Nie wiem czy to dlatego, że już jestem wymęczona fabułą ciągnących się niby-kryminalnych historii autorstwa Karin Slaughter, czy rzeczywiście treść "Niewiernego" jest najgorsza w tym cyklu. Trudno mi to ocenić z perspektywy pojedynczych egzemplarzy. Widzę bohaterów, przydarzające się im wypadki jako kompleksowo stworzony ciąg obrazów. Jednocześnie - w moim odczuciu - niedopracowany, o powtarzalnej formule.

Tak jak we wcześniejszych częściach i tutaj działa ten sam schemat budowania opowieści; na początku niemiłosiernie ciągnącej się akcji skupionej bardziej na przeżyciach osób prowadzących śledztwo, niż momentów stricte sensacyjnych. Odnoszę wrażenie, jakbym czytała cały czas tę samą książkę, z lekko zmienionymi drastycznymi opisami pewnych czynów, bo uzasadnienie dla wykroczeń i danej linii postępowania bohaterów jest coraz mniej wiarygodne. O ile Slaughter porusza w swoich książkach ważne społecznie tematy, jak krzywdzenie dzieci czy teraz sekciarstwo, to są one płytko traktowane. Ot, dla zrobienia wrażenia na czytelniku, któremu za mało byłoby zachwytu nad mocniejszymi opisami sytuacji. Wszakże to nie tyle historie morderstw, co życie prywatne głównych bohaterów jest wiodące, a jednocześnie spychające wątki kryminalne na bok. Ileż można jeszcze czytać o zmiennych relacjach Sary i Jeffreya. Jak długo ma się znosić Lenę, bohaterkę, do której należy około 1/3 historii, a która praktycznie nic się nie zmienia, pomimo tylu okrutnych doświadczeń. Na długo przed morderstwem jej siostry i własnym uwięzieniem przez psychopatę jej psychika miała tę samą konstrukcję co dziś. Niewiarygodne! Pewnie jest z kamienia.

I co miałoby tu trzymać w napięciu? Chyba to czy pan policjant będzie z byłą żoną czy znów się rozejdą ich drogi. Nie oszukujmy się, ale to dzięki wątkom dotyczącym prywatnych sfer życia bohaterów i ich rozlicznych przemyśleń, autorka rozbudowuje książkę do takich rozmiarów. Do tego punkty kulminacyjne. Zamiast wyostrzać całą kryminalną historię, są potraktowane płytko. Tak się dzieje nie tylko w "Niewiernym", ale w każdej poprzedniej części miałam dokładnie to samo odczucie, iż potencjalnie dość dobrze rozegrane śledztwo osnute wokół zmyślnej intrygi wieńczy trywialne zakończenie. Jak początek nie zaskakuje, bo już byłam przygotowana do takiego a nie innego podejścia, tak zakończenie podane po raz kolejny ze spłyceniem rozwiązanej zagadki mocno irytuje.

Nie wiem czy to dlatego, że już jestem wymęczona fabułą ciągnących się niby-kryminalnych historii autorstwa Karin Slaughter, czy rzeczywiście treść "Niewiernego" jest najgorsza w tym cyklu. Trudno mi to ocenić z perspektywy pojedynczych egzemplarzy. Widzę bohaterów, przydarzające się im wypadki jako kompleksowo stworzony ciąg obrazów. Jednocześnie - w moim odczuciu -...