Świat pędzi do przodu - wszystko się zmienia, jednak wiele wspomnień sprzed lat wciąż żyje w kulturze i świecie. Rewelacyjne ukazanie luźno poukładanych strzępków wspomnień.

Świat pędzi do przodu - wszystko się zmienia, jednak wiele wspomnień sprzed lat wciąż żyje w kulturze i świecie. Rewelacyjne ukazanie luźno poukładanych strzępków wspomnień.

Klasyk.

Klasyk.

Arcydzieło.

Arcydzieło.

Przekleństwo nowatorskości.

Rozumiem na czym polegała nowatorskość prozy (?) Brainarda. Zostało to wyłuszczone w przedmowie Paula Austera. To zbiór krótkich form wspomnieniowych autora. Często są intymne, czasami dotyczą kwestii zbiorowej pamięci, a czasami są zaskakujące. Nie ma klucza. Nie ma ciągu zdarzeń. Jest błądzenie myśli. Jako forma literacka całkiem nieźle się sprawdza, ale mi jednak brakuje jakiegoś ciężaru gatunkowego. Jasnym, dla każdego kto przeczytał, jest, że zasadniczą sprawą jest pamięć i jej sposób funkcjonowania. Dokładniej rzecz biorąc, kompletny chaos tego co pamiętamy, odczuwamy, myślimy, że wiemy albo wydaje się nam, że rozumiemy. Pod tym kątem „I remember” przemawia do mnie najbardziej. Gorzej jeśli chodzi o przełożenie tego na obraz generacji. Tu brakuje mi wiedzy i tak zwanego „współodczuwania”. Niemniej po latach oraz za sprawą bezładu internetowego, siła rażenia tej książki wydaje mi się mniejsza.

Przekleństwo nowatorskości.

Rozumiem na czym polegała nowatorskość prozy (?) Brainarda. Zostało to wyłuszczone w przedmowie Paula Austera. To zbiór krótkich form wspomnieniowych autora. Często są intymne, czasami dotyczą kwestii zbiorowej pamięci, a czasami są zaskakujące. Nie ma klucza. Nie ma ciągu zdarzeń. Jest błądzenie myśli. Jako forma literacka całkiem nieźle się...

W fajny i ciekawy sposób potraktowane wspomnienia. Spodziewałem się raczej jednolitego tekstu, a odkryłem wspomnienia ujęte w krótkich akapitach po max. 3-4 zdania. Zastosowana formuła mimo prostoty stanowi dużą zaletę, bo umożliwia swobodne „skakanie” po różnych latach. Wpisy nie są w porządku chronologicznym i można dowiedzieć się dzięki nim sporo o Ameryce lat ’50 i ’60. Jest to możliwe w dużej mierze dzięki obszernym przypisom tłumacza, gdyż bez nich ciężko byłoby się czasami zorientować, o czym mowa (nazwy produktów, firm, aktorów itd.) W „I Remember” wspomnienia są zarówno bardzo osobiste i odnoszą się wyłącznie do życia autora, ale znajdziemy też takie, które możemy, jako czytelnicy uznać za wspólne. Ta uniwersalność przyświecała chyba autorowi w procesie twórczym, dzięki czemu po latach czyta się książkę równie dobrze. Nie nazwałbym książki arcydziełem jak robi to w przedmowie Paul Auster, ale książka jest warta uwagi. W sumie są to wspomnienia, ale zahaczające o poemat. Czyta się na tyle przyjemnie, że podczas lektury i po przeczytaniu myśli się o napisaniu własnej wersji, albo przynajmniej spróbowaniu w ramach ćwiczeń pisarskich.

W fajny i ciekawy sposób potraktowane wspomnienia. Spodziewałem się raczej jednolitego tekstu, a odkryłem wspomnienia ujęte w krótkich akapitach po max. 3-4 zdania. Zastosowana formuła mimo prostoty stanowi dużą zaletę, bo umożliwia swobodne „skakanie” po różnych latach. Wpisy nie są w porządku chronologicznym i można dowiedzieć się dzięki nim sporo o Ameryce lat ’50 i ’60....

"I remember" czyli zbiór ok. 1500 krótkich wspomnień, zaczynających się od "Pamiętam", to książka, którą mógłby napisać niemal każdy, jakkolwiek bezpardonowo i ignorancko to nie brzmi. W pewnym wymiarze ta uniwersalność doświadczeń stanowiła dla autora duży atut.
Jedne rzeczy wydają się więc bardzo znajome, jakby wyjęte z naszego własnego życia, inne nieco mniej, głównie te związane z amerykańskimi tradycjami, chociaż jednak Europa jest przesycona kulturą zza oceanu. Jedne potrafią rozśmieszyć, ale są też mniej interesujące fragmenty; skojarzeniowy sposób powiązania większości jeśli nie wszystkim wspomnień nadaje jednak dziełku spoistości, przez co lektura jest bardzo gładka.
Podsumowując, jeżeli nawet nie uznamy I remember za arcydzieło, jak tego chce Paul Auster, to trzeba przyznać, że Brainardowi udało uchwycić się kawałek codzienności USA z połowy XX wieku. A przy tym i własnego losu, tak łatwego do powiązania z losami innych ludzi.

"I remember" czyli zbiór ok. 1500 krótkich wspomnień, zaczynających się od "Pamiętam", to książka, którą mógłby napisać niemal każdy, jakkolwiek bezpardonowo i ignorancko to nie brzmi. W pewnym wymiarze ta uniwersalność doświadczeń stanowiła dla autora duży atut.
Jedne rzeczy wydają się więc bardzo znajome, jakby wyjęte z naszego własnego życia, inne nieco mniej, głównie...

Książka świetna - począwszy od pomysłu, a kończąc na wykonaniu. Mimo że Brainard pamięta to, co amerykańskie i to, co czasami wybitnie osobiste, to okazuje się, że jego przeżycia, wspomnienia i obserwacje mogą mieć charakter bardzo uniwersalny, wybiegające poza granice Ameryki jak i poza granice orientacji seksualnej, płci, statusu materialnego. W tym sensie ten eksperyment ma wymiar równościowy i egalitarny.
Książka zabawna, głęboka, autentyczna, świetnie się czytająca, choć pomysł na nią może wydawać się dość karkołomny i nudny, to okazuje się, że jest niesamowicie wciągająca. Polecam!!!

Książka świetna - począwszy od pomysłu, a kończąc na wykonaniu. Mimo że Brainard pamięta to, co amerykańskie i to, co czasami wybitnie osobiste, to okazuje się, że jego przeżycia, wspomnienia i obserwacje mogą mieć charakter bardzo uniwersalny, wybiegające poza granice Ameryki jak i poza granice orientacji seksualnej, płci, statusu materialnego. W tym sensie ten eksperyment...