Muszę się zgodzić z opiniami. Książka jakby podzielona na dwie zupełnie różniące się części. I choć pierwszą o rozwijającej się miłości Daszy i Marcina czytało się jako tako tak druga, związana już z rzeczywistością, w której przychodzi im się zmierzyć była fascynująca.

Autorka świetnie nakreśliła miłość dwojga dorosłych ludzi. I nie była to miłość z fajerwerkami, wielką zazdrością, czułymi słówkami. Była dojrzała, przynosząca wiele wątpliwości, wiele przemyśleń. Wspólne życie dwojga dorosłych, którzy zmagają się z rzeczywistością brutalnie stawia ich przed wydarzeniem, które na zawsze odbijać się będzie czkawką. Wydarzenie, które nigdy nie doprowadzi ich życia do stanu sprzed traumy. Choroba córki Poli pokazuje jak rodzic walczy o godne życie niepełnosprawnego dziecka.

Podziwiam za odważne poruszenie tematu niepełnosprawności.

Muszę się zgodzić z opiniami. Książka jakby podzielona na dwie zupełnie różniące się części. I choć pierwszą o rozwijającej się miłości Daszy i Marcina czytało się jako tako tak druga, związana już z rzeczywistością, w której przychodzi im się zmierzyć była fascynująca.

Autorka świetnie nakreśliła miłość dwojga dorosłych ludzi. I nie była to miłość z fajerwerkami, wielką...

Gdybym mogła to podzieliłabym tę książkę na pół i pierwszą część opowiadającą o przeszłości Daszy i Marcina oraz o ich spotkaniu po latach oceniłabym dość nisko, bo niesamowicie się przy niej wynudziłam, natomiast dalszą część, kiedy już mamy do czynienia ze związkiem ich obojga i wspólną walką o lepsze życie dla Poli oceniłabym dość wysoko. Głównie ze względu na poruszony w nim temat choroby i niepełnosprawności oraz odbicie realiów, z jakimi muszą się zmagać osoby, które cierpią na tego typu problemy.

Bardzo fajnym rozwiązaniem w przypadku tej książki okazało się zastosowanie dwóch narratorów. Możemy poznać historię widzianą oczami Daszy, ale też Marcina i zobaczyć jak każde z nich odbiera sytuacje, z którymi się spotykają. Dasza jako kobieta po rozwodzie ze zbuntowaną nastoletnią córką i Marcin po rozstaniu z kobietą, która żąda od niego alimentów na koty. Razem tworzą mieszankę wybuchową, ale uczą się życia razem, funkcjonowania w polskiej rzeczywistości i starają się stawiać czoła spadającym na nich problemom.

Myślę, że książka spodoba się osobom lubiącym historie miłosne, ja nie jestem ich fanką, dlatego pierwsza połowa książki była dla mnie katorgą. Dopiero później zaczyna się ta część, która pochłonęła mnie bez reszty - wspólne życie, drugie dziecko, problemy, choroba Poli. Podziwiam ludzi, którzy mimo tylu przeciwności losu z uporem dążą do upragnionego celu i są skłonni do tak wielu wyrzeczeń.

To poruszająca książka, jednak nie z kategorii tych, które wyciskają łzy. Działa na nasz umysł i porusza nas do refleksji na temat tego, dlaczego złe rzeczy spotykają dobrych ludzi.

Gdybym mogła to podzieliłabym tę książkę na pół i pierwszą część opowiadającą o przeszłości Daszy i Marcina oraz o ich spotkaniu po latach oceniłabym dość nisko, bo niesamowicie się przy niej wynudziłam, natomiast dalszą część, kiedy już mamy do czynienia ze związkiem ich obojga i wspólną walką o lepsze życie dla Poli oceniłabym dość wysoko. Głównie ze względu na poruszony ...

Czytałam dawno temu, ale wciąż pamiętam.
Zaczyna się jak romans a kończy jak reportaż o nierównej walce o zdrowie dziecka. Gdzie po jednej stronie mamy matkę i ojczyma (nie zawsze ojczym jest potworem, często bywa lepszym opiekunem niż ojciec biologiczny) a po drugiej stronie...WSZYSTKO. Od właśnie biologicznego ojca zaczynając poprzez system opieki zdrowotnej aż po samą chorobę.
Poruszająca lektura.

