"Zapasowe maski” to książka, w której głos oddano człowiekowi, reprezentującemu niemalże wymarły gatunek ludzi: logicznych, inteligentnych, skromnych, uczciwych, dobrych, solidnych i chroniących swoją prywatność.

Zbigniew Zapasiewicz to nie tylko aktor – gigant. To również niesłychanie interesujący i mądry człowiek, który przez dekady, od początków swojej kariery, skrupulatnie dbał o to, aby mówiło się o nim jedynie w kontekście jego pracy zawodowej. Także on sam dyskutował wyłącznie o swoich scenicznych lub filmowych wyzwaniach, próbach i osiągnięciach. Robił to w wielkim stylu, inteligentnie, z polotem, finezją, ze znajomością swojego rzemiosła i z prawdziwą pasją. To są porywające i niepowtarzalne dialogi.

Ponadto, co mnie osobiście cieszy szczególnie, Zbigniew Zapasiewicz co rusz prowadzi w tej publikacji, mimochodem, porywające mini-wykłady o literaturze, teatrze, o ich teorii i o sztuce w ogóle. Jakie to są perełki!

No rarytas. Ta książka to prawdziwy rarytas

"Zapasowe maski” to książka, w której głos oddano człowiekowi, reprezentującemu niemalże wymarły gatunek ludzi: logicznych, inteligentnych, skromnych, uczciwych, dobrych, solidnych i chroniących swoją prywatność.

Zbigniew Zapasiewicz to nie tylko aktor – gigant. To również niesłychanie interesujący i mądry człowiek, który przez dekady, od początków swojej kariery,...

Wsiąkłam od pierwszej strony. Niesamowita przyjemność obcowania z wielkim aktorem i bardzo mądrym człowiekiem, prawdziwym przedwojennym inteligentem. Przedstawicielem Artystów, których już nie ma, a których z nostalgią wspominam. Aktorów, których każda rola była kreacją.
W wywiadzie- rzece Zapasiewicz mówi o swoim pojmowaniu aktorstwa, wspomina drogę zawodową, role, mówi o nauczaniu w Szkole Teatralnej. Jest dyskretny, skromny, nie szerzy plotek, mało też mówi o swoim życiu prywatnym. Za to dzieli się swoimi przemyśleniami o minionej i obecnej rzeczywistości. Do współczesnych metod pracy w teatrze już nie bardzo przystawał. Wywiad kończy się gorzką konstatacją: „ Wybrałem ten zawód, aby nauczyć się i twórczo w sobie przetworzyć to, co umieli moi poprzednicy.Ta sfera zawodu zgasła i teraz jest przykro i boleśne. Umarły wartości dla których zacząłem to robić. Gdybym wiedział, że tak się stanie, tobym się temu nie poświęcił”.

Wsiąkłam od pierwszej strony. Niesamowita przyjemność obcowania z wielkim aktorem i bardzo mądrym człowiekiem, prawdziwym przedwojennym inteligentem. Przedstawicielem Artystów, których już nie ma, a których z nostalgią wspominam. Aktorów, których każda rola była kreacją.
W wywiadzie- rzece Zapasiewicz mówi o swoim pojmowaniu aktorstwa, wspomina drogę zawodową, role, mówi o...

Zbigniew Zapasiewicz odszedł w 2009 roku i należał do grona najlepszych polskich aktorów. Żyje jeszcze kilku aktorów wielkiego formatu, ale to pokolenie powoli odchodzi i zostaną po nich książki, filmy, wywiady.

„Zapasowe maski” to długa rozmowa z człowiekiem, który pamięta jeszcze czasy przedwojenne, a w szkole teatralnej uczyli go jeszcze wielcy aktorze z tamtego pokolenia. Pochodził z rodziny inteligencko-artystycznej Kreczmarów. Co ciekawe i czego się dowiedziałam z tej książki, Zbigniew Zapasiewicz był uzdolniony matematycznie i najpierw dostał się na chemię, na Politechnikę Warszawską, a dopiero po roku przeniósł się do warszawskiej szkoły teatralnej.

