Mój pierwszy kontakt z książką Murakamiego. Kontakt trochę wbrew sobie. Bo jak reagować pozytywnie i otworzyć się na Autora, gdy… jedziesz metrem, a tu – prawie wszyscy czytają Murakamiego, przesiadasz się do tramwaju -Murakami, wsiadasz do autobusu - Murakami, mijasz studentów na wydziale – Murakami, czytasz zażartą dyskusję na LC, kto dostanie tegorocznego Nobla – oczywiście Murakami! Wołali jego zwolennicy. No nieeeeeee! Dość!

A jednak coś mnie do Niego ciągnęło. Do niedawna biegałem, więc postanowiłem przeczytać, co też pisze pokrewna w bieganiu dusza. Do tego jeszcze rówieśnik, no prawie, bo młodszy ode mnie o pół roku. Przeczytałem kilka pierwszych stron i wpadłem. Wkręciło mnie do bólu. Murakami pisał nie tylko o sobie, ale i o mnie; o swoich i moich emocjach; o przemyśleniach swoich, które były także moimi - choć nigdy ich nie spisałem. Książkę chłonąłem jak gąbka wodę. Każda strona to bajka, choćby ta, gdzie antropomorfizując, pisze czule o mięśniach : „…Moje mięśnie potrafią być uparte jak ja, a nawet bardziej. Są pamiętliwe i wytrwałe, i w pewnym sensie stają się coraz lepsze. Ale nie znają kompromisów. Nie poddają się…” Inny przykład to jego rozważania na temat pisania i całej „technologii” z tym związanej. Czytasz i stwierdzasz: jakie to proste!. W ogóle prawie cała książka tchnie nieprawdopodobnym optymizmem. Prawie, bo mniej więcej w połowie książki, kiedy Murakami pisze o swoim ultramaratonie (nieustanny bieg przez 11 godzin i 42 minuty!!!) czuje się, że coś w Murakamim pękło, o czym sam Autor pisze tak: „…największa niedogodność po przebiegnięciu maratonu nie miała charakteru fizycznego, ale dotyczyła psychiki…”. Nie będę pisał czy Murakami dał sobie z tym doznaniem radę, bo nie chcę zdradzać treści, ale to co czuł przeżywałem razem z nim i to bardzo osobiście.

Murakami pisał książkę „O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu” przez rok – zaczął latem 2005 i skończył jesienią 2006, choć, jak pisze: „…Pomysł na książkę o bieganiu przyszedł mi po raz pierwszy do głowy jakieś dziesięć lat temu;… I dalej: „większość tej książki jest zapisem moich przemyśleń i odczuć w czasie rzeczywistym. Myślę więc, ze nic nie stoi na przeszkodzie, aby czytać tę książkę jako swojego rodzaju wspomnienia obracające się wokół czynności biegania”. Dodam, że niezupełnie jest tak, jak napisał Murakami w cytowanym wcześniej zdaniu. Książka jest również pełna uwag o pisaniu i pisarstwie, zawiera wiele ciekawych rozważań o życiu i relacjach międzyludzkich, w tym relacjach mężczyzna-kobieta, a właściwie mąż-żona. O tych ostatnich można dowiedzieć się czytając między wierszami. Murakami, jak wiadomo jest żonaty i choć książka jest bardzo intymna, to żona pojawiła się w książce chyba tylko dwa razy. Raz, gdy pisał, że kręciła głową, zawiedziona nieudanym biegiem i drugi, gdy oznajmił, ze zjadł kanapkę przygotowaną przez żonę. Nader mało, nawet jak na tak cienką książkę. Zastanawiające. Szczególnie w kontekście tego co pisze na przedostatniej (186tej) stronie. Zacytuję tylko pierwsze zdanie: „W latach osiemdziesiątych biegałem każdego ranka w Tokio i często mijałem po drodze bardzo atrakcyjną kobietę…”

I mimo wszystko piękna książka! Gorąco polecam ją wszystkim, choć głównie tym, którzy tylko biegają lub tylko piszą, albo tym, którzy, i biegają, i piszą. Będą ją czuli do szpiku kości, bólu mięśni i iskrzenia na synapsach.

I na koniec refleksja, a właściwie spostrzeżenie socjologiczne dokonane na podstawie analizy płci osób, które mają na swoich półkach Murakamiego. O ile książkę „O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu” czytają lub zamierzają czytać zarówno mężczyźni, jak i kobiety, to pozostałe książki Murakamiego są czytane lub będą czytane głównie przez płeć piękną...

To co pisze Murakami uzupełniają fotografie, najczęściej biegnącego Autora.

Nie znam oryginału japońskiego i angielskiego tej książki, ale jedno mogę powiedzieć: książka sama w ciebie wchodzi, czujesz jak cię wypełnia - jakbyś to ty ją pisał. Jest to niewątpliwą zasługą genialnego tłumaczenia Jędrzeja Polaka. Gratulacje!

Mój pierwszy kontakt z książką Murakamiego. Kontakt trochę wbrew sobie. Bo jak reagować pozytywnie i otworzyć się na Autora, gdy… jedziesz metrem, a tu – prawie wszyscy czytają Murakamiego, przesiadasz się do tramwaju -Murakami, wsiadasz do autobusu - Murakami, mijasz studentów na wydziale – Murakami, czytasz zażartą dyskusję na LC, kto dostanie tegorocznego Nobla –...