To druga książka Johna Brunnera do której podchodziłem a pierwsza którą ukończyłem :) Wpadamy w sam środek pozornie niezwiązanych wydarzeń i jesteśmy równie skołowani jak główny bohater. Może o to właśnie autorowi chodziło? Taki zabieg literacki by czytelnik poczuł się zmieszany i zbity z tropu, by poczuł chociaż namiastkę tego co czuje główny bohater, Ray Millan. No i to się udaje... jednak dla wielu może być barierą nie do przekroczenia. Autor po prostu tracił moją uwagę. Dopiero po ponad 100 stronach ją odzyskał, kiedy sytuacja zaczęła się klarować. Intryga się rozjaśnia a akcja nabiera tempa.

To co zwróciło moją uwagę to ciekawe pokazanie jak rasa (chociaż chyba lepiej będzie mówić społeczeństwo) ludzka się zróżnicowała po kilku pokoleniach kolonizacji kosmosu. Różnice widoczne zarówno w fenotypie jak i umysłowości ludzkiej. Człowiek doskonale się przystosowuje do środowiska a zbiorowości wykształcają wspólne cechy. To dość ciekawe spostrzeżenie. Ludzka rasa się jednoczy by opuścić swoją kolebkę... by ponownie się podzielić i zróżnicować. Cóż, tacy jesteśmy - lubimy różnice i granice.

Książkę oceniam na przeciętną, wymaga wysiłku by ją czytać a ostatecznie nie nagradza sowicie a oferuje, ot po prostu zakończenie. Czytając nie zyskasz wiele a nie czytając nie stracisz niemal nic :)

To druga książka Johna Brunnera do której podchodziłem a pierwsza którą ukończyłem :) Wpadamy w sam środek pozornie niezwiązanych wydarzeń i jesteśmy równie skołowani jak główny bohater. Może o to właśnie autorowi chodziło? Taki zabieg literacki by czytelnik poczuł się zmieszany i zbity z tropu, by poczuł chociaż namiastkę tego co czuje główny bohater, Ray Millan. No i to...

Nie dałem rady. Wymiękłem gdzieś w jednej czwartej i dalej nie wiedziałem o co chodzi, gdzie jest bohater i kim są postacie wokół. Strata czasu.

Nie dałem rady. Wymiękłem gdzieś w jednej czwartej i dalej nie wiedziałem o co chodzi, gdzie jest bohater i kim są postacie wokół. Strata czasu.

Autor pisze o wszystkim, ale nie o tym, o czym by chciał. Fabuła nie jest skomplikowana, ale tak napisana, że nie wiadomo co autor ma na myśli i dlaczego w ogóle to napisał.

Autor pisze o wszystkim, ale nie o tym, o czym by chciał. Fabuła nie jest skomplikowana, ale tak napisana, że nie wiadomo co autor ma na myśli i dlaczego w ogóle to napisał.