Najbardziej niepotrzebna książka świata. No może poza biografią Roberta Biedronia.
Prawie 700 stron o tym, co już było w Belgariadzie i "Belgarathie czarodzieju", tylko teraz z punktu widzenia Polgary. Przedstawienie punktu widzenia Polgary było tak istotne, że trzeba było zrobić o tym rozdętą powieść. Nudy, nudy, powtórzenia, nudy, skok na kasę wiernych, sentymentalnych, naiwnych fanów świata przedstawionego. Do których bynajmniej nie należę, lubię kończyć cykle. Cisną mi się na klawiaturę słowa powszechnie uznane za przekleństwa, ale nie chcę ryzykować czujności algorytmów LC.

Najbardziej niepotrzebna książka świata. No może poza biografią Roberta Biedronia.
Prawie 700 stron o tym, co już było w Belgariadzie i "Belgarathie czarodzieju", tylko teraz z punktu widzenia Polgary. Przedstawienie punktu widzenia Polgary było tak istotne, że trzeba było zrobić o tym rozdętą powieść. Nudy, nudy, powtórzenia, nudy, skok na kasę wiernych, sentymentalnych,...

Dobrnęłam do końca, uff. Historia opowiadana po raz trzeci, nawet z perspektywy innej osoby, jest po prostu nudna. Nic mnie w tej książce nie zaskoczyło, wszystko już znam z Belgariady, Malloreonu a zwłaszcza z cyklu o Belgarathcie. Polgara Czarodziejka jest prawie kopią zdarzeń z tej ostatniej pozycji. Przez 685 stron czekałam co coś, co usprawiedliwi istnienie tej pozycji. Nie doczekałam się.
Nie mogę powiedzieć, że jest to zła książka - ona jest po prostu niepotrzebna. Warsztat pisarski jest zachowany, czytałoby się ją dobrze gdyby nie jej przewidywalność. Jak dla mnie została napisana na fali popularności poprzednich cykli i miała tylko jeden cel - sprzedać się.

Dobrnęłam do końca, uff. Historia opowiadana po raz trzeci, nawet z perspektywy innej osoby, jest po prostu nudna. Nic mnie w tej książce nie zaskoczyło, wszystko już znam z Belgariady, Malloreonu a zwłaszcza z cyklu o Belgarathcie. Polgara Czarodziejka jest prawie kopią zdarzeń z tej ostatniej pozycji. Przez 685 stron czekałam co coś, co usprawiedliwi istnienie tej...

Książka bardzo dobra warta przeczytania i dowiedzieć się jaki był początek tej histori

Książka bardzo dobra warta przeczytania i dowiedzieć się jaki był początek tej histori

To ostatnia z książek uzupełniających najsłynniejszy cykl Davida Eddingsa: „Belgariadę”. Obok pięciotomowej serii „Malloreon” i powieści „Belgarath czarodziej”, wydanej w Polsce w trzech częściach historię przedstawionego uniwersum dopełnia opowieść snuta przez Polgarę, córkę najstarszego człowieka w stworzonym przez autora świecie.

Polgara wraz ze swą bliźniaczą siostrą urodziły się w momencie, gdy Belgarath wykradł Klejnot Aldura z Mallorei. Rozpoczął się czas proroctw, okres, w którym każda z przeciwstawnych Konieczności zamiast wprost przekazywać wskazówki odnośnie dalszego postępowania, jak miało to miejsce wcześniej, zaczęła przemawiać za pomocą obłąkanych szaleńców. Wszelkie zebrane przez obie strony konfliktu proroctwa wróżą kilka ważnych dla dziejów świata wydarzeń. Zgodnie z nimi, Torak nieraz spotka się z uczniami Aldura, a każda z konfrontacji przyniesie długotrwałe skutki.

