Bardzo się cieszę, że przed wypożyczeniem tej książki nie czytałam tutejszych opinii o niej, ponieważ zapewne bym zrezygnowała. A szkoda by była wielka moim zdaniem! Owszem, jej fabuła przebiega zupełnie inaczej niż można by sobie wyobrażać po opisie, jednakże w moim odczuciu jest to tylko na plus. Autor stworzył w niej świat tak niesamowicie barwny i tajemniczy, że odejście momentami od typowego kryminału absolutnie nie przeszkadza. Człowiek wręcz zapomina na co się nastawiał i chłonie obraz Wenecji oraz historie, które się w tej książce przeplatają.

Bardzo się cieszę, że przed wypożyczeniem tej książki nie czytałam tutejszych opinii o niej, ponieważ zapewne bym zrezygnowała. A szkoda by była wielka moim zdaniem! Owszem, jej fabuła przebiega zupełnie inaczej niż można by sobie wyobrażać po opisie, jednakże w moim odczuciu jest to tylko na plus. Autor stworzył w niej świat tak niesamowicie barwny i tajemniczy, że...

Czytając opis na tylnej okładce można spodziewać się super kryminału toczącego się w Wenecji. Ale tak nie było. Książkę strasznie długo męczyłam (albo ona mnie),potrafiłam przy niej zasypiać! A to już jest dla książki minus.

Akcja zaczyna się od wyjęcia skrzypiec z trumny młodej dziewczyny. Myślałam sobie, że to super wstęp do ciekawego kryminału i czekałam, czekałam, czekałam. Dowiedziałam się o zakątkach Wenecji, o życiu bohaterów i o tym jak to jest obracać się w świecie ludzi, którzy mają wpływy. Niestety kryminału w tym zabrakło. Dopiero po 300 stronie coś tam kryminalnego zaczęło się tlić, ale na tym zgasło.
Na plus zasługuje fakt połączenia przeszłości z teraźniejszością, ponieważ ten wątek fajnie się zgrał. Reszta niestety nie przypominała kryminału.

Czytając opis na tylnej okładce można spodziewać się super kryminału toczącego się w Wenecji. Ale tak nie było. Książkę strasznie długo męczyłam (albo ona mnie),potrafiłam przy niej zasypiać! A to już jest dla książki minus.

Akcja zaczyna się od wyjęcia skrzypiec z trumny młodej dziewczyny. Myślałam sobie, że to super wstęp do ciekawego kryminału i czekałam, czekałam,...

Mam wrażenie, że autor doskonale nakreślił początek historii jak i finał. Nie przemyślał natomiast do końca całej akcji która dzieje się pomiędzy.
Finał mnie zaskoczył. Żałuję, że kiedyś dawno temu odłożyłam tę książkę.

Mam wrażenie, że autor doskonale nakreślił początek historii jak i finał. Nie przemyślał natomiast do końca całej akcji która dzieje się pomiędzy.
Finał mnie zaskoczył. Żałuję, że kiedyś dawno temu odłożyłam tę książkę.

Młody student Daniel przyjeżdża na zaproszenie do Wenecji, aby skatalogować bibliotekę kolekcjonera sztuki. Dochodzi jednak to pewnych sytuacji, które doprowadzają chłopaka do nielegalnych wydarzeń. Dodatkowo wplątane są wątki związane z piękną skrzypaczką oraz pewnego weneckiego czeladnika z 1733 roku.

Kiedy sięgnęłam po książkę “Cmentarz tajemnic” nie miałam o niej zielonego pojęcia poza tym, co znajdowało się na tylnej okładce. A według tego opisu miał to być kryminał z elementami historycznymi w Wenecji. Oprócz tego wszędzie znajdują się wstawki, że książkę tę napisał autor innego znanego cyklu kryminałów. Te informacje spowodowały, że w pewien sposób zaufałam wydawnictwu/autorom tego wydania. I czuję się oszukana. Bo chociaż opis zapowiadał kryminał to według mnie jest go tyle, co kot napłakał.

