Winnifreda i Mallory zostali wspólnikami i założyli wspólną agencję detektywistyczną, której maskotkami zostali Felina i lustro Barwinek. W Halloween do Winnifredy przyjeżdża bratanek, ale kobieta w pracy jest bardzo osłabiona. Szybko okazuje się, że została ukąszona przez bratanka ukąszonego przez wampira. Mallory postanawia odnaleźć winowajcę i naprawić szkody. Nie jest to jednak takie łatwe, a z każdą chwilą sprawy komplikują się coraz bardziej. W toku śledztwa detektyw poznaje małego wampira Kijaszka i pisarza twardych kryminałów Łuskowatego Jima Chandlera, którzy bardzo starają się mu pomóc. Mimo lęku przed jednym z najpotężniejszych wampirów. Strachu z kolei nie odczuwa Felina. Ona właściwie czuje tylko głód. Z taką kompanią Mallory wyrusza w nocny Manhattan, by odnaleźć odpowiedzialnego za atak na Ruperta wampira.
Przyznaję, że im dłużej czytałam, tym bardziej mnie to bawiło. Dialogi są prześmieszne, mimo powtarzalności. Książkę czyta się bardzo szybko i lekko. Z czystym sumieniem mogę ją polecić fanom nietypowych powieści detektywistycznych z nutką absurdu.

Winnifreda i Mallory zostali wspólnikami i założyli wspólną agencję detektywistyczną, której maskotkami zostali Felina i lustro Barwinek. W Halloween do Winnifredy przyjeżdża bratanek, ale kobieta w pracy jest bardzo osłabiona. Szybko okazuje się, że została ukąszona przez bratanka ukąszonego przez wampira. Mallory postanawia odnaleźć winowajcę i naprawić szkody. Nie jest...

Zdecydowanie lepszy Tom od pierwszej części. Tutaj mamy więcej humoru słownego, akcja jest moim zdaniem ciekawsza, no i Felina jest wisienką na tym torcie literackim. W dalszym ciągu jest to tylko czytadełko.

Zdecydowanie lepszy Tom od pierwszej części. Tutaj mamy więcej humoru słownego, akcja jest moim zdaniem ciekawsza, no i Felina jest wisienką na tym torcie literackim. W dalszym ciągu jest to tylko czytadełko.

John Justin Mallory prowadzi prywatne biuro detektywistyczne w alternatywnym Nowym Jorku. Gdy w wigilię Halloween jego wspólniczka Winnifreda pojawia się ze śladami ugryzień na szyi, Mallory rusza w gąszcz miejskiej dżungli, by odnaleźć wampira... w podróży od zmierzchu do świtu towarzyszą mu nowo poznani przyjaciele oraz wciąż głodna Felina, kobieta-kot.
Ciut gorsza część od pierwszej, ale nadal mi się podobało. Wysłuchanie w tzw. "międzyczasie" uprzyjemniał całkiem udany lektor Wojciech Masiak.

John Justin Mallory prowadzi prywatne biuro detektywistyczne w alternatywnym Nowym Jorku. Gdy w wigilię Halloween jego wspólniczka Winnifreda pojawia się ze śladami ugryzień na szyi, Mallory rusza w gąszcz miejskiej dżungli, by odnaleźć wampira... w podróży od zmierzchu do świtu towarzyszą mu nowo poznani przyjaciele oraz wciąż głodna Felina, kobieta-kot.
Ciut gorsza część...

Mam problem z tą książką, z jednej strony dałbym 6 tak jak w przypadku części 1szej, z drugiej jednak ta część była tak mocno odtwórcza, że miałem trochę wrażenie jakbym znów chwycił za 1szą część tylko podmienił niektóre motywy. Humor też wydawał mi się mniej zabawny niż w części 1szej.

I tak samą historię wciągnąłem bo polubiłem Malloryego, i pewnie nawet sprawdzę kiedyś część 3cią jak będzie okazja. No ale trochę się zawiodłem, oczekiwałem czegoś zupełnie nowego ale w tym samym świecie, a dostałem coś prawie, że takiego samego tylko w innej polewie.

Mam problem z tą książką, z jednej strony dałbym 6 tak jak w przypadku części 1szej, z drugiej jednak ta część była tak mocno odtwórcza, że miałem trochę wrażenie jakbym znów chwycił za 1szą część tylko podmienił niektóre motywy. Humor też wydawał mi się mniej zabawny niż w części 1szej.

I tak samą historię wciągnąłem bo polubiłem Malloryego, i pewnie nawet sprawdzę kiedyś...

