Zrozpaczona Wolha po śmierci swojego cokolwiek więcej niż przyjaciela wydaje się na rozstaju. Jest zagubiona i nie ma pojęcia, co przyniesie jej przyszłość. Na domiar złego wciąż gnana jest przez bliżej niezidentyfikowanych wrogów.

Spotkana najemniczka kontynuje wspólną wędrówkę z wiedźmą czasami jej pomagając, a czasami wprawiając w pełne zdziwienie.

Do kompanii dołączył także wampir - Rolar, który wspiera dziewczyny i nagminnie wyśmiewa się z wojowniczki, która przerażona jest jego towarzystwem i wciąż boi się o swoją dziewiczą krew tętniczą. Kto wie, co kryje się za jego pobudkami.

Wolha stoi przed pierwszym w życiu wyzwaniem - musi otworzyć drzwi do zaświatów, zamknąć wiedźmi krąg. Czy jej się uda, czy uratuje drogiego jej sercu przyjaciela, czy nowi przyjaciele będą ją wspomagać do końca i czy Len będzie miał powód do powrotu?

Postanowiłam zrecenzować od razu obie części Wiedźmy opiekunki. Po pierwsze dlatego, że są nierozerwalnie złączone, a po drugie dlatego, że czytałam je jedną po drugiej traktując jako jedną a nie dwie odrębne.



Co mogę o nich napisać. Nadal Wolha jest dla mnie jedną z fajniejszych postaci. Jej przygody, popełniane przez nią głupstwa, czy wpadki wciąż nieodmiennie bawią mnie i radują oferując przy tym naprawdę ciekawą treść fantasy. Nie zawsze przyjacielska wiedźma rzuca się w wir wydarzeń bez przemyślenia na przysłowiowy żywioł. Podoba mi się to, że utrzymuje swoją młodzieńczą naiwność, przez co książka jest taka świeża w odbiorze. Poza tym, na szczęście, ta naiwność nie ma się nijak do głupoty, czy dziecinności i to jest bardzo duży plus. Olga Gromyko jakby nie stroni również od romansu, ale, pomimo, że jest on nieodłącznym wątkiem książki, jest tak pięknie wpleciony w słowa, że właściwie go nie widzimy, czujemy, że jest, ale autorka pozbawiła nas romantycznych spojrzeń w oczy i nocnych bezdechów zakochanych. Dodatkowo wprowadzenie Rolara - wampirzego towarzysza Wolhy w tej wędrówce zaowocowało świetnym sarkastycznym humorem, który tak bardzo lubię, a który sprawia, że dialogi w książkach stają się takimi perełkami, które nadają im pikantny humor.

Jeśli chodzi o styl pisania, to właściwie nie mam nic do dodania względem Zawodu: Wiedźma. Autorka ma lekki styl, tu okraszony dodatkowo pikanterią sarkastycznych ripost i dialektu najemniczki. Książki czyta się jak torpeda, szybko, miło i przyjemnie. Naprawdę polecam. Zabawne i fantastyczne. Bez zbędnej filozofii i przemyśleń. Po prostu książka do rozrywki i odpoczynku.

Zrozpaczona Wolha po śmierci swojego cokolwiek więcej niż przyjaciela wydaje się na rozstaju. Jest zagubiona i nie ma pojęcia, co przyniesie jej przyszłość. Na domiar złego wciąż gnana jest przez bliżej niezidentyfikowanych wrogów.

Spotkana najemniczka kontynuje wspólną wędrówkę z wiedźmą czasami jej pomagając, a czasami wprawiając w pełne zdziwienie.

Do kompanii dołączył...