Opowiadania o opowieściach, które ludzie snują o ludziach wokół nich. Bardzo klimatyczne i personalne.

Opowiadania o opowieściach, które ludzie snują o ludziach wokół nich. Bardzo klimatyczne i personalne.

W opowiadaniach widać autorski styl pisarki. Ciekawe monologi. Godna polecenia.

W opowiadaniach widać autorski styl pisarki. Ciekawe monologi. Godna polecenia.

ta książka (zbiór niepowiązanych opowiadań) to jeden wielki chaos. zmieniałam o niej zdanie przynajmniej co tydzień. w pewnym momencie chciałam nawet zrobić dnf. niektóre opowiadania bardzo mi się podobały ('solidne przedmioty', 'nad stawem', 'trzy obrazki' i my beloved 'dama w lustrze'),ale kilku w ogóle nie zrozumiałam. ja wiem że literatura piękna to z założenia trochę przerost formy nad treścią, ale nie ukrywam, że zmęczyła mnie ta pozycja - półtorej miesiąca na 150-stronicową książeczkę! mimo wszystko nie żałuję, że ją skończyłam - głównie dlatego, że ostatnie opowiadania uważam za najlepsze. na pewno sięgnę jeszcze po 'fale' virginii, bo już je wypożyczyłam z biblioteki i czekają na półce, ale zobaczę, czy uda mi się je skończyć. myślę, że jeżeli jakkolwiek interesujecie się literaturą piękną, możecie sięgnąć po te opowiadania, może akurat się wam spodoba. moja finalna ocena to 3/5, ale jest to opinia uśredniona - konkretne opowiadania ocenilabym albo na 5, albo na 2 gwiazdki.

ta książka (zbiór niepowiązanych opowiadań) to jeden wielki chaos. zmieniałam o niej zdanie przynajmniej co tydzień. w pewnym momencie chciałam nawet zrobić dnf. niektóre opowiadania bardzo mi się podobały ('solidne przedmioty', 'nad stawem', 'trzy obrazki' i my beloved 'dama w lustrze'),ale kilku w ogóle nie zrozumiałam. ja wiem że literatura piękna to z założenia trochę...

"Pani Dalloway powiedziała, że sama kupi rękawiczki." - Tak brzmi pierwsze zdanie otwierającego ten zbiór opowiadań tekstu zatytułowanego "Pani Dalloway na Bond Street". Nawiązanie do słynnej postaci Clarissy Dalloway nie jest, bynajmniej, przypadkowe. Pani Dalloway jest bowiem, jeśli nie bohaterką pierwszego planu, to na pewno drugiego lub trzeciego niektórych innych opowiadań zawartych w "Damie w lustrze". Teksty Virginii Woolf to szczyt artyzmu, jeśli chodzi o literacki impresjonizm oraz tak popularny na początku XX wieku strumień świadomości. Woolf, podczas lektury jej opowiadań, pozwala nam się zachwycić każdą drobną chwilą, uświadamia, jak wiele myśli jest w stanie przemknąć przez nasz umysł w ciągu zaledwie kilku sekund, choćby podczas podnoszenia z ziemi szpilki, kiedy i tak dodatkowo umysł zajmuje stwierdzenie, że przecież "szpilki od Slatera są tępe." Jest to jednak tylko przykład. Najbardziej w tym zbiorze urzekły mnie trzy opowiadania mające wyraźne nawiązanie do tematyki animalistycznej, a mianowicie "Wdowa i papuga - prawdziwa historia", "Lappin i Lapinowa" oraz "Kundel Gipsy". Teksty te wyraźnie ukazują, że dopóki są w naszym życiu zwierzęta i jesteśmy do nich bardzo pozytywnie nastawieni, nie może nas spotkać nic złego. Swego rodzaju smutek i pustka pojawiają się jednak natychmiast, gdy tylko zamkniemy się na ukochane zwierzęta. Opowiadania Virginii Woolf nie są jednak tylko i wyłącznie zabawne i pozytywne. Pewnym niepokojem napawają mnie te fragmenty, w których autorka wprost pisze o pięknie głębi wodnej i śmierci samobójczej. W kontekście biografii pisarki ma to jednak swoje, odrębne od tomu opowiadań, znaczenie. Polecam.

