Nie można tej książce odmówić braku wartkości. Niezaprzeczalnie –dzieje się i to bezustannie (niekiedy ni z tego ni z owego). Historia Dru jest pomyślana ciekawie. Chociaż obraz głównej bohaterki buduje się powoli. Nie jest on wyrazisty. Właściwie trudno przewidzieć, co też Dru zrobi, czego się można po niej spodziewać. Tu płacze, tu gania z granatem i pistoletem w dłoni, tu znowu płacze... Momentami za dużo było opisów typu: bolą ją plecy, przeszywający ból w głowie, obolałe ręce, bolące kolana, bolące ramię, kark, szyja, nawet włosy ją bolały –zupełnie jakby Dru była wrakiem człowieka, albo bardzooo wiekową staruszką. Ja rozumiem, że spotkanie z zombie, wampirem, tudzież innym potworem może wykończyć, ale czy aż tak i dosłownie co chwilę...?! I to ciągłe „Pobawimy się, Dru”! Podsumowując – chyba wyrosłam z tego typu historyjek. Już nie wspominając o błędach, które mnie osobiście denerwują –ok. 15 literówek (z czego kilka naprawdę burzących rytm czytania). Czasem odnoszę wrażenie, że dziś idzie się na szybkość i ilość, a zupełnie zapomina o jakości..., bo już przecież druga część w drodze i spieszyć się trzeba.

Nie można tej książce odmówić braku wartkości. Niezaprzeczalnie –dzieje się i to bezustannie (niekiedy ni z tego ni z owego). Historia Dru jest pomyślana ciekawie. Chociaż obraz głównej bohaterki buduje się powoli. Nie jest on wyrazisty. Właściwie trudno przewidzieć, co też Dru zrobi, czego się można po niej spodziewać. Tu płacze, tu gania z granatem i pistoletem w dłoni,...