Czytałam dawno temu, ale wciąż pamiętam.
Zaczyna się jak romans a kończy jak reportaż o nierównej walce o zdrowie dziecka. Gdzie po jednej stronie mamy matkę i ojczyma (nie zawsze ojczym jest potworem, często bywa lepszym opiekunem niż ojciec biologiczny) a po drugiej stronie...WSZYSTKO. Od właśnie biologicznego ojca zaczynając poprzez system opieki zdrowotnej aż po samą...

Kobieta po przejściach i mężczyzna z przeszłością…
Kiedy zejdą się po latach - zaczną się wspomnienia.
Wędrówki po wspólnej przeszłości.
A kiedy pomyślą, że los w końcu się do nich uśmiechnął… cały świat stanie na głowie…. i zacznie się walić.
Przypadek sprawił, że przeczytałam książkę, która jest tak bardzo na czasie. Obnaża naszą polską rzeczywistość w temacie niepełnosprawności. Pokazuje bezsilność walczących o podstawowe potrzeby niepełnosprawnego dziecka. Zmęczenie, cierpienie, bezradność… i ciągłą walkę. Bez końca.
Proza życia i jedna wielka lekcja pokory – o tym jest książka.
I o tym, jak ważna jest miłość i wsparcie drugiej osoby!
Czy pojawi się nadzieja? Zapali światełko w tunelu?

„Dlaczego złe rzeczy przydarzają się dobrym ludziom?”

Kobieta po przejściach i mężczyzna z przeszłością…
Kiedy zejdą się po latach - zaczną się wspomnienia.
Wędrówki po wspólnej przeszłości.
A kiedy pomyślą, że los w końcu się do nich uśmiechnął… cały świat stanie na głowie…. i zacznie się walić.
Przypadek sprawił, że przeczytałam książkę, która jest tak bardzo na czasie. Obnaża naszą polską rzeczywistość w temacie...

'' Takie rodzinne szczęście to masz w reklamach margaryny , nasza rodzina będzie normalna ''

Książkę złapałam w biegu w bibliotece . Nie miałam za dużo czasu i można powiedzieć że chwyciłam co było pod ręką . Kiedy już zaczęłam się jej przyglądać z zamiarem czytania , okazało się że okładka , jak dla mnie nie wyglądała zbyt zachęcająco . Dwa serca w wodzie , opis też był niespecjalnie porywający . Pomyślałam sobie , ależ mi się trafiło , jakieś ckliwe romansidło , jakiś polski harlequin o spotkaniu po latach , o odgrzanej miłości i tym podobne bla blanie , czyli to czego najbardziej nie lubię i właściwie nie czytuję . Jak się okazało , dostałam prztyczka w nos za swoją arogancję i kolejną nauczkę , że książek naprawdę nie ocenia się po okładkach . Ta pozycja okazała się smutną i gorzką historią , chociaż na początku jest i trochę słodko , ale nie lukrowato . Dasza (Daria) i Marcin chodzili razem do liceum . On ją skrycie kochał , ale bardzo się starał by tego nie okazać , ona nie kochała (lub jeszcze wtedy nie wiedziała że kocha ) , traktowała go jak przyjaciela z którym można porozmawiać dosłownie o wszystkim . Po szkole ich drogi się rozeszły . Marcin wyjechał do Ameryki ożenił się z Amerykanką i stworzył świetnie prosperującą firmę konsultingową . Dasza zaczęła pracować jako aktorka teatru lalek , urodziła córkę Polę i jakoś próbowała funkcjonować w ówczesnej polskiej rzeczywistości . Kiedy się spotykają ponownie jest rok 2002 , oboje przyjeżdżają na spotkanie jubileuszowe do białostockiego liceum . Jak to w życiu bywa , mówiąc słowami pięknej piosenki Agnieszki Osieckiej

