Warto przeczytać dla rewelacyjnego opowiadania "Ci, którzy odchodzą z Omelas ". To dystopia, która dziś jest na porządku dziennym.

Warto przeczytać dla rewelacyjnego opowiadania "Ci, którzy odchodzą z Omelas ". To dystopia, która dziś jest na porządku dziennym.

Przepiękne, dające do myślenia opowiadania przeczytane w jedną noc. Zostają w pamięci.

Przepiękne, dające do myślenia opowiadania przeczytane w jedną noc. Zostają w pamięci.

Trochę czasu minęło od kiedy przeczytałam ostatnie zdanie „Tych, którzy
odchodzą z Omelas”. Miesiąc temu. Dwa miesiące. Może nawet trzy. Jednak gdzieś cały czas opowiadanie kołacze mi się w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Opowiadanie jest krótkie, z pozoru kilka kartek, kilka stron wypełnionych czarnym tuszem, przez które przepłynie się wzrokiem by móc rozpocząć przygodę z kolejną częścią „Wszystkich stron świata”. W moim przypadku jednak tak nie było, po przeczytaniu historii nie kontynuowałam czytelniczej podróży, zatrzymałam się w miejscu, zamyślona, lekko wstrząśnięta, pełna emocji.
„Ci, którzy odeszli z Omelas” to z pozoru prosta konstrukcyjnie historia. Narrator wprowadza nas do miasta idealnego, utopijnego, tytułowego Omelas, które wolne jest od wszelkich chorób i ograniczających zasad. Wszyscy są szczęśliwi, wszystko jest piękne, miejsce wydawałoby się, o którym marzy każdy, dla siebie, swoich bliskich, dzieci. Ale okazuje się, że wszystko ma swoją cenę i ta właśnie cena sprawia, że opowiadanie z cudownej historii staje się trudnym moralnie problemem, który czytelnik rozważa w swojej głowie wraz z opowiadającym. W Omelas, tej cudownej krainie drzemie bowiem „zło”, na które zgadza się każdy mieszkaniec. Każdy?
Opowiadanie pozostawia w głowie mnóstwo pytań, mnóstwo emocji, które zdają się z dnia na dzień coraz bardziej blaknąć, choć pozostają gdzieś na zawsze. Ursula Le Guin w przerażający wręcz sposób odkrywa ludzką naturę i naturę ludzkich sumień. Wydaje mi się, że „Tych którzy odchodzą z Omelas” nie da się po prostu przeczytać, trzeba to po prostu przeżyć na swój własny sposób.
Przechodząc od razu do kolejnego opowiadania lub zatrzymując się na chwilę.

Trochę czasu minęło od kiedy przeczytałam ostatnie zdanie „Tych, którzy
odchodzą z Omelas”. Miesiąc temu. Dwa miesiące. Może nawet trzy. Jednak gdzieś cały czas opowiadanie kołacze mi się w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Opowiadanie jest krótkie, z pozoru kilka kartek, kilka stron wypełnionych czarnym tuszem, przez które przepłynie się wzrokiem by móc rozpocząć...

Często wracałam do tych opowiadań w czasach liceum i później. Po prostu fantastyczne i magiczne ;-)

Często wracałam do tych opowiadań w czasach liceum i później. Po prostu fantastyczne i magiczne ;-)

Nie nudziłam się ani przez moment. Bo to nie jest typowa fantastyka, która skupia się na akcji i rozwiązywaniu problemów. To niezwykłe studium psychologiczne bardzo różnych postaci. Widać zainteresowanie autorki ludzkim umysłem - próbuje odpowiedzieć na pytanie czym jest i czym nie jest - a także fizyką kwantową i buddyzmem - choć nie napisała o żadnym wprost. Dla mnie perełka, która stanie na najwyższej półce.

Nie nudziłam się ani przez moment. Bo to nie jest typowa fantastyka, która skupia się na akcji i rozwiązywaniu problemów. To niezwykłe studium psychologiczne bardzo różnych postaci. Widać zainteresowanie autorki ludzkim umysłem - próbuje odpowiedzieć na pytanie czym jest i czym nie jest - a także fizyką kwantową i buddyzmem - choć nie napisała o żadnym wprost. Dla mnie...

Jedna z pierwszych książek fantastycznych, jakie świadomie przeczytałam i oczarowanie niewiarygodnym wręcz bogactwem światotwórstwa, tematów, gatunków (choć jak miałam dwanaście lat zapewne nie nazywałam tak tego). Tu jest wszystko od space opery po fantasy, realizm magiczny, obyczajówkę z lekkim twistem fantastycznym. Nie bardzo pamiętam tylko czterech ostatnich opowiadań - albo nie było ich w pierwszym wydaniu, albo akurat ich nie zapamiętałam, z wszystkich pozostałych po latach zostały dość konkretne wspomnienia. Z kolei dwa pierwsze, "Naszyjnik Semley" i "Kwiecień w Paryżu" to dla mnie top ukochanych opowiadań wszech czasów.

Jedna z pierwszych książek fantastycznych, jakie świadomie przeczytałam i oczarowanie niewiarygodnym wręcz bogactwem światotwórstwa, tematów, gatunków (choć jak miałam dwanaście lat zapewne nie nazywałam tak tego). Tu jest wszystko od space opery po fantasy, realizm magiczny, obyczajówkę z lekkim twistem fantastycznym. Nie bardzo pamiętam tylko czterech ostatnich opowiadań...

Po przeczytaniu kilku początkowych opowiadań byłam zawiedziona. Były tak krótkie, że nie zdążyłam się wczuć w sytuacje a one się już kończyły. Na szczęście sytuację ratuje tu kilka dłuższych opowiadań. Szczególnie polecam: "Dziewięć śmierci" oraz "Szerzej niż imperia i wolniej".

Po przeczytaniu kilku początkowych opowiadań byłam zawiedziona. Były tak krótkie, że nie zdążyłam się wczuć w sytuacje a one się już kończyły. Na szczęście sytuację ratuje tu kilka dłuższych opowiadań. Szczególnie polecam: "Dziewięć śmierci" oraz "Szerzej niż imperia i wolniej".

Przekrojowy zbiór opowiadań, idealny, żeby rozpocząć swoją przygodę z humanistyczną fantastyką Ursuli Le Guin. Na mnie największe wrażenie wywarły opowiadania ze świata Ekumeny, ale myślę, że każdy, kto nie ma alergii na klasyczną fantastykę znajdzie w tej książce coś dla siebie.

Przekrojowy zbiór opowiadań, idealny, żeby rozpocząć swoją przygodę z humanistyczną fantastyką Ursuli Le Guin. Na mnie największe wrażenie wywarły opowiadania ze świata Ekumeny, ale myślę, że każdy, kto nie ma alergii na klasyczną fantastykę znajdzie w tej książce coś dla siebie.

Opowiadania - mniej lub bardziej...

Opowiadania - mniej lub bardziej...

Najbardziej podobało mi się opowiadanie pt. ,,Szerzej niż Imperia i wolniej". Cały zbiór według mnie nie do końca równy, ale ostatnie opowieści są naprawdę wybitne, więc nie mogłem dać innej oceny.

Najbardziej podobało mi się opowiadanie pt. ,,Szerzej niż Imperia i wolniej". Cały zbiór według mnie nie do końca równy, ale ostatnie opowieści są naprawdę wybitne, więc nie mogłem dać innej oceny.