Murakami otworzył swój klub w Tokio w latach 70., niedługo po tym, jak skończył studia. Nosił nazwę Peter Cat.

Pisarz tak opowiada o swojej fascynacji jazzem:

Mimo że nie posiadał muzycznych zdolności, często czuł, że

Jego zdaniem tworzenie książek i jazzu wiąże się z podobnym wysiłkiem. W obu przypadkach potrzebne jest wyczucie stabilnego, naturalnego rytmu, melodii, która w literaturze oznacza taką aranżację słów, by wpasowały się w rytm, harmonii, wyczucia mentalnych dźwięków, które wspierają słowa, i swobodnej improwizacji, przy użyciu specjalnych kanałów, którymi historia może przeniknąć na zewnątrz. Murakami dodaje: Wszystko, czego potrzeba do pisania, to złapanie flow – tak samo jest w jazzie.

Gdy zamknął swój klub jazzowy, nie przestał interesować się jazzem. Wciąż kolekcjonował płyty, wciąż z pasją ich słuchał. Na temat tego gatunku muzycznego napisał zbiory esejów „Portrait in Jazz” i „Portrait in Jazz 2”. Poza tym często wplatał wzmianki o różnych jazzowych kawałkach do fabuł swoich książek. Robił to na tyle często, że czytelnicy zaczęli je spisywać i tworzyć na ich podstawie playlisty sygnowane jego nazwiskiem. Oto jedna z nich – kolekcja zebrana przez Ronny'ego Po, zatytułowana „Portrait in Jazz”. Posłuchajcie kilku utworów z tej składanki:

Chet Baker Quartet, „Let's Get Lost”:

Benny Goodman, Eddie Sauter, „Ramona”:

Charlie Parker, Dizzy Gillespie, „Bloomdido”:

Art Blakey, „No Hay Problema”:

Gdyby tego było Wam mało, to wysłuchajcie całej playlisty tutaj.

A gdyby jeszcze to było za małą dawką muzyki à la Murakami, zajrzyjcie tutaj – znajdziecie tu listę wszystkich utworów,nie tylko tych jazzowych, jakie pojawiły się na kartach powieści pisarza.