'' A gdy się zejdą, raz i drugi,
kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,
bardzo się męczą, męczą przez czas długi,
co zrobić, co zrobić z tą miłością. ''

[Czy te oczy mogą kłamać - Agnieszka Osiecka]

Dasza i Marcin znają się tyle lat i jednocześnie odkrywają się na nowo . Z jednej strony są te motyle w brzuchu , ale inne niż te w czasach nastoletnich . Z drugiej strony realne życie . Krnąbrna nastolatka wykrzykująca raz po raz '' nie masz prawa , nie jesteś moim ojcem '' i '' oto Polska właśnie '' , kiedy Marcin spotyka się z kuriozalnymi absurdami polskiego prawa . Kiedy nie może dostać dowodu osobistego , bo nie ma książeczki wojskowej , a książeczki wojskowej mu nie wydadzą bo nie posiada dowodu osobistego . Jednak jakoś powoli pchają to życie do przodu . Nagle następuje wielkie BUM ! . Zdarza się coś czego nikt nie przewidział i na co nikt nie był przygotowany . Pola , córka Daszy z pierwszego małżeństwa staje się niemal z dnia na dzień osobą fizycznie nie sprawną , rzeczywistość zmienia się diametralnie . Książka jest podzielona na duże rozdziały , tak jakby '' przed '' i '' po '' jakimś znamiennym wydarzeniu . Rozdziały sygnowane są wersami z piosenek Starego Dobrego Małżeństwa , co dodaje im kolorów i emocji . A naprzemienna narracja Daszy i Marcina pozwala dowiedzieć się jak różnie czasami widzą swoje bycie razem . Autorka nie ocenia i nie moralizuje , bardzo krótko , wręcz skąpo maluje przed czytelnikiem '' pudowe kamienie '' z jakimi muszą się zmierzyć Dasza i Marcin . Jak chociażby siedziby instytucji bez udogodnień dla ludzi na wózkach , czy miejsca parkingowe dla tychże , zajmowane przez na przykład kobiety w ciąży . Książka jest bardzo ciekawa pokazuje polskie realia , prawa , służbę ? zdrowia , czy mentalność naszych rodaków . Ale żeby nie było , są też i pozytywy , które czasami nadchodzą z najmniej przewidzianej strony , jak na przykład była żona Marcina która zrzeka się alimentów . Postacie są bardzo wiarygodne , w niczym nie przesadzone , jedynie postać Marcina mogłaby być trochę bardziej dynamiczna , niemal wcale nie widać u niego buntu z racji zaistniałej sytuacji , a trudno mi uwierzyć , że nawet ani razu się nie upił z tego powodu . Poza tym nie mam książce nic do zarzucenia . Czasem książki z tych '' złapanych w biegu '' okazują się świetnymi lekturami . Polecam .

'' Takie rodzinne szczęście to masz w reklamach margaryny , nasza rodzina będzie normalna ''

Książkę złapałam w biegu w bibliotece . Nie miałam za dużo czasu i można powiedzieć że chwyciłam co było pod ręką . Kiedy już zaczęłam się jej przyglądać z zamiarem czytania , okazało się że okładka , jak dla mnie nie wyglądała zbyt zachęcająco . Dwa serca w wodzie , opis też był...

Przykuta do szpitalnego łóżka skazana byłam na przypadkowe książki. Przeważnie pożyczane od sąsiadek lub przynosiła mi jej mama (uwielbia polską literaturę kobiecą). Nie mam nic przeciwko, a niech sobie piszą...ale! To co zauważyłam: 1. bohaterka jest polską Bridget Jones, co jest smutne, bo Bridget Jones była fajna, a polska jej wersja jest przygnębiająca. 2. główna bohaterka marzy o miłości, a jest smutną szarą myszką (zawsze). 3. jeśli bohaterka ma męża i dzieci- zawsze ma z nimi ogromne problemy.

Przykuta do szpitalnego łóżka skazana byłam na przypadkowe książki. Przeważnie pożyczane od sąsiadek lub przynosiła mi jej mama (uwielbia polską literaturę kobiecą). Nie mam nic przeciwko, a niech sobie piszą...ale! To co zauważyłam: 1. bohaterka jest polską Bridget Jones, co jest smutne, bo Bridget Jones była fajna, a polska jej wersja jest przygnębiająca. 2. główna...

