Co mnie męczy w tej książce, to tajemnice, niedomówienia, przemilczenia. A właściwie ich nadmiar. O ileż bardziej mogłaby przyspieszyć (i tak już szybka) akcja. A tak to w pewnym momencie zaczęłam się niecierpliwić i oczki moje nie mogły już dogonić myśli będących na następnej stronie. Są takie książki, gdzie pokusa przeskoczenia na końcowe kartki jest zbyt duża - a potem wraca się do środka już po zaspokojeniu palącej ciekawości.
Co tutaj mamy? Wolhę taką jak zawsze, w całokształcie jej rudości. Troszkę znielubionego przeze mnie Lena (w tej konkretnej części). Upartego mistrza, którego autorytetu panna Redna nie uznaje, pełno smoków o zadziwiająco ludzkich cechach. Wampirów takoż oraz... Orsanę - bardzo dziewczęcą odmianę najemnika z ogromnym blond warkoczem i mówiącą gwarą w chwilach emocji.
Dostajemy też barwną podróż pełną przygód, niezrównany humor autorki oraz pewien niedosyt. Obiema rękami podpisuję się pod petycją o scalenie "Opiekunki 1 i 2" w jedną okładkę. Co prawda, wyszłoby grube tomiszcze, ale co tam - Olga Gromyko ma w Polszy fanów, którzy by znieśli te drobne niedogodności.
Ogólnie polecam, choć tym razem jako książkę typowo młodzieżową. Wciąga, bawi, aczkolwiek brak w niej czegoś, co wyróżniałoby ją bardziej. W.Renda to troszkę za mało.... Albo ktoś niechcący przyciął jej pazurki.

Co mnie męczy w tej książce, to tajemnice, niedomówienia, przemilczenia. A właściwie ich nadmiar. O ileż bardziej mogłaby przyspieszyć (i tak już szybka) akcja. A tak to w pewnym momencie zaczęłam się niecierpliwić i oczki moje nie mogły już dogonić myśli będących na następnej stronie. Są takie książki, gdzie pokusa przeskoczenia na końcowe kartki jest zbyt duża - a potem...