Cykl ten wygląda jakby Wolfe postanowił napisać całkowite przeciwieństwo swojego magnum opus - "Księgi Nowego Słońca". Z powieści osadzonych w odległej przyszłości, opowiadanych w dygresyjny sposób przez bohatera, który nie potrafi nic zapomnieć, autor tym razem przeniósł czytelnika do powieści osadzonych w odległej przeszłości, opowiadanych w lakoniczny sposób przez bohatera, który nie potrafi nic zapamiętać. Jest to zagranie typowe dla Wolfe’a, który ma chyba słabość do takich konstrukcyjnych symetrii narracyjnych. Kto nie wierzy niech przeczyta jego opowiadania z cyklu archipelagowego, gdzie koncepcje jednego tekstu są żartobliwie wywracane na nice w następnym.

Bohater tej książki, Latro, był najemnikiem walczącym po stronie wielkiego króla Persji Kserksesa w trakcie wojen peloponeskich. Podczas wydarzeń przed rozpoczęciem powieści Latro otrzymał ranę głowy w świątyni Demeter, która pozbawiła go zdolność do tworzenia długotrwałych wspomnień. Aby zachować ciągłość pamięci, Latro musi wieczorem spisywać swoje przeżycia, a rano ktoś musi przypominać mu o przeczytaniu zwoju. Mimo tych trudności bohater stara się pojednać z Wielką Matką i odnaleźć swój dom. Innym efektem otrzymanej rany jest to, że może widzieć i rozmawiać z bogami. Sprawia to, że jego koncepcja świata jest nierozróżnialną mieszanką sacrum i profanum, bo bogowie najczęściej występują w formie zwykłych śmiertelników. Wielokroć dopiero późniejsze szczegóły i kontekst dają jakąkolwiek wskazówkę co do faktycznej tożsamości osób, które spotkał.

Wolfe od razu zanurza czytelnika w bogatym i żywym świecie mitów i historii Grecji, ale zamiast przytłaczać stronice swoją erudycją, szczegóły codziennego życia i geografię dawnej Grecji minimalnie i płynnie wtapia w fabułę i dialogi. W efekcie czytelnik rozkoszować się może wysublimowaną wizją greckiego archipelagu, w którym incydenty nadprzyrodzone i naturalne łączą się w zjawisko chwil, pamięci i miejsc. Uwarunkowana wydarzeniami historycznymi książka składa hołd kilku źródłom. Cykl niedwuznacznie zakorzeniony jest w "Dziejach" Herodota i mocno czerpie z tego tekstu, wykorzystując nawet całe sceny i przerabiając je na fikcję. Ale nawiązania znaleźć można również do "Iliady" Homera, "Wojny peloponeskiej" Tukidydesa i oczywiście mitów.

To dosłowna warstwa fabularna, ale Wolfe nie byłby sobą gdyby robił tylko jedną rzecz na raz. Jednym z najbardziej intrygujących aspektów ostrożnie sugerowanych czytelnikowi jest rola Latro jako naczynia dla boga wojny, Aresa, oraz fakt, że bohaterowie powieści odtwarzają dramat nieświadomi noszonych masek i ról, jakie odgrywają. Ta zależność jest złożona i niejednoznaczna, ponieważ bohater czasami opiera się, a czasami akceptuje swoją wojenną naturę. Wiąże się to z innym fascynującym tematem - arete, czyli doskonałości lub cnoty, która była centralnym pojęciem w kulturze starożytnej Grecji.

Wydarzenia książki związane są z arete, jej niezrozumieniem i nadużyciem. Latro dąży do arete, ale czy osoba cierpiąca na amnezję, bez pełnego kontekstu jakiejkolwiek sytuacji, którą można łatwo manipulować, może zachowywać się sprawiedliwie? Jego czyny i stojące za nimi intencje ukazują portret człowieka, który będąc oddanym walce i męskim cnotom, stara się być sprawiedliwy wobec otaczających go osób oraz bronić słabych i bezbronnych – nawet bez pełnego zrozumienia swojej prawdziwej roli w świecie.

