Clarice Lispector

Ocenianie książki, która składa się z opowiadań różnych ludzi, na różnym poziomie, a przede wszystkim - z różnych okresów, epok literackich - zawsze będzie trudne. Nie sposób ocenić całości, chyba, że jako koncepcji. Sam koncept mnie urzekł. Nie były to proste historie, prowadzące od początku do końca do połączenia dwójki bohaterów miłosnym splotem. Różnorodność w tym przypadku bardzo się sprawdziła. Dostajemy miłość, czytaną w najróżniejszy sposób - czasem delikatną i platoniczną, a czasem zmysłową i dynamiczną. Dzięki temu łatwiej jest brnąć przez "Mistrzów Opowieści" jako całość. Przejdę jednak do swoich ulubieńców, których dosyć trudno mi wymienić, bo przeczytanie całości zajęło mi naprawdę sporo czasu. Bardzo dobrym pomysłem było zacząć od Szekspira i Andersena. Klasyka gatunku zawsze sprawdzi się jako wprowadzenie do tematu. Później jednak tempo nieco zwalnia i może to wynikać z tego, że nie jestem fanką literatury rosyjskiej. James Joyce, kolejny autor zamieszczony w książce, urzeka nas swoim poetyckim spojrzeniem na miłość i świat... A jednak mało z tego pamiętam, oprócz paru ładnych, kwiecistych cytatów. Podobnie jest z kolejną autorem, Malcolmem Lowry'm. Zdecydowanie najlepszymi opowiadaniami z tej serii była "Miss Algrave", "Mniejsza tragedia", "Troska o ojczyznę" oraz "wypalanie kotów z kurzu". Każde z nich zostało mi w głowie i pozostawiło mnie z czymś. Z uczuciem i przemyśleniami. Warto też pochylić się nad ostatnim, "Pineapple crush", które również zostawia coś po sobie w głowie czytelnika. Czy to kwestia bohatera, sposobu narracji, czy oparcie relacji na codziennym paleniu bucha? Cóż, musicie ocenić to sami. Była to ciekawa podróż. Kiedyś z pewnością sięgnę po kolejne tomy opowiadań, poświęcone mniej lub bardziej tytułowi zamieszczonemu na okładce (i mam szczerą nadzieję, że tym razem nie zajmie mi to ponad roku).