Co mnie szczególnie ujęło w tej rozmowie ? Ogromna świadomość Zbigniewa Zapasiewicza, że gra aktora musi się dostosować do zmieniających się czasów. Pięknie o tym opowiada, że kiedy przyszedł do szkoły teatralnej na początku lat pięćdziesiątych i uczyli ich jeszcze aktorzy przedwojenni, to ich styl gry aktorskiej był już archaiczny i nie wszyscy zdawali sobie z tego sprawę. Aktor musi być na to wyczulony. I potem kolejna refleksja, kiedy był już profesorem w szkole teatralnej w Warszawie, to świadomość, że trzeba patrzeć na tych młodych ludzi z wielką uwagą i słuchać ich, bo to oni lepiej czują te czasy, w których się urodzili, kiedy telewizja i internet są czymś naturalnym dla tego pokolenia. To też wymusza zmianę gry aktorskiej, a starzy aktorzy nie mogą się na to zamykać. Jak to pięknie nazwał, jest coś takiego jak „przemijalność estetyki”. Inna ważna rzecz, o której mówi w kontekście tego zawodu, to fakt, że aktor musi mieć opanowane swoje rzemiosło, czyli np. musi wyraźnie mówić, żeby widz rozumiał każde słowo.

Zbigniew Zapasiewicz miał również odwagę przyznać, że choroba alkoholowa miała duży wpływ na jego życie prywatne, ale umiał ją w porę opanować.

Pięknie mówi również o swoim małżeństwie z aktorką Olgą Sawicką, kiedy on pięćdziesięcioletni wykładowca szkoły teatralnej musiał przekonywać ją, 23-letnią studentkę, żeby zdecydowała się na związek ze starszym dużo partnerem. Jest to niezwykłe u mężczyzny, żeby potrafił otwarcie się powiedzieć, ile jego żona, jako aktorka straciła na tym, że się z nim związała.

Na końcu książki, inni aktorzy i reżyserzy opowiadają o Zbigniewie Zapasiewiczu. Ciekawa wypowiedź Mai Komorowskiej o jego braku egoizmu na scenie i wsłuchaniu się w partnera, kiedy grali razem w sztuce teatralnej „Kwartet” i jak ją uratował, gdy zapomniała kwestii.

I jeszcze słowa Michała Żebrowskiego o Zapasiewiczu, jako wspaniałym profesorze aktorstwa.

„Zapasowe maski” to ciekawa i mądra rozmowa z człowiekiem, którego już nie ma, znakomitym polskim aktorem. To książka dla osób lubiących czytać o polskich, dobrych aktorach i teatrze.

Zbigniew Zapasiewicz odszedł w 2009 roku i należał do grona najlepszych polskich aktorów. Żyje jeszcze kilku aktorów wielkiego formatu, ale to pokolenie powoli odchodzi i zostaną po nich książki, filmy, wywiady.

„Zapasowe maski” to długa rozmowa z człowiekiem, który pamięta jeszcze czasy przedwojenne, a w szkole teatralnej uczyli go jeszcze wielcy aktorze z tamtego...

Kolejny z wybitnych aktorów, który bardzo zapadł w mojej pamięci. Jak wynika z książki, Zbigniew Zapasiewicz bardziej cenił role teatralne, niechętnie udzielając się w filmie. Ale jeżeli to tylko ułamek co mógł pokazać na taśmie filmowej, to nie zmienia mojego podziwu dla jego talentu. Zapamiętałem przede wszystkim nienaganną dykcję i niezwykłą umiejętność kreowania nastroju głosem. Niby to tylko rzemiosło, ale na jakim poziomie! Nie wyobrażam sobie innego aktora w roli docenta Szelestowskiego w „Barwach ochronnych.” Bardzo cenię role w filmach „Za ścianą”, „CK Dezerterach”, „Psach” czy „Uroku wszetecznym.” Dzięki niemu poznałem twórczość Zbigniewa Herberta, za co jestem ogromnie wdzięczny.
Wielce zajmująca książka, traktująca o budowaniu roli – nawet z użyciem bardzo skromnych środków, o pracy na deskach teatralnych, niełatwych wyborach życiowych i doświadczeniach dyrektorskich w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. To również kolejna cegiełka do historii teatru w Polsce. Jedyny mankament widzę w szacie edytorskiej; choć wybrano elegancką twardą oprawę, to okładka niezbyt efektowna. Powiedzenie: „nie osądzaj książki po okładce” znajduje tutaj pełne uzasadnienie. Natomiast użyta dość drobna czcionka męczy wzrok – może wystarczyłoby zastosowania więcej światła między wierszami? Czytelnik ma wrażenie nadmiernego ścisku, co utrudnia czytanie. Poza tym bez zastrzeżeń.