Ogólny zarys tego, co działo się przez siedem tysiącleci od stworzenia świata został bardzo dobrze przedstawiony w opowieści Belgaratha. Historia, jaką prezentuje nam Polgara jest uzupełnieniem wspomnień ojca. Poznajemy kulisy wydarzeń, w których bezpośrednio uczestniczyła umiłowana uczennica Aldura, jednocześnie znacznie lepiej zgłębiając jej charakter oraz motywy postępowania. Mamy okazję przyjrzeć się ogromnej roli, jaką odegrała w Arendii, dzięki której mianowano ją na księżną Erat. Swoje księstwo czarodziejka przez wieki przekształciła w Sendarię, jaką znamy z „Belgariady”. Jednak rola Polgary nie ograniczała się do Arednii i księstwa Erat, uczennica Aldura niejednokrotnie interweniowała również w innych rejonach świata, by w końcu, po wymordowaniu prawie całej królewskiej linii Rivy, skupić się na ochronie jego potomków. Podobnie jak opowieść snuta przez ojca, historia przedstawiona w książce kończy się wraz z przyjściem na świat Gariona, więc do samego końca wypełnia lukę w opowieści o losach Pogromcy Boga.

Ta powieść to przede wszystkim pamiętnik Polgary, jej sposób prowadzenia narracji jest nieco bardziej frywolny od bardzo kronikarskiego stylu, w jakim przedstawiona jest historia Belgaratha. Często natrafimy na bezpośrednie zwroty do czytelników opowieści- jacy towarzyszyli Polgarze w jej wyprawach, a których zdążyliśmy poznać na kartach „Belgariady” i „Malloreonu”. Czarodziejka niejednokrotnie ujawnia motywy, jakie nią kierowały, mogliśmy się ich jedynie domyślać podczas lektury pozostałych powieści osadzonych w tym samym uniwersum. Dzięki temu księżna Erat przybiera nieco bardziej sympatyczne oblicze, choć nadal jej protekcjonalność oraz pewna doza arogancji może irytować.

Jest to nie tyle kronika wydarzeń, co bardziej pamiętnik, czym znacząco różni się od tego, co Eddingsowie zaproponowali w książce „Belgarath czarodziej”, znajdziemy tu również znacznie więcej emocji, uczuć oraz prywatnych, niekiedy nawet bardzo, spraw narratorki. Polgara przez kolejne stulecia dojrzewa, by w końcu stać się tym, kogo mieliśmy okazję poznać na kartach „Pionka proroctwa”- powieści otwierającej Belgariadę.

Była to dość przyjemna lektura, jednak zdecydowanie przeznaczona dla tych, którzy mają za sobą już wszystkie wcześniejsze opowieści dotyczące świata stworzonego przez Eddingsa za sobą. Powieść stanowi dobre uzupełnienie obu pięciotomowych cykli i powinna przypaść do gustu fanom autora. Nie polecam natomiast sięgania po tę książkę tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z pisarzem, będzie dla nich zbyt niejasna i ogólnikowa, a co więcej w znacznej mierze zdradzi najciekawsze wątki, z jakimi spotkać się można na kartach „Belgariady”, „Malloreonu” oraz „Belgaratha czarodzieja”.

To ostatnia z książek uzupełniających najsłynniejszy cykl Davida Eddingsa: „Belgariadę”. Obok pięciotomowej serii „Malloreon” i powieści „Belgarath czarodziej”, wydanej w Polsce w trzech częściach historię przedstawionego uniwersum dopełnia opowieść snuta przez Polgarę, córkę najstarszego człowieka w stworzonym przez autora świecie.

Polgara wraz ze swą bliźniaczą siostrą...

Nowe i udane spojrzenie na wydarzenia, które były wspomniane w Belgariadzie i Malloreon oraz w cyklu o Belgaracie. Choć czasem może trącić jakąś naiwnością i drażnić stylem - to jestem pewien, że udało się ukazać "duszę" Polgary. Uważam, że autorom wyszedł zabieg wprowadzenia damskiego narratora i przedstawienia takiego punktu widzenia. Pomimo tego, że jest to wręcz kolejne powtórzenie znanej nam fabuły, to jest ono uzupełnione o rzeczy i fakty, które nie mogły być znane innym postaciom.

