Moje pierwsze spotkanie z Zafónem właśnie dobiegło końca. Aż trudno mi uwierzyć, że książka ta czekała na mojej półce pięć lat, a sam autor - chociaż zewsząd słyszałam ochy i achy nad jego twórczością- nie przykuł mojej uwagi. Dopiero cytat, na który natknęłam się wręcz mimochodem, sprawił, że zapragnęłam sięgnąć po jego prozę. I bardzo dobrze, że tak się stało, bo już dawno nie czytałam tak ciekawej książki młodzieżowej.

Co prawda opowieść kierowana jest raczej do młodszej grupy czytelników, ale sam pisarz, w przedmowie rzekł, że chciałby, aby niezależnie od wieku, każdy znalazł w tej historii coś dla siebie i wracał do niej z nostalgią po latach. I tak chyba rzeczywiście jest, bo książka ta niesie pewne uniwersalne przesłanie, ale do niego wrócę na końcu.

Główny motyw powieści dość mocno skojarzył mi się z ,,Sklepikiem z marzeniami'' autorstwa Stephena Kinga. W przypadku Króla mieliśmy naprawdę niezwykły pomysł, który został kiepsko wykorzystany i bardzo, bardzo złe zakończenie. Debiut Hiszpana był na szczęście zupełnie inny. Finał historii jest zaskakujący, nie spodziewałam się czegoś takiego - tym bardziej pozycji, kierowanej raczej do dzieci niż dorosłych. Sama fabuła, chociaż nieskomplikowana, jest ciekawa, intrygująca, poprowadzona w spójny i logiczny sposób. Na największą uwagę zasługuje jednak coś innego. A mianowicie, chodzi mi o niezwykłą umiejętność malowania słowem obrazów w umyśle czytelnika, którą posiadł Zafón. I to jakim słowem! Piękny, zgrabny styl, klimatyczny... Nawet nie wiem jak to opisać, niestety ja nie posiadam takiego daru. :D

,,Każdy z nas ma życzenie, i to nie jedno, a tysiące. A życie nader rzadko daje nam sposobność ich urzeczywistnienia (...) Ale błędem, poważnym błędem jest wiara w to, że można ziścić swoje marzenia, nie dając nic w zamian''.

To właśnie przesłanie niesie za sobą ta opowieść. Marzenia nic nie kosztują, ale ich ziszczenie owszem. Tylko czy to oznacza, że nie należy marzyć? Aby poznać odpowiedź na to pytanie musicie przeczytać ,,Księcia mgły''.

Moje pierwsze spotkanie z Zafónem właśnie dobiegło końca. Aż trudno mi uwierzyć, że książka ta czekała na mojej półce pięć lat, a sam autor - chociaż zewsząd słyszałam ochy i achy nad jego twórczością- nie przykuł mojej uwagi. Dopiero cytat, na który natknęłam się wręcz mimochodem, sprawił, że zapragnęłam sięgnąć po jego prozę. I bardzo dobrze, że tak się stało, bo już...