Kolejny z wybitnych aktorów, który bardzo zapadł w mojej pamięci. Jak wynika z książki, Zbigniew Zapasiewicz bardziej cenił role teatralne, niechętnie udzielając się w filmie. Ale jeżeli to tylko ułamek co mógł pokazać na taśmie filmowej, to nie zmienia mojego podziwu dla jego talentu. Zapamiętałem przede wszystkim nienaganną dykcję i niezwykłą umiejętność kreowania...

miał szczęście trafić na Zanussiego

miał szczęście trafić na Zanussiego

Książka szczególnie dla tych którzy nie wyobrażają sobie życia bez teatru. Opowiada o nim prawdziwy mistrz polskiej sceny...

Książka szczególnie dla tych którzy nie wyobrażają sobie życia bez teatru. Opowiada o nim prawdziwy mistrz polskiej sceny...

Zbigniewa Zapasiewicza od lat darzę ogromną sympatią i szacunkiem za jego wielki talent i ekranową (scenicznej, niestety, poza Teatrem TV, nie znam) osobowość - choć o tej ostatniej trudno mówić tak jednoznacznie, skoro był jednym z tych mistrzów, którzy przeobrażają się dla każdej roli (podczas gdy zdarzają się też tacy, którzy zawsze grają siebie). W filmach grywał zwykle inteligentów, naukowców, oficerów, dyplomatów (choć ja szczególnie ciepło wspominam jego Cygana ze średniometrażowego filmu tv "Ostatnie takie trio") - i był zawsze w tych rolach niesamowicie wiarygodny, bez względu na to, czy wzbudzał sympatię, czy wręcz przeciwnie. To nie był Zapasiewicz grający senatora, docenta, ambasadora - to byli oni sami, tyle że Zapasiewicz dawał im swoją twarz, swój ruch i niezapomniany głos. Teatr przyniósł mu możliwość większej różnorodności, wielbiciele Teatru TV równi mi wiekiem na pewno pamiętają jego Kubusia fatalistę, pana Cogito czy podwójną rolę Prospera/Kalibana.

Zbigniew Zapasiewicz - dla mnie wielki artysta, a raczej Artysta! Z takimi jak on powoli przemija pewna epoka i wielkość aktorskiego fachu, łącząca nienaganne opanowanie rzemiosła, talent i instynkt w budowaniu roli, o czym nie śniło się większości tzw. gwiazd współczesnych telewizyjnych seriali-tasiemców. W tej książce opowiada o swym życiu zawodowym, marginalnie o osobistym (nigdy nie sprzedawał swej prywatności, za co szanuję go tym bardziej),o aktorskiej profesji i o tym, jak ona się zmienia. Wszystko pięknym językiem, a dodatkowo, w przypadku audiobooka, osobiście, tym zawsze rozpoznawalnym głosem - co czyni przyjemność z obcowania chwilę z Artystą tym większą.

Zbigniewa Zapasiewicza od lat darzę ogromną sympatią i szacunkiem za jego wielki talent i ekranową (scenicznej, niestety, poza Teatrem TV, nie znam) osobowość - choć o tej ostatniej trudno mówić tak jednoznacznie, skoro był jednym z tych mistrzów, którzy przeobrażają się dla każdej roli (podczas gdy zdarzają się też tacy, którzy zawsze grają siebie). W filmach grywał zwykle...

Wielki aktor i człowiek, który jest istotną częścią pięknej historii naszego filmu i teatru. Niestety Pani przesłuchująca zbyt sztywno, przeciętnie. Wyobraźcie sobie zapis rozmowy Zapasiewicza z Zanussim... byłaby to uczta. A tak mamy tylko konwersację na dobrym poziomie.

Wielki aktor i człowiek, który jest istotną częścią pięknej historii naszego filmu i teatru. Niestety Pani przesłuchująca zbyt sztywno, przeciętnie. Wyobraźcie sobie zapis rozmowy Zapasiewicza z Zanussim... byłaby to uczta. A tak mamy tylko konwersację na dobrym poziomie.

"Zapasowe maski" to wywiad-rzeka z nieodżałowanym, wybitnym aktorem, Zbigniewem Zapasiewiczem. Co ciekawe, artysta sam czyta swoje kwestie i to na pewno jedna z największych zalet audiobooka.

Zapasiewicz z wielką klasą opowiada o swojej pracy w teatrach i na planach filmowych. Dużo miejsca poświęca konkretnym osobom, zwłaszcza reżyserom i kolegom po fachu.
Bardzo ciekawe i głębokie są jego refleksje na temat pracy aktora, którą pojmuje jako misję.
Widać, że Zapasiewicz był człowiekiem skupionym na tym, co robi, całą duszą oddanym kreowanym rolom. Nie zabiegał o sławę i miał bardzo krytyczny stosunek do tych aktorów, którzy potrafią "sprzedać się" dla popularności, pieniędzy i tego, co dziś nazywamy lansem.