Śmieszna, ale humor taki raczej wymuszony. Może po prostu nie lubię historii o wampirach, bo bardzo podobna historia o jednorożcu, czyli cześć 1 tej serii, zdecydowanie bardziej mi się podobała.
Może męczące są powtórzenia, bo to co było zaskakujące i nowe w pierwszej części tutaj już jakoś nie bawi.
Cała ta historia nie ma sensu - raczej to taka opowieść drogi, w której bohater krąży po świecie wampirów i szuka jednego konkretnego wampira - własciwie nie wiadomo po co.

To znaczy na końcu okazuje się jaki był cel tych poszukiwań - ale to zakończenie tez jest takie jakieś bez sensu.

Śmieszna, ale humor taki raczej wymuszony. Może po prostu nie lubię historii o wampirach, bo bardzo podobna historia o jednorożcu, czyli cześć 1 tej serii, zdecydowanie bardziej mi się podobała.
Może męczące są powtórzenia, bo to co było zaskakujące i nowe w pierwszej części tutaj już jakoś nie bawi.
Cała ta historia nie ma sensu - raczej to taka opowieść drogi, w...

Humor w tej książce jak zwykle przedni, choć fabularnie jest słabsza od "Na tropie jednorożca"

Humor w tej książce jak zwykle przedni, choć fabularnie jest słabsza od "Na tropie jednorożca"

On dawno tak nie wymęczyłam książki..

On dawno tak nie wymęczyłam książki..

Jak się komuś pierwszy tom podobał to drugi też będzie.

Jak się komuś pierwszy tom podobał to drugi też będzie.

Kolekcjonując filmy o wampirach (ponieważ w książkowym departamencie wciąż zalegam z kupką wstydu) komedie mają u mnie bardzo niski priorytet. Głównie dlatego, że najczęściej komedie o wampirach są dla mnie (jako człowieka z dużym doświadczeniem z wampirzymi filmami) zwyczajne żałosne i przewidywalne. Wyjątkiem jak dla mnie są „Nieustraszeni pogromcy wampirów” Polańskiego. Czemu o tym mówię? Ponieważ książka Mike’a Resnicka’a mi doskonale o tym przypomniała.

Nie wiem czemu, ale książki fantasy/Urban fantasy odznaczają się wyjątkowo kiepskim poczuciem humoru. W tym przypadku też tak jest, chcecie przykładu? Wład Drabula, który inaczej nazywa się Dlaciula. Rozumiecie? ROZUMIECIE?! Czy to nie zabawne? Oczywiście dodajmy do tego, że każdy w tej książce gada jak potłuczony. Czytelnicy Pilipiuka mogą być zaznajomieni z tego typu dialogami, jednakże tutaj są wyjątkowo debilne. Dodajmy do tego jeszcze Felinę, dziewczynę kot, która jest wyjątkowo wkurzająca i stanowi idealny przykład na to, że każdy szanujący się świat fantasy powinien jak najszybciej przeprowadzić ludobójstwo kotoludzi.

Ogólnie mogę powiedzieć, że wcale się dobrze nie bawiłem czytając tą książkę. Humor jest niskich lotów, bohaterowie irytujący – Felina – a fabuła również nie powala. Gdyby to była powieść detektywistyczna z kiepskim humorem, ale za to dobrą intrygą to może bawiłbym się lepiej, ale nie w połowie książki dowiadujemy się kto, zwrot fabularny wcale nie jest jakiś zaskakujący. Zdecydowanie unikać.

Kolekcjonując filmy o wampirach (ponieważ w książkowym departamencie wciąż zalegam z kupką wstydu) komedie mają u mnie bardzo niski priorytet. Głównie dlatego, że najczęściej komedie o wampirach są dla mnie (jako człowieka z dużym doświadczeniem z wampirzymi filmami) zwyczajne żałosne i przewidywalne. Wyjątkiem jak dla mnie są „Nieustraszeni pogromcy wampirów” Polańskiego....

Kontynuacja przygód detektywa z Tamtego Manhattanu, w sumie niewiele różniącego się od naszego... No, może poza żółtymi słoniami w roli taksówek, zgrai goblinów wciskających każdemu najniezbędniejsze towary (typu olejek do opalania w środku zimy) czy słynnego Muzeum Historii Nienaturalnej. Ale to szczegóły, nieistotne w świecie rządzonym logiką rodem z Alicji w Krainie Czarów. W końcu czy prawidła naszej rzeczywistości są choć odrobinę sensowniejsze?

Kontynuacja przygód detektywa z Tamtego Manhattanu, w sumie niewiele różniącego się od naszego... No, może poza żółtymi słoniami w roli taksówek, zgrai goblinów wciskających każdemu najniezbędniejsze towary (typu olejek do opalania w środku zimy) czy słynnego Muzeum Historii Nienaturalnej. Ale to szczegóły, nieistotne w świecie rządzonym logiką rodem z Alicji w Krainie...