Powieść ma również wymiar teologiczny, gdyż ukazuje przejście od pogaństwa do monoteizmu w świecie starożytnym. Wolfe sugeruje, że wszystkie te stare mity i religie zapowiadają i przygotowują nadejście prawdziwego pokoju i zbawienia, gdy ustąpią na rzecz zjednoczonego, monoteistyczny projektu opartego na miłosierdziu, sprawiedliwości i miłości - gdy czas wojny w końcu się skończy. To ironiczne, ale nieprzypadkowe, że autor wybrał wojnę jako kanał dla pokoju, bo to także historia odkupienia. Wady i błędy można odkupić, a szlachetne cnoty sprawiedliwości i porządku mogą uświęcić profanum. Stan świata i ludzkie cierpienia, jakich doświadcza Latro, domagają się sprawiedliwości i pokoju, przekształcenia strasznego i odległego okrucieństwa niebios oraz ludzkości w miłosierdzie. A podróż protagonisty może pomóc bogom uczyć się i zmieniać na jej podstawie.

Książki Wolfe'a mają ambicje i złożoność postmodernistycznych mistrzów wagi ciężkiej, takich jak Pynchon czy Joyce, ale w przeciwieństwie do dzieł tych autorów, oferuje on czytelnikowi nieakademickiemu asystę w postaci wartkiej fabuły pełnej ekscytujących zdarzeń i przykuwających wzrok scen. Cykl Latro łączy w sobie przygodę, tajemnicę, humor i filozofię w olśniewającym pokazie wyobraźni i umiejętności. Wizja Wolfe'a jest głęboka i fascynująca, jego proza elegancka, a jego postacie są autentyczne i zapadają w pamięć. Cykl ten zasługuje by go przeczytać nie raz (jak to u Wolfe'a każda kolejna lektura tylko wzbogaca tekst) przez każdego, kto ceni sobie świetnie opowiedzianą historię.

Cykl ten wygląda jakby Wolfe postanowił napisać całkowite przeciwieństwo swojego magnum opus - "Księgi Nowego Słońca". Z powieści osadzonych w odległej przyszłości, opowiadanych w dygresyjny sposób przez bohatera, który nie potrafi nic zapomnieć, autor tym razem przeniósł czytelnika do powieści osadzonych w odległej przeszłości, opowiadanych w lakoniczny sposób przez...

Dziwne i nieco oniryczne. Odmienne od innych literackich kreacji tego czasu.

Dziwne i nieco oniryczne. Odmienne od innych literackich kreacji tego czasu.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Wspaniała rzecz, ale nie dla każdego. Miłośnikom walk i kupy krwawych flaków nie polecam.

Wspaniała rzecz, ale nie dla każdego. Miłośnikom walk i kupy krwawych flaków nie polecam.

Kolejna z serii "żona mi kazała". Gene Wolfa nie lubiłem od przeczytania/próby przeczytania "Piatej głowy Cerbera". Ale w Żołnierza wsiąkłem szybko.
Poplecam najpierw odkurzyć historię starożytnej Grecji. ZApewniam, że warto.

Kolejna z serii "żona mi kazała". Gene Wolfa nie lubiłem od przeczytania/próby przeczytania "Piatej głowy Cerbera". Ale w Żołnierza wsiąkłem szybko.
Poplecam najpierw odkurzyć historię starożytnej Grecji. ZApewniam, że warto.

Bardzo słaba. Może to wina tłumaczenia. Pomysł o żołnierzu tracącym pamięć i zapisującym swoje przeżycia, aby następnego dnia móc je przeczytać, całkiem fajny, ale wykonanie słabe. Jeśli ktoś jest początkującym czytelnikiem fantasy, to może dać tej książce szansę. Ja jestem już chyba na nią za stary...