Na okładce jest napisane, że można się podzielić swoimi wrażeniami lub porozmawiać z pierwowzorami bohaterów powieści na witrynie www.kamienwsercu.pl.
Niestety ta witryna nie istnieje. A szkoda, bo bardzo zaintrygowała mnie ta historia. Dlatego, że jest tak realistyczna. Czy smutna? Może właśnie szczęśliwa. Zależy, z której strony na nią popatrzymy...

Na okładce jest napisane, że można się podzielić swoimi wrażeniami lub porozmawiać z pierwowzorami bohaterów powieści na witrynie www.kamienwsercu.pl.
Niestety ta witryna nie istnieje. A szkoda, bo bardzo zaintrygowała mnie ta historia. Dlatego, że jest tak realistyczna. Czy smutna? Może właśnie szczęśliwa. Zależy, z której strony na nią popatrzymy...

Marcin przyjechał ze Stanów, jego przyjaciel, Andrzej Maziuk zabił się na trasie, a z Helen się rozwodzi.
Polska wita go pomidorówką z ryżem, skrzynką po cygarach wyjętą z trumny Maziuka i klasowym spotkaniem.
Pół życia musiało upłynąć zanim powiedział szkolnej miłości, Daszy (Darii) - kocham. Teraz ona zbiera odwagę i wyrabia wizę, by do niego przyjechać, a on szuka sposobu, by nie płacić alimentów dwójce kotów, jego (prawie) byłej żony.
Akcja w dużej mierze obraca się w PRL- u. Autorka stworzyła wyjatkowy klimat wspomnień: poezje Stachury, papierosy Albańskie, wódka z Pewexu.
Chce się czytać (co jest o tyle ciekawe, że to nawet nie moje czasy).
Czuć w narracji Daszy i Marcina pewną pokorę wobec przeszłych doświadczeń i branie życia, takim jakie jest.
Polsko - amerykańsko - prl- owska, życiowa historia (również) o milosci.
W większości to obyczaj.
Książka o rozwodach, amerykańskim śnie, polonistach i aktorach, samotnym rodzicielstwie, zdradzie, chorobie...
Słowem, o wszystkim.
Ten szeroki zakres poruszanych tematów wpłynął na zaniżenie oceny. Pod koniec nużyły mnie coraz to nowe zmiany i problemy.

Marcin przyjechał ze Stanów, jego przyjaciel, Andrzej Maziuk zabił się na trasie, a z Helen się rozwodzi.
Polska wita go pomidorówką z ryżem, skrzynką po cygarach wyjętą z trumny Maziuka i klasowym spotkaniem.
Pół życia musiało upłynąć zanim powiedział szkolnej miłości, Daszy (Darii) - kocham. Teraz ona zbiera odwagę i wyrabia wizę, by do niego przyjechać, a on szuka...

Zachęcona przez mamę, zaczęłam czytać tę książkę, ale nie udało mi się jej dokończyć. Najpierw mnie okropnie denerwowała Dasza, potem jej córka. Zdecydowanie nie polecam. Dwie gwiazdki za postać Marcina.

Zachęcona przez mamę, zaczęłam czytać tę książkę, ale nie udało mi się jej dokończyć. Najpierw mnie okropnie denerwowała Dasza, potem jej córka. Zdecydowanie nie polecam. Dwie gwiazdki za postać Marcina.

Historia jak życie: "Trochę chmur, trochę słońca/Coś z początku, coś z końca/Trochę pieprzu, ciut mięty/Część dróg prostych, część krętych" (A. Ozga). Wielu z nas odnajdzie w niej jakąś cząstkę siebie, swojej własnej historii. Polecam.

Historia jak życie: "Trochę chmur, trochę słońca/Coś z początku, coś z końca/Trochę pieprzu, ciut mięty/Część dróg prostych, część krętych" (A. Ozga). Wielu z nas odnajdzie w niej jakąś cząstkę siebie, swojej własnej historii. Polecam.