„Była klątwa.
Była dziewczyna.
A na końcu był grób.”

Akcja książki toczy się w sennym miasteczku Gatlin, w którym ludzie nadal żyją wojną secesyjną i wiedzą o sobie wszystko. Jednak spokojne życie mieszkańców zakłóca przyjazd Leny – siostrzenicy starego Ravenwooda. Wszyscy są nastawieni wrogo do dziewczyny, oprócz Ethana. Chłopak jest zauroczony Leną. Rozpoznaje ją jako dziewczynę z nękających go snów. Jak mieszkańcy Gatlin zareagują na miłość Leny i Ethana? Jak chłopak poradzi sobie, kiedy dowie się o istnieniu świata Obdarzonych?

Z początku książka nuży, ale po jakimś czasie akcja się rozkręca. Na pierwszych stronach poznajemy bliżej życie w Gatlin i bohaterów książki. Co ciekawe, całą historię opowiada chłopak i muszę przyznać, że jest to zdecydowany plus. „Piękne istoty” mają klimat mroczny i tajemniczy. Spodobało mi się również to, że wszystkiego dowiadujemy się razem z bohaterami. W pewnym momencie wydawało mi się, że już wszystko wiem, aż tu nagle autorki zaskakiwały mnie kolejnym zwrotem akcji i okazywało się, że wiem tyle co bohaterowie.

„Szesnaście księżyców, szesnaście lat,
Szesnaście razy trwoga ma trwa
Szesnaście razy rozpacz się śni,
Spadam, spadam przez wszystkie te dni...”

Co do wątków fantastycznych, pierwszym, pojawiającym się w książce są sny Ethana. Niezwykłe jest w nich to, że chłopak widuje zawsze tę samą dziewczynę, której pragnie pomóc. Każdego ranka budzi się w łóżku pełnym piasku lub błota. Bohater nie może przestać myśleć o nieznajomej, zwłaszcza, że nigdy nie udaje mu się jej uratować.
Następnym fikcyjnym elementem jest prześladująca Ethana piosenka pt. „Szesnaście księżyców”, której nie słyszy nikt oprócz niego i Leny. Utwór za każdym razem zmienia słowa i ostrzega zakochanych przed nieznanym dla nich zagrożeniem. Według mnie autorki miały interesujący pomysł, który umiejętnie rozwinęły.
Przedmiotem, który zapadł mi w pamięć jest medalion. Wywoływał on wizje u głównych bohaterów i pokazywał dzieje swoich poprzednich właścicieli.

Jeśli chodzi o główne postacie to może zacznę od Ethana. Na pewno nie jest on bardzo oryginalnym i zapadającym w pamięć bohaterem. Mimo że opowiada całą historię, to nie poznajemy go zbyt dobrze. W sumie to nie przypadł mi do gustu, jednak jako narrator mi nie przeszkadzał. Co do Leny to według mnie jest ona ciekawą i zamkniętą w sobie postacią. Dopiero pod koniec książki w pełni otwiera się przed swoim ukochanym. Uważam, że jest silna i wie, czego chce. Zdecydowanie bardziej polubiłam ją niż Ethana. Postacie drugoplanowe również były oryginalne, myślę nawet, że bardziej od głównego bohatera. Polubiłam Linka, czyli przyjaciela Ethana, był zabawny i wyrozumiały. Podobało mi się w nim również to, że stał za swoim przyjacielem murem i nie przejmował się opiniom innych. Interesującą postacią jest też Macon Ravenwood, czyli wujek Leny. W miasteczku miał opinię dziwaka, jednak tak naprawdę to elegancki dżentelmen. Z początku jest tajemniczy, ale z czasem odkrywamy jego prawdziwe oblicze, które bardzo przypadło mi do gustu.

Podsumowując, „Piękne istoty” są magiczną i intrygującą książką. Uważam, że jest ona idealna nie tylko dla entuzjastów fantastyki, ale także dla szerszego grona czytelników.

„Była klątwa.
Była dziewczyna.
A na końcu był grób.”

Akcja książki toczy się w sennym miasteczku Gatlin, w którym ludzie nadal żyją wojną secesyjną i wiedzą o sobie wszystko. Jednak spokojne życie mieszkańców zakłóca przyjazd Leny – siostrzenicy starego Ravenwooda. Wszyscy są nastawieni wrogo do dziewczyny, oprócz Ethana....