Moim zdaniem najciekawszym fragmentem, który był jedynie wspomnieniem w innych książkach, był ten odnoszący się do życia Polgary jako księżnej Erat. Tam bowiem zawarto taką całą esencję czarodziejki jako opiekuńczej ale sprawiedliwej "nauczycielki".

Dodatkowym smaczkiem książki jest ciągłe przekomarzanie się Polgary z ojcem, znane zapewne niektórym czytelnikom z własnych domów. Jak często bowiem drobne złośliwości domowe są wyrazem uczuć? W takiej właśnie rodzinie znajdziemy się w trakcie czytania tej książki.

David i Leigh Eddings, jako małżeństwo, moim zdaniem śpiewająco poradziło sobie z przedstawieniem fabuły z damskiego punktu widzenia. Nie jest to może arcydzieło fantasy, ale czyta się dobrze, o ile wcześniej zapoznaliśmy się z poprzednimi książkami.

Nowe i udane spojrzenie na wydarzenia, które były wspomniane w Belgariadzie i Malloreon oraz w cyklu o Belgaracie. Choć czasem może trącić jakąś naiwnością i drażnić stylem - to jestem pewien, że udało się ukazać "duszę" Polgary. Uważam, że autorom wyszedł zabieg wprowadzenia damskiego narratora i przedstawienia takiego punktu widzenia. Pomimo tego, że jest to wręcz kolejne...

Dla wielbicieli Belgariady i Malloreonu - lektura obowiązkowa. Dla pozostałych - najpierw przeczytać Belgariadę i Malloreon, w przeciwnym razie zepsujecie sobie zabawę ;)

Dla wielbicieli Belgariady i Malloreonu - lektura obowiązkowa. Dla pozostałych - najpierw przeczytać Belgariadę i Malloreon, w przeciwnym razie zepsujecie sobie zabawę ;)

Zabawna relacja oczami kobiety. Opowieść napisana lekko, ze sporą dawką typowego Polgarze humoru.

Zabawna relacja oczami kobiety. Opowieść napisana lekko, ze sporą dawką typowego Polgarze humoru.

dlakobiet które lubą damy,

dlakobiet które lubą damy,

Przyznam, że długo czytałam "Polgarę"; zgrzytał mi tutaj styl, dosyć suchy i toporny - czyli taki, jaki pojawił się w późniejszych częściach Belgariady.
Ja tam Polgarę bardzo lubię i nie przeszkadza mi, że wystylizowano ją trochę na Mary Sue. Sądzę, że o wiele bardziej wyidealizowana jest jej siostra, prawdopodobnie jedna z najbardziej sztucznych postaci w tym cyklu.
Belgarath nadal jest takim wścibskim, dużym chłopcem, który na dobrą sprawę znajduje się pod pantoflem swojej córki; jego utarczki słowne z Pol sprawiają, że lektura nie jest taka ciężka. Sama Pol jest osobą o sporym temperamencie - to uznaję za plus, lubię bohaterów o wyrazistym charakterze, a nie potulne owieczki, jak chociażby Beldaran. Przyznam, że trochę nie podoba mi się wybór męża Polgary, który jest jak na nią zbyt flegmatyczny i spokojny, ale cóż...
Trudno nie wspomnieć o Poledrze, matce głównej bohaterki - bądź co bądź, obie są połączone swego rodzaju więzią. Nie polubiłam jej - często zadzierała nosa i była nazbyt wyniosła.
Książkę mogę polecić tylko fanom "Belgariady" - w przeciwnym razie czytelnik może się po prostu znudzić - tym bardziej, że wszelakie intrygi nie są na bardzo wysokim poziomie.

Przyznam, że długo czytałam "Polgarę"; zgrzytał mi tutaj styl, dosyć suchy i toporny - czyli taki, jaki pojawił się w późniejszych częściach Belgariady.
Ja tam Polgarę bardzo lubię i nie przeszkadza mi, że wystylizowano ją trochę na Mary Sue. Sądzę, że o wiele bardziej wyidealizowana jest jej siostra, prawdopodobnie jedna z najbardziej sztucznych postaci w tym cyklu....