Wojna widziana oczami belgijskiego nazisty Leona Degrella którego Hitler traktował jak syna. Krwawe aż do bólu opisy ciał zamordowanych żołnierzy. Opisy często nawiązują do cech wyglądu widzianych oczami rasisty. Książka zawiera sporo zdjęć z frontu co również stanowi cenne źródło historyczne. Lektura obowiązkowa dla każdego kto interesuje się tematyką drugiej wojny światowej.

Wojna widziana oczami belgijskiego nazisty Leona Degrella którego Hitler traktował jak syna. Krwawe aż do bólu opisy ciał zamordowanych żołnierzy. Opisy często nawiązują do cech wyglądu widzianych oczami rasisty. Książka zawiera sporo zdjęć z frontu co również stanowi cenne źródło historyczne. Lektura obowiązkowa dla każdego kto interesuje się tematyką drugiej wojny światowej.

Jakiej oceny by nie użyć do określenia własnej oceny tej książki, jej Autor wykonał ogromną pracę. Pomijając fikcyjną postać bohatera "Łaskawych", w przytoczonym szkicu znajdziemy prawdziwe czy też właściwe odniesienia do pamiętników Leona Degrella. Lektura tego szkicu była dla mnie bardzo trudna, czytanie takich zapisów jest po prostu wstrząsające, potworne. Dlaczego więc Jonathan Littell? Jest to prawdziwe studium nad teoriami które w miarę jasny sposób tłumaczą działanie całego mechanizmu "Aparatu Zagłady". Polecam.

Jakiej oceny by nie użyć do określenia własnej oceny tej książki, jej Autor wykonał ogromną pracę. Pomijając fikcyjną postać bohatera "Łaskawych", w przytoczonym szkicu znajdziemy prawdziwe czy też właściwe odniesienia do pamiętników Leona Degrella. Lektura tego szkicu była dla mnie bardzo trudna, czytanie takich zapisów jest po prostu wstrząsające, potworne. Dlaczego więc...

Czytałem i porównywałem postać pana Leona D. z zachwytami nad nim polskich chłopców - skrajnych nacjonalistów i neofaszystów ( m.in. Szturmowców). I dosyć zabawnie to wychodziło.
A sam pan Leon - na pewno niesłychany mitoman i bufon, wręcz karykaturalny w swej bufonadzie. Ale do tego niebezpieczny człowiek z niebezpiecznymi poglądami. zatruwający umysły młodych ludzi i wysyłający ich na śmierć, gdzieś na wschodnim froncie.
Zbrodniarz wojenny i powojenny oszust - szkoda , że nie odpowiedział za swoją nazistowską przeszłość. Żył długo, i pewnie spokojnie sypiał. Śmieszna jest fascynacja polskich nazioli tym kimś.

Czytałem i porównywałem postać pana Leona D. z zachwytami nad nim polskich chłopców - skrajnych nacjonalistów i neofaszystów ( m.in. Szturmowców). I dosyć zabawnie to wychodziło.
A sam pan Leon - na pewno niesłychany mitoman i bufon, wręcz karykaturalny w swej bufonadzie. Ale do tego niebezpieczny człowiek z niebezpiecznymi poglądami. zatruwający umysły młodych ludzi i...

Strukturalistyczna analiza faszyzmu. Anatomia faszystowskiego języka. Psychoanaliza faszystowskiej konstrukcji męskości.

Ot, lektura pozwalająca zrozumieć aktualne nastroje społeczne w Polsce, w XXI wieku.

Gwiazdki przyznaję za tekst o konwulsyjnie zaciskających się odbytach faszystów za każdym razem, gdy powołują się na metaforę "gwałcenia naszych kobiet". Będę to sobie nucić za każdym razem, gdy ta sama metafora zostanie przywołana w dyskursie społecznym przez polskich neonazistów.

Strukturalistyczna analiza faszyzmu. Anatomia faszystowskiego języka. Psychoanaliza faszystowskiej konstrukcji męskości.

Ot, lektura pozwalająca zrozumieć aktualne nastroje społeczne w Polsce, w XXI wieku.

Gwiazdki przyznaję za tekst o konwulsyjnie zaciskających się odbytach faszystów za każdym razem, gdy powołują się na metaforę "gwałcenia naszych kobiet". Będę to...

Wyprawa w głąb duszy nazisty, ale już nie powieściowo, jak w Łaskawych, ale tak naprawdę. Littell niejako "chwyta" za słowa autentyczne postacie, analizuje CO PISALI i JAK to robili, by zrozumieć głębie i duchowość nazisty. Nie bierze przy tym na celownik jakiś ewidentnych katów. Bierze takiego Leona Degrelle - uśmiechniętego "pięknego" chłopca, którego quasi-poetyckie książki do dziś są b. poczytne (a młodzie zaczytuje sie o szlachetnej walce z bolszewikami). Littell nie wie przy tym jak często i gęsto Degrelle kłamał w temacie swojego życiorysu. Jak bardzo "kreował" go w swoich wspomnieniach. Tym bardziej zatem analiza Littella jest arcyciekawa.

Wyprawa w głąb duszy nazisty, ale już nie powieściowo, jak w Łaskawych, ale tak naprawdę. Littell niejako "chwyta" za słowa autentyczne postacie, analizuje CO PISALI i JAK to robili, by zrozumieć głębie i duchowość nazisty. Nie bierze przy tym na celownik jakiś ewidentnych katów. Bierze takiego Leona Degrelle - uśmiechniętego "pięknego" chłopca, którego quasi-poetyckie...

Błahe notatki. Wierzymy autorowi na słowo, że dużo studiował temat zanim napisał bezczelne i wspaniałe Łaskawe.

Błahe notatki. Wierzymy autorowi na słowo, że dużo studiował temat zanim napisał bezczelne i wspaniałe Łaskawe.

5/10

5/10

Bardziej pełen erudycji esej na temat propagandowego języka nazistów niż pełnowymiarowa książka. Lektura uzupełniająca dla osób, które zaintrygowały "Łaskawe" - w jednym z wywiadów Littell wszak wyznał, że sugerował się Degrellem podczas tworzenia postaci Maxa Aue. Chociaż polaryzacja języka nazistowskiego na dwa przeciwstawne pola semantyczne wydaje mi się uproszczeniem sprawy, zbudowanie na tej koncepcji sposobu patrzenia nazistów na świat jest już o wiele ciekawsze. Posłowie Klausa Theweleita, który wchodzi w subtelną polemikę z autorem, czyni tę książkę jeszcze bardziej interesującą, a co więcej - nadaje jej pewnego naukowego sznytu i pozwala umieścić ją w szerszej perspektywie myślowej.

Bardziej pełen erudycji esej na temat propagandowego języka nazistów niż pełnowymiarowa książka. Lektura uzupełniająca dla osób, które zaintrygowały "Łaskawe" - w jednym z wywiadów Littell wszak wyznał, że sugerował się Degrellem podczas tworzenia postaci Maxa Aue. Chociaż polaryzacja języka nazistowskiego na dwa przeciwstawne pola semantyczne wydaje mi się uproszczeniem...

Wątki falliczne a faszyzm, na podstawie żywota Leona Degrelle'a. W sumie jednak bełkot.. Przy okazji nieco rozwiał moje zafrapowanie Littelem jakie zostało mi po lekturze "Łaskawych".

Wątki falliczne a faszyzm, na podstawie żywota Leona Degrelle'a. W sumie jednak bełkot.. Przy okazji nieco rozwiał moje zafrapowanie Littelem jakie zostało mi po lekturze "Łaskawych".