Napisana niezwykłym językiem opowieść o miłości, tęsknocie, rozczarowaniach, zdradzie, ale i spełnieniu, chociaż na to ostatnie trzeba sporo poczekać.
Przyznam, że J. Winterson ujęła mnie bogactwem, plastycznością i oryginalnością opisów już w pierwszych zdaniach. Dlatego nie mogłam się oderwać od tej powieści aż do ostatniej strony, niezmiennie podziwiając nieokiełznaną wyobraźnię autorki. To na pewno jej najbardziej zdumiewająca książka, jaką miałam przyjemność poznać.

Opowiadana na początku przez dziesięcioletnią dziewczynkę historia przechodzi wiele przemian. Oprócz małej narratorki pojawiają się inni opowiadacze, więc momentami fabuła przypomina prozę szkatułkową. Świat realny przeplata się tu z nieco oniryczną aurą i są fragmenty, w których trudno odgadnąć, czy to prawdziwe wydarzenia, czy wyobrażenia narratorki, która stopniowo dorasta, dojrzewa, by wreszcie pokazać się czytelnikowi jako dorosła kobieta.

Interesujące jest umieszczenie akcji w dwóch czasach - współcześnie i około sto pięćdziesiąt lat wcześniej, czyli w epoce, której żaden z narratorów nie mógł poznać osobiście. Trochę komplikuje to odbiór i wymaga od czytelnika skupienia, ale jednocześnie bardzo ubarwia całość.

Polecam wszystkim, którzy lubią niebanalne historie o różnych obliczach miłości, opowiedziane niecodziennym, poetyckim i niepowtarzalnym językiem.

Napisana niezwykłym językiem opowieść o miłości, tęsknocie, rozczarowaniach, zdradzie, ale i spełnieniu, chociaż na to ostatnie trzeba sporo poczekać.
Przyznam, że J. Winterson ujęła mnie bogactwem, plastycznością i oryginalnością opisów już w pierwszych zdaniach. Dlatego nie mogłam się oderwać od tej powieści aż do ostatniej strony, niezmiennie podziwiając nieokiełznaną...