiana do Dioklecjana.

Książka opisująca historię triumfu w czasach cesarstwa. Zwraca uwagę na jego znaczenie i zmiany jakie zachodziły od czasów Oktawiana do Dioklecjana.