,,Córka hycla” to ósmy tom Sagi o Ludziach Lodu. Tytułowa bohaterka nie należy jednak do tej rodziny. Hilda jest córką hycla, pomocnika miejscowego kata. Ze względu na profesję swojego ojca jest odrzucona przez sąsiedztwo, a ojciec nie szczędzi jej upokorzeń i nieprzyjemności. Wszystko zmienia się, gdy hycel umiera, a przy domu Hildy zostają znalezione zwłoki czterech kobiet. Wtedy Hilda poznaje ród Ludzi Lodu, z którymi będzie próbowała rozwikłać zagadkę morderstw. Z jednym z członków rodu połączy ją uczucie.

Jest to kolejny bardzo dobry i klimatyczny tom Sagi. Tym razem pojawia się wątek domniemanego wilkołaka i jego poszukiwań, co ponownie buduje magiczną atmosferę(chociaż trochę tęsknię za tą typową magią i pradawnymi rytuałami jakie odprawiała Sol), a także dodaje niemal kryminalnego napięcia. Poznajemy dalsze dzieje rodzin Lindów i Maidenów, a ich losy często będą dla nas zaskoczeniem. Chociaż początkowo byłam lekko rozczarowana tym, że jednym z kluczowych bohaterów tego tomu jest Mattias, którego uważam za zbyt doskonałego i trochę mdłego. Na szczęście, autorka tym razem pozwoliła mu na odrobinę słabości, chociaż jak dla mnie mogłaby go całkiem ,,odbrązowić”. Bardzo przypadłą mi do gustu główna bohaterka Hilda. Nie jest to już młodziutka dziewczyna, ale dość doświadczona przez los kobieta, która całe życie była wyszydzana i odtrącona. Z tego powodu ma ogromne kompleksy, ale po spotkaniu Ludzi Lodu uczy się szacunku do siebie i postrzegania siebie jako jednostkę, która też może się komuś przysłużyć.

Lekko drażni mnie jedynie fakt, że kolejne części są konstruowane w ten sam sposób i wszystko sprowadza się do tego, żeby kolejny potomek Ludzi Lodu mógł wziąć ślub i spłodzić potomka. Przypomniało mi się jak po premierze nowego tomu Jeżycjady wszyscy zarzucali Musierowicz, że ostatnie tomy tej serii sprowadzają się tylko do tego, żeby zeswatać kolejnego bohatera – cóż, w Sadze o Ludziach Lodu póki co jest tak samo i mam nadzieję, że to się zmieni, bo robi się monotonnie. Śmieszy mnie też trochę, że po raz kolejny pojawia się wątek ślubu członka Ludzi Lodu i osoby przysposobionej przez nich– jakby autorka chciała, żeby wszystko koniecznie zostało w rodzinie. Cóż, ludzie jednak rzadko czują pociąg do kogoś z kim się wychowali, bo zostaliśmy tak stworzeni, żeby uniknąć kazirodztwa.

Mimo, że dostrzegam drobne wątki i potknięcia w tej serii, nie da się ukryć, że jestem Sagą o Ludziach Lodu zauroczona. Serdecznie polecam, jeśli szukacie czegoś w romantycznych, baśniowych klimatach.

,, Sądzę, że kiedy umiera jakiś człowiek, trzeba przejąć jego najlepsze cechy. Nie można pozwolić, by zmarnowało się to, co dobre.”

,,Córka hycla” to ósmy tom Sagi o Ludziach Lodu. Tytułowa bohaterka nie należy jednak do tej rodziny. Hilda jest córką hycla, pomocnika miejscowego kata. Ze względu na profesję swojego ojca jest odrzucona przez sąsiedztwo, a ojciec nie szczędzi jej upokorzeń i nieprzyjemności. Wszystko zmienia się, gdy hycel umiera, a przy domu Hildy zostają znalezione zwłoki czterech...