Bardzo słaba. Może to wina tłumaczenia. Pomysł o żołnierzu tracącym pamięć i zapisującym swoje przeżycia, aby następnego dnia móc je przeczytać, całkiem fajny, ale wykonanie słabe. Jeśli ktoś jest początkującym czytelnikiem fantasy, to może dać tej książce szansę. Ja jestem już chyba na nią za stary...

Jedna z tych książek, które kocha się lub nienawidzi. Wracałem do niej kilka razy, ale jeszcze nikt ze znajomych nie podzielał mojego entuzjazmu.

Motyw w sumie dość banalny - nie zdradzę fabuły, bo wszystko staje się jasne po pierwszych stronach książki. Bohater jest w stanie pamiętać tylko przez kilka, kilkanaście godzin - a książka to jego zapiski, które codziennie czytał, by pamiętać kim jest.

Jej siła leży w przedstawieniu relacji człowieka z bóstwami starożytnej Grecji. Według psychologii, bogowie to ucieleśnienie tego, co znajduje się w naszej podświadomości. Przez całą książkę, a później pzez Żołnierza Arete nigdy tak naprawdę nie mamy pewności, czy bohater faktycznie rozmawia z jakimś bóstwem, czy może wiedzie wewnętrzny dialog, który - na skutek urazu głowy - wydaje mu się rzeczywistością?

Obydwie części "Żołnierza" wydane w Polsce są swego rodzaju mostem pomiędzy światem fantastyki, bogów i magicznych stworów, a rzeczywistości, w której wszystkie te zdarzenia mają swoje logiczne wyjaśnienie.

Książka wywiera niezatarte wrażenie. Naprawdę warto spróbować - myślę, że po kilkunastu stronach będziecie wiedzieć, czy jest sens dalej czytać.

Jedna z tych książek, które kocha się lub nienawidzi. Wracałem do niej kilka razy, ale jeszcze nikt ze znajomych nie podzielał mojego entuzjazmu.

Motyw w sumie dość banalny - nie zdradzę fabuły, bo wszystko staje się jasne po pierwszych stronach książki. Bohater jest w stanie pamiętać tylko przez kilka, kilkanaście godzin - a książka to jego zapiski, które codziennie...

Bardzo interesująca pozycja fantasy, osadzona w świecie starożytnej Grecji.
Główną postacią jest żołnierz armii perskiej, zwany Latro, który w jednej bitew stracił pamięć, nadto wszystko, co przeżył, zapomina każdego dnia (jak bohater znanego filmu "Memento"). Właśnie dlatego spisuje starannie swe losy.
Na skutek swego urazu (?) Latro ma również kontakt z bogami starożytnej Grecji - to jest element fantastyczny w tej przygodowej powieści historycznej, gdzie postaci historyczne przeplatają się z fikcyjnymi.
Na minus powieści - nie dość, że bez dobrej znajomości historii starożytnej jest "trudniej czytalna" (kto z kim i o co walczy ?),to jeszcze nawet te znane elementy Autor poukrywał pod zmienionymi nazwami (Powróz - Sparta, Myśl - Ateny, itp). Ale niezła historia w tle, parę fajnych twistów fabularnych (Drakaina!) i talent Wolfe'a czynią lekturę wartą poświęconego czasu.

Bardzo interesująca pozycja fantasy, osadzona w świecie starożytnej Grecji.
Główną postacią jest żołnierz armii perskiej, zwany Latro, który w jednej bitew stracił pamięć, nadto wszystko, co przeżył, zapomina każdego dnia (jak bohater znanego filmu "Memento"). Właśnie dlatego spisuje starannie swe losy.
Na skutek swego urazu (?) Latro ma również kontakt z bogami...

Kolejna i ostatnia część powieści.
Trzyma poziom tak jak Żołnierz Arette.

Kolejna i ostatnia część powieści.
Trzyma poziom tak jak Żołnierz Arette.