W książce znaleźć można także fragmenty poświęcone ulubionym rolom i książkom, zależnościom świata kultury od polityki i mediów, a także refleksje na tematy społeczne.

Aktor, który zawsze bardzo strzegł swojej prywatności, niewiele opowiada o swoim życiu osobistym, więc ci, którzy szukają w tego typu książkach taniej sensacji, będą srodze zawiedzeni.
Ucieszą się natomiast miłośnicy talentu Zbigniewa Zapasiewicza i stworzonych przez niego niezapomnianych kreacji, gdyż temu tematowi aktor poświęca dużo miejsca.
Bardzo spodobały mi się wspomnienia poświęcone przygotowywaniu się do różnych ról, rozważania na temat kondycji polskiej kinematografii i teatru, a także smakowite anegdoty - niezmiennie ciekawe i trzymające poziom.

Wielka szkoda, że odchodzą wielcy aktorzy, którzy potrafili nie tylko świetnie grać, ale i opowiadać w tak zajmujący i mądry sposób, że można by ich słuchać bez końca.

"Zapasowe maski" to wywiad-rzeka z nieodżałowanym, wybitnym aktorem, Zbigniewem Zapasiewiczem. Co ciekawe, artysta sam czyta swoje kwestie i to na pewno jedna z największych zalet audiobooka.

Zapasiewicz z wielką klasą opowiada o swojej pracy w teatrach i na planach filmowych. Dużo miejsca poświęca konkretnym osobom, zwłaszcza reżyserom i kolegom po fachu.
Bardzo ciekawe...

ZWIERZENIA AKTORA-INTELEKTUALISTY

Zapasiewicz był jednym z moich ukochanych aktorów, w tej książce, wydanej w formie wywiadu-rzeki, opisuje swoje życie osobiste i artystyczne bardzo pięknie i bardzo szczerze, nie unikając trudnych tematów: swojego problemu alkoholowego, swojego średnio udanego życia osobistego, a także niepowodzeń w pracy zawodowej, jak kompletnie nieudana dyrektura Teatru Dramatycznego, która doprowadziła go do zawału serca. Ale mówmy tu o osiągnięciach, po pierwsze jest to aktor pokolenia którego już prawie nie ma, pokolenia które nie dbało o popularność, pokolenia o wysokich standartach etycznych i zawodowych. Na początku mówi on sporo o szkole warszawskiej, gdzie studiował w latach pięćdziesiątych, i gdzie profesorowie wpoili mu rzemiosło, fascynujące rzeczy o tym rzemiośle mówi. I jeszcze wpoili mu zasady moralne: trzeba grać dobrze, i nie dbać o popularność i pieniądze, jak popularność i przyjdzie to dobrze, a jak nie to też dobrze. I on się do tego stosował przez całe życie! Brzmi jak bajka o żelaznym wilku w dzisiejszych czasach, gdy wielcy aktorzy grają w Klanie, i tańczą na lodzie. Mówi też fascynujące rzeczy o teatrach w których pracował, o warsztacie aktorskim, o pracy z Jerzym Jarockim, o kulisach powstania filmu `Za ścianą’, o przywiązaniu go do roli docentów, a najbardziej cenił rolę weselnego skrzypka z filmu `Ostatnie takie trio’ w którym zresztą zagrał genialnie. Czyta się to świetnie, bo Zapasiewicz był aktorem intelektualistą (rzadki to gatunek),i potrafił mówić o aktorstwie głęboko i ciekawie. Nie ma już takich aktorów... Na końcu książki wypowiadają się jego koledzy, nie czuje się tam wielkiej sympatii do Zapasiewicza, zdaje się że był w środowisku outsiderem. Cieplejsze uczucia pokazuje tylko jego ulubiony uczeń – Michał Żebrowski.
Piękna, głęboka książka, przedstawiająca rzetelnie tego wspaniałego aktora i wiele mówiąca o sztuce aktorskiej.

ZWIERZENIA AKTORA-INTELEKTUALISTY

Zapasiewicz był jednym z moich ukochanych aktorów, w tej książce, wydanej w formie wywiadu-rzeki, opisuje swoje życie osobiste i artystyczne bardzo pięknie i bardzo szczerze, nie unikając trudnych tematów: swojego problemu alkoholowego, swojego średnio udanego życia osobistego, a także niepowodzeń w pracy zawodowej, jak kompletnie...