Rozmowy
2
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Powiązane treści
Polowanie Hubert Hender 
Hej, moje kochane Moliki 🌷
Niejednokrotnie wspominałam, że jestem fanką twórczości Huberta Hendera. Po przeczytaniu „Polowania” upewniłam się tylko w tym przekonaniu – autor przygotował bowiem kolejną czytelniczą ucztę, która była wyjątkowo smaczna i doprawiona w każdym calu! Jeżeli jeszcze nie skosztowaliście tej literatury, to zachęcam Was do sięgnięcia po pierwszy tom – „Milczenie” (wcześniejsze recenzje są na moim profilu). Smacznego!
Tytuł: „Polowanie” (tom IV)
Autor: Hubert Hender @hubert_hender
Wydawnictwo: Bukowy Las @wydawnictwobukowylas
Moja ocena: 11/10 ⭐⭐⭐⭐⭐
Aspirant Igor Fijałkowski i jego kompan z posterunku, Filip Krauze, to niezastąpiony duet. Poprzednia część („Potwór”) niemalże doprowadziła mnie do palpitacji serca, a finałowe sceny nie dały o sobie zapomnieć. Głodna tych emocji i kontynuacji poruszonych wątków, już przebierałam nogami, aby móc dobrać się do lektury. I cóż, było warto…
Ze śpiączki wybudza się Fijałkowski, natomiast Krauze, po dramatycznych wydarzeniach, „zapada się pod ziemię”. Życie policyjne dało im w kość, jednakże trzeba przyznać, że na nich nie ma mocnych – „Kiedy wszyscy inni śpią albo oglądają telewizję, my z Igorem polujemy na tych sku********. Jesteśmy jak wygłodniałe doznań kłodzkie hieny”. Kocham! Kreacja bohaterów na najwyższym poziomie. Swoją drogą, spodobał mi się aspekt życia rodzinnego policjantów.
Co tu się dzieje, to w głowie się nie mieści – rozszarpane zwłoki kobiety, porwanie dziewczynki handel kobietami, narkotyki, gwałty, napad na policjanta, mafia i gangsterzy, prywatne odbicie policjanta – wszystkie te złe do szpiku kości incydenty sprawiają, że akcja jest wartka, trzyma w napięciu i powoduje przyspieszony oddech. Nie skłamię, jeśli napiszę, że od pierwszych stron czułam dziwny lęk i podekscytowanie.
W końcu ginie kilkuletni chłopiec, który był świadkiem zabójstwa swojej matki – policjanci prowadzą „swoje śledztwo”, a żądza wymierzenia sprawiedliwości nie pozwala im odetchnąć choć na chwilę. Jak tych dwóch aspirantów poradzi sobie z tym przestępczym światem? Czy uda im się zrobić porządek w mieście? Tego dowiecie się po przeczytaniu serii. Dziękuję za te wszystkie „smaczki".
Milczenie Hubert Hender 
Kolejny, nowy dla mnie, chociaż już z kilku książkowym dorobkiem, autor. Niestety raczej nie będzie nam po drodze razem, w zasadzie, mimo tak licznych pozytywnych ocen, mnie nic właściwie w tej książce się nie podobało. No może trochę sama kryminalna intryga, aczkolwiek częściowe jej rozwiązanie, zwłaszcza w kontekście jednego ze sprawców, budzi też moje wielkie wątpliwości.
Dialogi, jakieś totalnie "wysiłkowe" Jakbym naocznie widziała jak te postacie się "wysilają" by ich gadki brzmiały, mądrze, psychologicznie, a przy tym luzacko i z humorem. A dla mnie brzmią, jakbym słuchała gimbazy, w dodatku po upaleniu nie wiadomo czym. Ale najbardziej chyba nie podoba mi się postać podkomisarza z przypadku, Filipa Krauzego.
Dla mnie ten "pan" to zwykły prostak i cham, który za nic ma wszystkich innych dookoła siebie. Takiego lekceważenia drugiego człowieka chyba nie spotkałam w żadnej innej książce i żadna inna znana mi fikcyjna postać, takim "talentem" się nie chwaliła. "Reszta go nie obchodziła, liczył się cel". A jaki z niego bohater, obrońca uciśnionych, zwłaszcza bitych żon i dzieci. A jaki przy tym zadufany w sobie: "Nikt inny tego nie zrobi"
Normalnie jedyny sprawiedliwy i największy bohater w polskiej policji. Taki co to, co chwilę powtarza, że on przecież nie jest psychologiem, ani nawet profilerem, tylko ZWYKŁYM śledczym, a jednocześnie wyczynia jakieś psychodramy z przywiązywaniem się do drzewa. Taki as policyjny, że sprawa podwójnego morderstwa po trzech dniach śledztwa "zmierzała do końca". Nie kupuję takiego kitu panie autorze.
Co jeszcze? to, co zawsze będę piętnować, czyli bezrefleksyjne twierdzenia typu "upił się jak dzikie zwierzę" itp. Ma pan autor chyba też zamiłowanie do "plastiku", bo dla niego kobieta bez: "Ani grama makijażu, farby do włosów czy lakieru do paznokci, bo i dla kogo miała ładnie wyglądać.", nie wygląda ładnie, bo wyglądała po prostu jak "typowa gospodyni domowa". Gospodynie domowe w te pędy nakładać mazidła na buzie, bo inaczej nie będziecie się podobać panu autorowi 😉. Tak więc adieu panie Hubercie... Chyba że zapomnę wrażenia, jakie mnie opadły po tej książce i gdzieś tam kiedyś skuszę się na kolejnego Hendera.