Książka podzielona jest na dwie historię: teraźniejszą oraz tę z 1733 roku. I w dosyć krótkim czasie można zauważyć, że są one odzwierciedleniem, bo wszystkie następstwa i bohaterowie są bardzo podobne. Podczas czytania do pewnego momentu bardzo podobał mi się ten zabieg. Mój problem polegał jednak na tym, że przestałam rozumieć, jak autor chce połączyć te dwa wątki w dosyć sensowny sposób. I chyba dopiero na ostatnich stronach zostało to wyjaśnione, lecz było to strasznie banalne. Kolejną rozczarowującą kwestią jest to, że praktycznie do połowy książki maiłam wrażenie czytania literatury obyczajowej, a nie kryminału. Autor opisał relacje między bohaterami, ich uczucia oraz jak żyją w Wenecji, ale chyba przez większość okresu, w którym tworzył “Cmentarz tajemnic”, zapomniał, w jakim gatunku miała być ta powieść. Dopiero w drugiej części można odczuć, że ma elementy kryminału, lecz według mnie bardzo delikatne. Przyczyną tego jest słaba zagadka, o ile takowa tak naprawdę była. Przez większość fabuły ma się wrażenie, że zły charakter nie istnieje, a jeśli już to jego głównym występkiem jest kupowanie dzieł sztuki. Sama zagadka kryminalna, okazała się tajemnicą dla mnie, bo nie mogłam jej odkryć przez większość czasu, a kiedy stała się dla mnie jasna, była strasznie naciągana.

Jak już wspomniałam, postacie z teraźniejszości były odzwierciedleniem tych z 1733 roku. Można więc łatwo wywnioskować, że ich odpowiedniki były identyczne pod prawie każdym względem. Przypadek głównego bohatera Daniela oraz jego kopia z przeszłości Lorenzo to naiwni i zaślepieni miłością i honorem młodzi mężczyźni, którzy podczas czytania strasznie mnie męczyli. Nie myśleli rozsądnie i szli jak we mgle, nie zważając, że ktoś ich po prostu oszukuje. Chyba dawno już nie czytałam książki, która miałaby aż tak męczących bohaterów. W pewnych momentach chciałam rzucić w jednego z nich czymkolwiek, co miałam pod ręką, aby obudził się ze swojej naiwności.

Widać, że autor ma lekkie pióro. Książkę czyta się dosyć szybko oraz nie ma skomplikowanych słów, mimo tła wydarzeń. Inną sprawą jest to, że pan Hewson zagubił się w tym, co piszę. Na pewno ciekawym dodatkiem jest mapa Wenecji, która została umieszczona na tyłach okładki. Dla mnie jest to na pewno plus, bo oprócz kanału, łódek oraz domu bohatera, dla mnie mało było tego miasta. Nie wyczułam klimatu tego miejsca i gdyby nie nazwy danego miejsca, akcja równie dobrze mogłaby rozgrywać się w Londynie, czy nawet w Warszawie.

Niestety, ale ta książka była słaba. Ma się wrażenie, że wspólnym elementem z kryminałem jest autor. Dodatkowo każdy element fabuły był strasznie naciągany, nawet ten obyczajowy. Chyba jedyną jasną stroną tej książki jest bardzo przyjemny styl autora, dzięki któremu czyta się tę powieść szybko. Szczerze mówiąc po lekturze “Cmentarza tajemnic” nie mam ochoty na inne utwory pana Hewsona. Być może kiedyś to zrobię, jednak na dziś nie jestem zachęcona.

Młody student Daniel przyjeżdża na zaproszenie do Wenecji, aby skatalogować bibliotekę kolekcjonera sztuki. Dochodzi jednak to pewnych sytuacji, które doprowadzają chłopaka do nielegalnych wydarzeń. Dodatkowo wplątane są wątki związane z piękną skrzypaczką oraz pewnego weneckiego czeladnika z 1733 roku.

Kiedy sięgnęłam po książkę “Cmentarz tajemnic” nie miałam o niej...

Nie miałem jakichś szczególnych wymagań odnośnie do tej książki. Może spodziewałem się czegoś innego, nie ma to jednak większego znaczenia, bo finalnie bliżej mi do bycia rozczarowanym niż zachwyconym.

Pomysł z przeplataniem dwóch historii wydaje się być strzałem w dziesiątkę, co nie jest, niestety, zgodne z tym, co czuję po przeczytaniu „Cmentarza tajemnic”. O ile wątek dotyczący teraźniejszości czytało mi się dość dobrze, o tyle wątek związany z wydarzeniami sprzed kilku wieków był raczej nużący i zdecydowanie odpychał mnie od czytania. Szczerze mówiąc, nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałem ochotę omijać jakieś fragmenty i od razu przechodzić do tych, które były zdecydowanie bardziej interesujące. Myślę, że autor trochę przesadził (może przecenił swoje umiejętności, a może po prostu nie trafił w mój gust); za wolno napędzał akcję, przez co początek książki był naprawdę nieciekawy i wprowadzał zbyt wiele chaosu.

Zakończenie było natomiast dość intrygujące. Może nie wszystko mnie zaskoczyło, może przeczytałem książki, które wywarły na mnie większe wrażenie i zmusiły mnie do refleksji, niemniej jednak nie mogę napisać, że cała książka okazała się kompletną katastrofą. Wydaję mi się, że fabuła była dość dobra, jednak autor "popełnił" gdzieś błąd i przedstawił ją gorzej, niż to sobie zaplanował.