"Pani Dalloway powiedziała, że sama kupi rękawiczki." - Tak brzmi pierwsze zdanie otwierającego ten zbiór opowiadań tekstu zatytułowanego "Pani Dalloway na Bond Street". Nawiązanie do słynnej postaci Clarissy Dalloway nie jest, bynajmniej, przypadkowe. Pani Dalloway jest bowiem, jeśli nie bohaterką pierwszego planu, to na pewno drugiego lub trzeciego niektórych innych...

"Życie to nie szereg symetrycznie ustawionych reflektorów, życie to jest jasna aureola, półprzejrzysta przesłona otaczająca nas od pierwszego przebłysku świadomości aż do samego końca."
W opowiadaniach niniejszego zbioru dzieje się mało i mało ma się dziać. Według Virginii Woolf drogą ku uchwycenia rzeczywistości w sposób najdoskonalszy nie jest bowiem jej wierne skopiowanie, przerysowanie za pomocą typowych środków, podziału na narratora, dialogi, liniowy przebieg czasu i akcji, a właśnie jak najdalsze od tego odejście. Rzeczywistość nie jest niczym ten owad zamknięty w bursztynie, lecz jak morze, które wyrzuca je na brzeg. Zadaniem pisarza jest zatem opowiedzieć o morzu, które jest zmienne i nieprzewidywalne. Opowiadania są tutaj, począwszy od pierwszego będącego impresjonistycznym literackim obrazem pewnego upalnego popołudnia, poprzez monologi wewnętrzne, symbolikę kolejnych, próbami odnalezienia takiego środka, takiego sposobu wyrazu, który umożliwiłyby ciężkim słowom ponieść ich znaczenie, najdoskonalej wyrażając upływającą chwilę. Niektóre dotyczą gości Pani Dalloway, na pewnym organizowanym przez nią przyjęciu, inne stanowią osobne historie, przy czym w jednej, o panu Lappinie i pani Lappinowej, odnaleźć można nawiązania do małżeństwa samej Virginii Woolf. Dwoma opowiadaniami, które jakoś nie przystają do zbioru są "Wdowa i papuga - prawdziwa historia" oraz "Kundel Gipsy", jakby nie w stylu który kojarzony jest z twórczością Virginii Woolf, autorki "Fal" pisanych strumieniem świadomości czy niejednoznacznego "Orlanda". Nie zmienia to jednak tego, że jako całość zbiór "Dama w lustrze" jest literaturą wysokich lotów od której można zacząć, aby następnie przejść do utworów, w którym dana technika stosowana jest na większą skalę i z większym jej udoskonaleniem.

"Życie to nie szereg symetrycznie ustawionych reflektorów, życie to jest jasna aureola, półprzejrzysta przesłona otaczająca nas od pierwszego przebłysku świadomości aż do samego końca."
W opowiadaniach niniejszego zbioru dzieje się mało i mało ma się dziać. Według Virginii Woolf drogą ku uchwycenia rzeczywistości w sposób najdoskonalszy nie jest bowiem jej wierne...

Styl pisarski Virginii Woolf jest bardzo specyficzny . Mimo że – sięgając po „Damę w lustrze” miałam już za sobą lekturę „Godzin” i „Fal” i wydawało mi się, że potrafię podążyć za jej myślami – to jednak opowiadania są dla mnie sporym zaskoczeniem. Pozornie krótkie opowiadania, lecz bardzo intensywnie naszpikowane różnymi refleksjami, pojedynczymi kadrami z życia, ulotnymi chwilami – każde z nich ma swój własny rytm. Kilka opowiadań trudno mi było rozgryźć, natomiast poruszyła mnie „Nowa suknia”, „Lappin i Lapinowa” oraz „Spuścizna”. Czytelnikom chcącym sięgnąć po „Damę w lustrze” odradzam czytanie tego tomiku opowiadań w środkach komunikacji miejskiej, gdyż wystarczy, że dwa zdania umkną uwadze i można bardzo dużo stracić.

