„Zamówienie z Francji” to książka przedstawiająca zwykłą, niczym nie wyróżniającą się historyjkę. Płytką, nieco naiwną, chwilami nawet oderwaną od rzeczywistości ze względu na pojawiające się fragmenty ze zjawiskami nadprzyrodzonymi. Niczego ona nie wnosi, niczego nie przekazuje. Nie pozostawia też po sobie żadnego śladu w naszej pamięci – kończymy czytać i szybko o niej zapominamy.

Ewa jest uzdolnioną fotograficzką pracującą w małym, krakowskim zakładzie fotograficznym. Pewnego dnia firma ta otrzymuje nietypowe zlecenie - przygotowanie zdjęć do folderu reklamowego kwiaciarni należącej do pewnej rodziny zamieszkałej w pięknej, słonecznej Prowansji. Realizacja tego zadania przypada Ewie. Zostaje ona oddelegowana na 2 tygodnie do Francji, gdzie z zapałem przystępuje do pracy. Przy okazji tego pobytu, Ewa zaprzyjaźnia się z członkami rodziny, która ją u siebie gości, poznaje historię ich przodków a nawet sama pomaga w odkrywaniu rodzinnych tajemnic. I ku jej zdziwieniu, staje się to dla niej równie pasjonujące jak fotografowanie...

Moim zdaniem, sam pomysł na fabułę jest dobry i ciekawy, ale już sposób jego przedstawienia nie zasługuje na pochwałę. Wszystko zostało pokazane bardzo pobieżnie. Autorka jedynie ślizgała się po powierzchni tematu, w ogóle się w niego nie zagłębiając. Nie było to najlepszym posunięciem gdyż pozbawiło możliwości odczuwania jakichkolwiek emocji, które mogłyby towarzyszyć czytaniu. Przyczyniło się też do braku zainteresowania dalszym ciągiem historii. Z kolei mocną stroną książki jest to, że mimo tej powierzchowności, autorka zadbała aby całość miała ręce i nogi. Aby nie pojawił się niepotrzebny chaos. Czasem można było napotkać fragmenty, które wydawały się jakby rzucone bez celu, ale na koniec wszystko spasowało się ze sobą, tworząc spójną i konkretną opowieść.

Jest jedna rzecz, która w tej książce kompletnie nie przypadła mi do gustu. A mianowicie, sposób w jaki funkcjonowała rodzina, dla której bohaterka wykonywała fotografie. Ogromną posiadłość zamieszkują członkowie kilku rodzin, należących do trzech kolejnych pokoleń. Najstarsza wiekiem jest babka Konstancja i to ona wszystkim zarządza, ściśle trzymając się przy tym tradycji oraz zasad, jakie funkcjonowały w tym domu od wieków. Dla mnie nie do pomyślenia jest aby babka miała mówić swym dzieciom czy wnukom co mają robić i jak żyć. A w tej rodzinie takie właśnie panowały zwyczaje. Nikt niczego nie mógł zrobić, póki nie uzyskał zgody babki. Oliwy do ognia dolało jeszcze uzależnianie obecnych decyzji od tego czy spodobałyby się one któremuś przodkowi, np. tego nie należy robić albo tak nie można myśleć, bo którejś tam pra pra pra babce by się to nie podobało. Bardzo mnie to irytowało i uważam, że z tym pomysłem autorka mocno przesadziła. Bo przedstawiona historia ma miejsce w czasach współczesnych a kto teraz żyje według takich zasad?

Kończąc, wspomnę jeszcze o jednej, może niewielkiej zalecie, ale na pewno takiej, która nadała lekturze nieco blasku. Mówię tu o opisach przepięknych prowansalskich krajobrazów. Bardzo lubię w książkach wzmianki dotyczące przyrody i pozamiejskich widoków, także tym autorka u mnie zapunktowała. Tylko, że niestety to za mało aby móc dać lekturze wyższą ocenę. Dla mnie powieść była nudnawa, nie zawsze chciało mi się ją czytać. Dobrnęłam do końca, jednak przyjemności w czytaniu nie odnalazłam.

„Zamówienie z Francji” to książka przedstawiająca zwykłą, niczym nie wyróżniającą się historyjkę. Płytką, nieco naiwną, chwilami nawet oderwaną od rzeczywistości ze względu na pojawiające się fragmenty ze zjawiskami nadprzyrodzonymi. Niczego ona nie wnosi, niczego nie przekazuje. Nie pozostawia też po sobie żadnego śladu w naszej pamięci – kończymy czytać i szybko o niej...