To niezwykle dziwna, ale jednocześnie niezwykle wzruszająca książka

Mimo że główny wątek skupia się na żałobie i procesie radzenia sobie z nią, książka jest bogata w poboczne historie i wątki, które czasem mogą wydawać się odchodzić od głównego tematu. To sprawia, że często czułam się wybita.

Spodziewałam się innej historii o wychodzeniu z żałoby, co na początku utrudniało czytanie. Historia jest łatwa do śledzenia, przewidywalna mimo to często płakałam.

+ Okładka jest bardzo ładna, a dodatkowo podobało mi się zaznaczanie każdego 'rozdziału' tym jak głęboko w 'Rowie Mariańskim' jest główna bohaterka.

To niezwykle dziwna, ale jednocześnie niezwykle wzruszająca książka

Mimo że główny wątek skupia się na żałobie i procesie radzenia sobie z nią, książka jest bogata w poboczne historie i wątki, które czasem mogą wydawać się odchodzić od głównego tematu. To sprawia, że często czułam się wybita.

Spodziewałam się innej historii o wychodzeniu z żałoby, co na początku...

Uważam że jest to książka bardzo głęboka, wspaniała, oryginalna, przepełniona emocjami polecam ją wszystkim ludziom a w szczególności ludziom którym ktoś zmarła, ponieważ jest to książka o podnoszeniu sie z upadku ,, rowu mariańskiego"

Uważam że jest to książka bardzo głęboka, wspaniała, oryginalna, przepełniona emocjami polecam ją wszystkim ludziom a w szczególności ludziom którym ktoś zmarła, ponieważ jest to książka o podnoszeniu sie z upadku ,, rowu mariańskiego"

Piękna, delikatna, nieco zwariowana historia, która porusza ważne tematy i w nietypowy sposób oswaja z żałobą.

Piękna, delikatna, nieco zwariowana historia, która porusza ważne tematy i w nietypowy sposób oswaja z żałobą.

początkowo ciężko było mi się zabrać za tę książkę, to pewnie kwestia tego, że zaczęłam ją czytać w momencie kompletnych nawałów przedsesyjnych. ale teraz jak miałam trochę czasu to zdecydowanie zaczęłam doceniać tę książkę, autorka pokazała bardzo osobistą perspektywę radzenia sobie z żałobą, a potem pokazała ją z perspektywy zupełnie innej osoby, która zupełnie inaczej przeżywa swoją stratę i to niestandardowe połączenie grup wiekowych bohaterów i ich sytuacji życiowych napędza tę książkę, bo smutek osoby młodej jest przeciwstawiony smutkowi pragmatycznej osoby starszej i się niejako ściera, zwłaszcza, że przez większość książki jedyne co bohaterów łączy to właśnie żałoba.

początkowo ciężko było mi się zabrać za tę książkę, to pewnie kwestia tego, że zaczęłam ją czytać w momencie kompletnych nawałów przedsesyjnych. ale teraz jak miałam trochę czasu to zdecydowanie zaczęłam doceniać tę książkę, autorka pokazała bardzo osobistą perspektywę radzenia sobie z żałobą, a potem pokazała ją z perspektywy zupełnie innej osoby, która zupełnie inaczej...

Książka o żałobie, jej różnych etapach i sposobach radzenia sobie po stracie bliskich. Smutna i zabawna. Język był dla mnie trochę za prosty, przez co miałam wrażenie, że czytam młodzieżówkę ale może właśnie o to chodziło - lekka forma dla ciężkiego tematu? Wartościowa i przyjemna lektura.

Książka o żałobie, jej różnych etapach i sposobach radzenia sobie po stracie bliskich. Smutna i zabawna. Język był dla mnie trochę za prosty, przez co miałam wrażenie, że czytam młodzieżówkę ale może właśnie o to chodziło - lekka forma dla ciężkiego tematu? Wartościowa i przyjemna lektura.

Niesamowicie DOBRA książka. Proszę nie zrażajcie się na początku (ponieważ wprowadzenie można odebrać jako taka zwykła obyczajówka),dalej jest tylko lepiej i lepiej. Nie radzę czytać końcowej części w miejscu publicznym, lepiej w domowym zaciszu. Polecam z całego serducha !!!

Niesamowicie DOBRA książka. Proszę nie zrażajcie się na początku (ponieważ wprowadzenie można odebrać jako taka zwykła obyczajówka),dalej jest tylko lepiej i lepiej. Nie radzę czytać końcowej części w miejscu publicznym, lepiej w domowym zaciszu. Polecam z całego serducha !!!

Rety! A ja ją prawie porzuciłam. Bo te pierwsze strony to jakoś tak... nie wciągnęły. No i domowy Marian dopytywał wciąż o co z tym rowem chodzi.
A potem przykuła mnie swym magnetyzmem. Skok przez cmentarny mur. Od niego się zaczęło to przyciąganie. I podróżowanie. Golasów oglądanie. Mapy przeszukiwanie. I tajemnic zdradzanie. I łez wylewanie. I kur ratowanie. Z psem spacerowanie. Duchów oswajanie. Umarłych żegnanie. Przyjaciół zdobywanie...
Odwodniłam się czytając. Ale, jak kiedyś wspomniała Paula, to były dobre łzy.

Rety! A ja ją prawie porzuciłam. Bo te pierwsze strony to jakoś tak... nie wciągnęły. No i domowy Marian dopytywał wciąż o co z tym rowem chodzi.
A potem przykuła mnie swym magnetyzmem. Skok przez cmentarny mur. Od niego się zaczęło to przyciąganie. I podróżowanie. Golasów oglądanie. Mapy przeszukiwanie. I tajemnic zdradzanie. I łez wylewanie. I kur ratowanie. Z psem...

