Może za dużo wymagałam od tej książki, bo jednym słowem mogę powiedzieć, że mnie zawiodła. Ta ostatnia część trylogii według tych, którzy mi ją polecali, miała być czymś genialnym, pełnym fajerwerków, latającego konfetti i lejącego się szampana, a wyszła marna imprezka z Piccolo w tle.
Książka była momentami przynudnawa. Na tyle, że pomijałam niektóre rozdziały o Lonerinie i Sennarze. Znudziły mnie te wewnętrzne przeżycia bohaterów. Dobrze... rozumiem, postacie z książek powinni być naturalni, dlatego dodaje się wewnętrzne rozterki, ale tłamszenie tego samego dylematu przez paręnaście rozdziałów jest jak dla mnie marnowaniem papieru. W dodatku te przeciągane, prywatne problemy nie dotyczyły jedynie głównej bohaterki, ale praktycznie każdej postaci!
Dobiło mnie także zakończenie... . Było takie amerykańskie, aż szczypało! Podczas czytania ostatnich stron i epilogu, po moich plecach przechodziły ciarki od tych słodkości. Gdyby to ode mnie zależało uśmierciłabym parę postaci które cudem przeżyły, tak dla podkreślenia tragizmu i by wzbudzić jakieś inne emocje niż mdłości po słodkościach.
Nie podobało mi się także to skakanie między punkami widzenia postaci. Było to dla mnie męczące i powodowało, że tajemnice, jakie miały podsycić głód czytelnika, były ujawniane na samym początku. Jak gdyby autorka uciekała od pracy i szła na łatwiznę.
Oceniam tą książkę na 'przeciętną', między innymi, dlatego że nie trzymała napięcia, była przewidywalna i przesłodzona. Według mnie była stanowczo za słaba jak na zakończenie trylogii, która tak świetnie się zapowiadała.

Może za dużo wymagałam od tej książki, bo jednym słowem mogę powiedzieć, że mnie zawiodła. Ta ostatnia część trylogii według tych, którzy mi ją polecali, miała być czymś genialnym, pełnym fajerwerków, latającego konfetti i lejącego się szampana, a wyszła marna imprezka z Piccolo w tle.
Książka była momentami przynudnawa. Na tyle, że pomijałam niektóre rozdziały o Lonerinie...