Styl pisarski Virginii Woolf jest bardzo specyficzny . Mimo że – sięgając po „Damę w lustrze” miałam już za sobą lekturę „Godzin” i „Fal” i wydawało mi się, że potrafię podążyć za jej myślami – to jednak opowiadania są dla mnie sporym zaskoczeniem. Pozornie krótkie opowiadania, lecz bardzo intensywnie naszpikowane różnymi refleksjami, pojedynczymi kadrami z życia, ulotnymi...

Niektóre opowiadania średnio mi się podobały, ale były też takie, które naprawdę zrobiły na mnie duże wrażenie.

Niektóre opowiadania średnio mi się podobały, ale były też takie, które naprawdę zrobiły na mnie duże wrażenie.

Jak ugryźć Virginię Woolf? „Dama w lustrze” to zbiór krótkich opowiadań. Większość z nich łączą bohaterowie, poczynając od osławionej pani Dalloway i spotkań towarzyskich w jej saloniku. To ciekawy zabieg, pogłębiający ogólny przekaz tych historii. Woolf skupia się na demaskowaniu bzdurnych schematów społecznych i krytyce panującej etykiety - posądza wytwarzane przez nią stosunki o utrudnienie i spłycenie kontaktów międzyludzkich. Wszystko to pięknie, a jeszcze piękniej, jeśli przeniesiemy się w epokę powstania tych dzieł. Z drugiej strony jednak każda postać naświetlana przez autorkę, dusząca się w roli, jaką jej społeczeństwo przypisało, zdaje się być alterego samej pisarki. Są to osobowości skonfliktowane i skomplikowane, ale w bardzo małym i przewidywalnym stopniu. Wszystkie posiadają płynną tożsamość, żywo odpowiadającą na zewnętrzne otoczenie, dostosowują swoje nastroje do nastrojów panujących wokół. Czytając, wyczuwa się ich nienaturalność i niemal można rozpisać je na poszczególne elementy składowe. Proza „Damy w lustrze” jest przy tym niezwykle emocjonalna, porywista (!); drobiazgowe opisy wnętrz, ogrodów, detali mają chyba na celu okiełznanie tej namiętności i sprowadzenie jej do zimnego, intelektualnego wywodu, świadectwa czasu. Nic z tego! Język Woolf buntuje się i wyrywa, przez co opisy stają się malownicze, wyposażone w niezwykłą ilość barw i odcieni, pełne światła. Wszystko to jakby mimochodem, jakby uśmiech wymsknął się komuś, kto sili się na powagę i mocno ściąga brwi.
Najlepsze opowiadania z tego tomu nie przystają do żadnej z powyższych uwag. Są to „Trzy obrazki”, króciutka facecja o niewesołym zakończeniu, ale pięknie skonstruowana i przeprowadzona bez zbędnej egzaltacji oraz „Lappin i Lapinowa”, gdzie wyobraźnia czmycha w las i nie daje się już złapać. One udowadniają, że proza Woolf jeszcze nie przebrzmiała i nie jest tylko zbiorem bystrych spostrzeżeń zbuntowanej gimnazjalistki, lecz wciąż kryje w sobie wiele smaczków, mogących usidlić czytelnika.

Jak ugryźć Virginię Woolf? „Dama w lustrze” to zbiór krótkich opowiadań. Większość z nich łączą bohaterowie, poczynając od osławionej pani Dalloway i spotkań towarzyskich w jej saloniku. To ciekawy zabieg, pogłębiający ogólny przekaz tych historii. Woolf skupia się na demaskowaniu bzdurnych schematów społecznych i krytyce panującej etykiety - posądza wytwarzane przez nią...

Monologi wewnętrzne bohaterów opowiadań autorstwa Virginii Woolf to majstersztyk! Pełne subtelności. Bogate w barwne i miejscami zaskakujące metafory.

Monologi wewnętrzne bohaterów opowiadań autorstwa Virginii Woolf to majstersztyk! Pełne subtelności. Bogate w barwne i miejscami zaskakujące metafory.

Wolę powieści Woolf, ale warto sięgnąć i po opowiadania, bo jej styl jest mocno wyczuwalny i czyta się z przyjemnością.

Wolę powieści Woolf, ale warto sięgnąć i po opowiadania, bo jej styl jest mocno wyczuwalny i czyta się z przyjemnością.