Niestety dałam się zwieść entuzjastycznym opiniom i rozczarowałam się. Książka o żałobie po stracie brata powinna wzruszać, a nie wzrusza. Jakieś to wszystko przekombinowane. Dziwaczny staruszek, który wykrada prochy swoich bliskich z grobów, żeby je potem porozrzucać w różnych miejscach, a w dodatku zabiera ze sobą przypadkowo poznaną dziewczynę? Serio? W dodatku historia jest opowiedziana językiem tak prostym, jak w szkolnym wypracowaniu. Dla mnie strata czasu.

Niestety dałam się zwieść entuzjastycznym opiniom i rozczarowałam się. Książka o żałobie po stracie brata powinna wzruszać, a nie wzrusza. Jakieś to wszystko przekombinowane. Dziwaczny staruszek, który wykrada prochy swoich bliskich z grobów, żeby je potem porozrzucać w różnych miejscach, a w dodatku zabiera ze sobą przypadkowo poznaną dziewczynę? Serio? W dodatku historia...

"Gdyby tęsknota była dyscypliną olimpijską, już dawno zdobyłabym dla nas złoto."

Od pewnego momentu wiemy już jaki będzie finał tej historii - bo nie może być inny - ale końcówka i tak rozpieprzyła mnie emocjonalnie. Dawno nie zalewałam się tak mocno łzami nad żadną książką, a zobaczenie na ostatnich stronach listu z datą 24 sierpnia doprowadziło mnie dosłownie do zanoszenia się płaczem. To nie jest żadna odkrywcza powieść, która pokazuje nowe spojrzenie na jakąkolwiek sprawę dotyczącą śmierci czy żałoby, ale niesamowicie celnie trafiła prosto w moje serce, rozdzierając je na mnóstwo kawałków i jakimś cudem sklejając na nowo.

Paula to młoda kobieta, która, mimo upływu czasu, nie potrafi pogodzić się ze śmiercią młodszego brata. Zmaga się z depresją, a terapia nie przynosi efektów - może dlatego, że z terapeutą rozmawia głównie o makaronie i kluskach? Idąc za jego radą, wybiera się na cmentarz po zmroku, gdy nikt nie będzie jej przeszkadzać i w spokoju będzie mogła odwiedzić grób brata. Jak się okazuje nie tylko ona wpadła na szalony pomysł włamania, bo na cmentarzu poznaje Franka, który fantazję miał jeszcze większą - postanowił wykopać swoją przyjaciółkę. Wspólna ucieczka przed cmentarnymi ogrodnikami pełniącymi obowiązki po zmroku to zaledwie początek drogi, jaką Paula i Frank razem przejdą.

To piękna opowieść o przyjaźni nieznającej granic, o godzeniu się ze stratą i miłości głębszej niż Rów Mariański. Zachwyca mnie to, jak autorce udało się sprawić, bym pokochała bohatera, który w tej książce w ogóle nie występuje. Jest zaledwie wspomnieniem, ale jakże żywym, barwnym i pełnym charakteru. Choć Tima w powieści nie ma, wypełnia wszystkie jej kartki i nadaje jej cudownej lekkości. Niemal do końca sądziłam, że to kolejna historia jakich wiele, powtarzalna i niespecjalnie wciągająca - ostatnich pięćdziesiąt stron uderzyło we mnie jednak z mocą buldożera i całkowicie odwróciło moje spojrzenie na tę książkę. Jest cudownie absurdalna, trudna do uwierzenia i nierzeczywista, ale przyjmuję to wszystko i patrzę przez palce na wszelkie dziwactwa, bo w ostatecznym rozrachunku liczą się dla mnie emocje.

"Nigdy nie cechowałam się dynamizmem i ruchliwością i już jako dziecko nie chciałam się nigdzie wybierać, mam na myśli cieleśnie. Jeśli już, to podróżowałam tylko w mojej głowie, traktowałam fantazję i literaturę jako wehikuł, którym uciekałam w świat, tam mogłam być dzielna, silna, uosabiać wszystko to, czym nie byłam w rzeczywistości. Książka może być doprawdy ostatnią deską ratunku - kiedy ocean życia jest zbyt burzliwy, człowiek chwyta się historii i pozwala im doprowadzić się do bezpiecznej przystani."

"Gdyby tęsknota była dyscypliną olimpijską, już dawno zdobyłabym dla nas złoto."

Od pewnego momentu wiemy już jaki będzie finał tej historii - bo nie może być inny - ale końcówka i tak rozpieprzyła mnie emocjonalnie. Dawno nie zalewałam się tak mocno łzami nad żadną książką, a zobaczenie na ostatnich stronach listu z datą 24 sierpnia doprowadziło mnie dosłownie do...

Spodziewałam się dojrzałej powieści o wychodzeniu z głębokiej żałoby, a znalazłam jedynie dość naiwną historię, nieudolnie silącą się na humor, w której główna bohaterka, pomimo bycia dorosłą kobietą, została wykreowana na infantylną i zasmarkaną małolatę. Fabuła bardzo przewidywalna, więcej w niej z literatury obyczaju i przygodówki niż powieści skłaniającej do refleksji. "Życie Violette" jest tym czym starał się być "Rów Mariański", ale bezskutecznie. Plus za ciekawostki o rybach głębinowych i innych morskich stworzeniach.

Spodziewałam się dojrzałej powieści o wychodzeniu z głębokiej żałoby, a znalazłam jedynie dość naiwną historię, nieudolnie silącą się na humor, w której główna bohaterka, pomimo bycia dorosłą kobietą, została wykreowana na infantylną i zasmarkaną małolatę. Fabuła bardzo przewidywalna, więcej w niej z literatury obyczaju i przygodówki niż powieści skłaniającej do refleksji....