Nie miałem jakichś szczególnych wymagań odnośnie do tej książki. Może spodziewałem się czegoś innego, nie ma to jednak większego znaczenia, bo finalnie bliżej mi do bycia rozczarowanym niż zachwyconym.

Pomysł z przeplataniem dwóch historii wydaje się być strzałem w dziesiątkę, co nie jest, niestety, zgodne z tym, co czuję po przeczytaniu „Cmentarza tajemnic”. O ile wątek...

David Hewson należy do moich ulubieńców, więc sięgnęłam po jego powieść bez wahania. Jest zupełnie inna niż "Dochodzenie" czy "Domek dla lalek". Dwa różne plany czasowe i toczące się w nich pogmatwane wydarzenia sprawiają, że powieść "Cmentarz tajemnic" uzależnia. Najbardziej porywały mnie opisy Wenecji...

David Hewson należy do moich ulubieńców, więc sięgnęłam po jego powieść bez wahania. Jest zupełnie inna niż "Dochodzenie" czy "Domek dla lalek". Dwa różne plany czasowe i toczące się w nich pogmatwane wydarzenia sprawiają, że powieść "Cmentarz tajemnic" uzależnia. Najbardziej porywały mnie opisy Wenecji...

Po Dochodzeniu ze wspaniałą Sarah Lund postanowiłem czytać wszystkie książki Hewsona. I choć Cmentarz tajemnic nie jest już tak genialny, to połączenie dawnych artystów ze współczesnością wypada całkiem nieźle.

Po Dochodzeniu ze wspaniałą Sarah Lund postanowiłem czytać wszystkie książki Hewsona. I choć Cmentarz tajemnic nie jest już tak genialny, to połączenie dawnych artystów ze współczesnością wypada całkiem nieźle.

Zapraszam na recenzję na mojego bloga :) http://blankawilk.blogspot.com/2016/08/2-david-hewson-cmentarz-tajemnic.html

Zapraszam na recenzję na mojego bloga :) http://blankawilk.blogspot.com/2016/08/2-david-hewson-cmentarz-tajemnic.html

Tym razem David Hewson zaskoczył mnie pozytywnie. Myslałam, że to będzie następny kryminał w stylu Browna czyli bardziej sensacja, a tu nie. Mamy połączenie wątku kryminalnego z obyczajowym, a do tego wszystko przepięknie przeplata się z historią. Akcja rozkręcała się trochę długo, ale za to potem nie mogłam przestać czytać. Pochłonęła mnie ta wielowątkowa powieść z intrygami pełnymi namiętności, chciwości i zdrady. Niesamowite. Do tego do końca nie wiadomo czy winnym jest ten, którego historia wskazuje i czy zostanie on ukarany? To pytanie dotyczy i rzezimieszka z przeszłości z teraźniejszości. Polecam.

Tym razem David Hewson zaskoczył mnie pozytywnie. Myslałam, że to będzie następny kryminał w stylu Browna czyli bardziej sensacja, a tu nie. Mamy połączenie wątku kryminalnego z obyczajowym, a do tego wszystko przepięknie przeplata się z historią. Akcja rozkręcała się trochę długo, ale za to potem nie mogłam przestać czytać. Pochłonęła mnie ta wielowątkowa powieść z...

Dawno się tak nie rozczarowałam, po przeczytaniu wszystkich części "Dochodzenia", naprawdę spodziewałam się wartkiej akcji i misternie zbudowanej tajemnicy.Tym bardziej że książka reklamowana była jako książka z dwoma równoległymi wątkami, historycznym i współczesnym. Tymczasem dostajemy dobrze dopracowane tło, którego stworzenie kosztowała autora na pewno mnóstwo pracy, z kiepską i oczywistą intrygą. Nie trzeba być wielkim znawcą, żebym przewidzieć zakończenie książki. W krótkich słowach porównałabym tą książkę do kryminału stworzonego dla ludzi o bardzo słabych nerwach, którzy mogliby się pochwalić w towarzystwie, że oni TEŻ czytają kryminały.

Więcej na: emocjelogiczne.blogspot.com

Dawno się tak nie rozczarowałam, po przeczytaniu wszystkich części "Dochodzenia", naprawdę spodziewałam się wartkiej akcji i misternie zbudowanej tajemnicy.Tym bardziej że książka reklamowana była jako książka z dwoma równoległymi wątkami, historycznym i współczesnym. Tymczasem dostajemy dobrze dopracowane tło, którego stworzenie kosztowała autora na pewno mnóstwo pracy, z...