Lubię klasykę s-f spod pióra Poula Andersona. Nie jest on jakimś literackim geniuszem, pisze dosyć przeciętnie, ale jego twórczość ma dla mnie dosyć istotne znaczenie z jednego punktu widzenia. Otóż z każdego jego dzieła wyłania się ogólne zainteresowanie przyszłością ludzkości. Sam również mam czasami przemyślenia na temat sensu życia, ludzkości, roli człowieka we wszechświecie i takie tam pierdy w oparciu o nabytą w życiu wiedzę o historii cywilizacji, są to pytania, które mnie nurtują, bo chcę zrozumieć, pojąć cel istnienia ożywionej materii, sens tego dynamicznego kotła ewolucyjnego zwanego planetą Ziemia. Rozwiązania religijne, czy mistyczne nie są dla mnie wystarczające satysfakcjonujące jako niepodlegające wnioskowaniu logicznemu, a sam nie mam w sobie na tyle inteligencji, czasu, pieniędzy i determinacji, aby pojąć wszystko od strony naukowej i empirycznej. Dlatego czytanie dzieł takich pisarzy jak Poul Anderson jest dla mnie jak otrzymywanie dodatkowych argumentów w wewnętrznej dyskusji na tego typu tematy.
W "Stanie się czas" Andersona interesuje właśnie przyszłość ludzkości, w kontekście wzrostu i upadku dotychczas znanych nam dziejów cywilizacji rzymskiej, egipskiej, Sumerów, greckiej, czy współczesnej nam naszej cywilizacji zachodniej. Sam mam niejasne przeczucie, że cywilizacja, w której przyszło nam żyć zmierza do nieuchronnego upadku. Anderson dostrzega przyczyny i skutki upadku cywilizacji i stara się znaleźć odpowiedź na pytanie: jakie warunki muszą zaistnieć, aby w końcu ludzkości udało się się stworzyć cywilizację zdolną przetrwać samą siebie? Warto zacytować tutaj samego autora w kontekście naszych czasów: "Jednym z problemów starej cywilizacji było to, że zmuszała wszystkich ludzi do stawania się podobnymi do siebie. Nie tylko doprowadziło to do upadku tej cywilizacji. Tam, gdzie się udało ulepić wszystkich na jedną modłę, doszło do jeszcze większej katastrofy" - str.154. Tutaj pojawia się zdaniem Andersona miejsce dla Jacka Haviga i innych podróżników w czasie, którzy traktują swój talent nie jako dar od losu, ale obowiązek względem ludzkości.
"Stanie się czas" jest świetną powieścią, jeżeli skupić się wyłącznie na warstwie s-f, Anderson zadaje klasyczne pytania gatunkowe wykorzystując klasyczny środek w postaci podróży w czasie. Klasyka klasyki s-f można by rzec. Słabo niestety wygląda jednak powieść Andersona od strony fabularnej, czyta się dosyć topornie i dopiero w końcówce czytelnik dostaje odpowiedź na wyżej postawione pytania, które same zresztą nie są oczywiste od samego początku. Dlatego lekturę "Stanie się czas" polecam przede wszystkim osobom takim jak ja, szukającym w s-f odpowiedzi lub przynajmniej sugestii odpowiedzi na najważniejsze z ważkich pytań.

Lubię klasykę s-f spod pióra Poula Andersona. Nie jest on jakimś literackim geniuszem, pisze dosyć przeciętnie, ale jego twórczość ma dla mnie dosyć istotne znaczenie z jednego punktu widzenia. Otóż z każdego jego dzieła wyłania się ogólne zainteresowanie przyszłością ludzkości. Sam również mam czasami przemyślenia na temat sensu życia, ludzkości, roli człowieka we...